Με την επιλογή να θέσει εκβιαστικά πολιτικά διλήμματα ο Παπανδρέου κεντρικοποιεί πολιτικά τις αυτοδιοικητικές εκλογές και αφήνει στην άκρη τις αρχικές αναφορές περί αμιγώς αυτοδιοικητικών εκλογών. Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να ασκήσει πίεση και προς το εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και προς τη ΝΔ και το πολιτικό σύστημα. Αποτυπώνει άλλωστε και μια βαθύτερη και περισσότερο στρατηγική ανησυχία για το εάν μπορεί το πολιτικό σύστημα να αντέξει την κλίμακα της δυσαρέσκειας και της έλλειψης νομιμοποίησης που η επίθεση συνεπάγεται, ιδίως από τη στιγμή που αυτή προβλέπεται να οδηγήσει όχι μόνο σε εξαθλίωση αλλά και σε μια συνεχή επίδειξη αυταρχισμού. Αυτή η ανησυχία αποτυπώνεται ακόμη και στο γεγονός ότι η ΝΔ δεν έσπευσε να «σηκώσει το γάντι», όπως θα περίμενε κανείς. Σήμερα, το πολιτικό σύστημα τέμνεται από τις πιέσεις και τις μεγάλες ανακατατάξεις που προκαλείη συγκυρία του Μνημονίου και οι οποίες θα γίνουν ακόμη πιο έντονες όταν στις 15 Νοέμβρη προχωρήσουν και στο νέο κύμα της επίθεσης. Πλάι στις εντάσεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, ή τις διασπαστικές τάσεις στην ΝΔ, μέχρι και στο ΛΑΟΣ υπάρχουν εσωτερικές εντάσεις με τον Βορίδη να προσπαθεί να πλασαριστεί ταυτόχρονα ως περισσότερο ακροδεξιός και περισσότερο νεοφιλελεύθερος. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι πληθαίνουν και οι εκδοχές αναζήτησης και εναλλακτικών λύσεων, είτε στην κατεύθυνση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, είτε αλλαγών στο ΠΑΣΟΚ.

Απέναντι σε όλα αυτά η επίσημη Αριστερά δείχνει αμήχανη, παρότι μέσα σε αυτή την επαναπολιτικοποίηση των εκλογών, ανοίγεται πραγματικό πεδίο παρέμβασης και διεκδίκησης όντως το μήνυμα να είναι η απόρριψη του Μνημονίου από τα Αριστερά, από την σκοπιά των αναγκαίων σήμερα αντικαπιταλιστικών πολιτικών στόχων.

Ακριβώς γι’ αυτό και πρέπει να αναβαθμιστεί και να εντατικοποιηθεί η πολιτική δουλειά και παρέμβαση των ψηφοδελτίων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Τα βασικά σημεία του πολιτικού τόνου που πρέπει να έχουμε είναι:

·Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να προχωρήσει σε ακόμη χειρότερα μέτρα την επόμενη των εκλογών. Όλα δείχνουν ότι πάμε όχι μόνο σε νέα μέτρα αλλά και σε παράταση της «κατάστασης έκτακτης οικονομικής ανάγκης» για πολύ μακρό διάστημα.

·Ακριβώς γι’ αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό οι εκλογές να γίνουν όντως δημοψήφισμα για το Μνημόνιο και την κυβερνητική πολιτική. Η κυβέρνηση πρέπει να έχει τη μέγιστη δυνατή καταδίκη και αποδοκιμασία και αυτή να έρθει από τα Αριστερά.

·Πέραν, όμως, της πολιτικής καταδίκης χρειάζεται να δοθεί το στίγμα ότι υπάρχει εναλλακτική αντικαπιταλιστική λύση απέναντι στην κρίση και το Μνημόνιο: Παύση πληρωμών – διαγραφή του ληστρικού χρέους. Έξοδος από την ΟΝΕ και το Ευρώ. Εθνικοποίηση Τραπεζών. Αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος του κεφαλαίου. Μια τέτοια τοποθέτηση μπορεί να εμπνεύσει σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια ότι υπάρχει εναλλακτική λύση. Μια τέτοια τοποθέτηση είναι διαφορετική από αυτή του ΚΚΕ που απλώς καταγγέλλει γενικά, δεν βάζει συγκεκριμένους στόχους και σπέρνει την ηττοπάθεια, αλλά και του ΣΥΝ που δεν μπορεί να ξεφύγει από τα όρια του αριστερού ευρωπαϊσμού αλλά και του Αλαβάνου / ΚΟΕ που μένουν στο απλό «Όχι στο Μνημόνιο». Και προφανώς μια τέτοια τοποθέτηση σηματοδοτεί πραγματική ρήξη με το ΠΑΣΟΚ πολύ περισσότερο από ό,τι ένα ψηφοδέλτιο όπως του Δημαρά που ουσιαστικά διεκδικεί μια ηπιότερη εκδοχή της κυρίαρχης πολιτικής.

·Χρειάζεται, όμως, και ένα μέτωπο ενάντια στην αποχή, επιλογή που αποτυπώνει τη δυσαρέσκεια και την απονομιμοποίηση, αλλά δεν της δίνει πολιτική κατεύθυνση και προοπτική.

·Όλα αυτά πρέπει να συνδυάζονται και με την προβολή της κατεύθυνσης για Πανεργατικό – Παλλαϊκό Ξεσηκωμό, για ενωτικό, μαχητικό, συγκροτημένο λαϊκό κίνημα, για αγώνες συντονισμένους που μπορούν να έχουν αποτελέσματα, μπορούν να ανατρέψουν την επίθεση και όχι για τυφλές και ασυντόνιστες εκρήξεις ούτε για αναδίπλωση σε λογική ατομικής επιβίωσης. Το δρόμο το δείχνει η Γαλλία.

·Τη γενική αυτή κατεύθυνση «όχι στο Μνημόνιο – εναλλακτική αντικαπιταλιστική λύση – παλλαϊκός ξεσηκωμός» την προβάλλουμε συνολικά για την Αριστερά, λέμε καθαρά ότι είναι ο δρόμος για να γίνει η Αριστερά ηγετική και πρωτοπόρα δύναμη του λαϊκού κινήματος.

·Εκτός από την προβολή ενός μάχιμου πολιτικού τόνου είναι σημαντικό να αναδείξουμε ότι τα ψηφοδέλτια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όπως και οι ανεξάρτητες αριστερές δημοτικές κινήσεις απαρτίζονται από αγωνιστές των κινημάτων, εκφράζουν τη λογική του μαχητικού κοινωνικού αγώνα, έχουν ξεκάθαρη τοποθέτηση πάνω στα αυτοδιοικητικά ζητήματα λέγοντας όχι και στη λογική της βλαχοδημαρχίας και στον «Καλλικράτη».

Εκτός, όμως, από τον πολιτικό τόνο χρειάζεται να δούμε πολύ συγκεκριμένα και τον τρόπο με τον οποίο θα αξιοποιήσουμε αποτελεσματικά όλες τις μέρες που έχουν απομείνει μέχρι τις εκλογές:

·Χρειάζεται να ξεπεράσουμε το πρόβλημα που έχουμε ειδικά στην Αττική να δίνεται περισσότερο βάρος στα τοπικά σχήματα από ό,τι στο περιφερειακό. Πρέπει να εντατικοποιηθεί η δουλειά και στο περιφερειακό.

·Σε όλες τις περιοχές όπου υπάρχει η δυνατότητα να διοργανωθούν εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις του περιφερειακού. Είναι λάθος να το υποτιμούμε.

·Χρειάζεται να εντατικοποιηθούν οι εξορμήσεις σε χώρους δουλειάς, να στηριχτούν αυτές που έχουν ήδη κανονιστεί και να μπουν και άλλες.

·Πρέπει να αξιοποιήσουμε και άλλες μεθόδους απευθείας συζήτησης: συνεστιάσεις, κουβέντες, συγκεντρώσεις σε σπίτια. Σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς να διοργανώσουμε τέτοιες συζητήσεις.

·Το διαδίκτυο είναι όπλο. Μαζικά να διακινούμε το άφθονο υλικό το οποίο υπάρχει.

Σε όλη αυτή τη μάχη πρέπει να καταλάβουμε ότι η δική μας ενεργοποίηση και ο δικός μας πολιτικός τόνος μπορεί να είναι σημαντικός για να μπορέσουν να πάνε καλύτερα τα ψηφοδέλτια, με δεδομένη τα όρια και του ΣΕΚ και την ταλάντευση του ΝΑΡ ανάμεσα σε μια μάχιμη γραμμή και έναν περισσότερο γενικόλογο αριστερισμό.

Την ίδια στιγμή οφείλουμε να δούμε και τις διεργασίες μέσα στην αριστερά. Η επιτυχία της διήμερης διεθνούς διάσκεψης του Αριστερου Βήματος στην Αθήνα αλλά και η πετυχημένη εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη δικαιώνουν την επιλογή μας να στηρίξουμε αυτή την πρωτοβουλία. Η διάσκεψη της Αθήνας δεν ήταν μόνο μαζική, συνάμα έδειξε τη δυναμική που μπορεί να έχει μια σαφής τοποθέτηση για τη διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ. Ταυτόχρονα, έδειξε ότι η τοποθέτηση μας για το Αριστερό Μέτωπο έχει πραγματική βάση και αντιστοιχεί σε πραγματικές δυνατότητες σήμερα μέσα στην Αριστερά και τη συγκυρία.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το Αριστερό Βήμα είναι σήμερα ο φορέας για τη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου. Το Αριστερό Βήμα είναι ένα πεδίο διαλόγου που βοηθά να μετατοπίζεται προς τα αριστερά η συζήτηση μέσα στην Αριστερά και συμβάλει στη συζήτηση για όλα αυτά, δεν είναι το πρόπλασμα του μετώπου. Για να μπορέσουν να πάρουν κατεύθυνση τέτοιες διεργασίες ανασύνθεσης απαιτούνται πολιτικές πρωτοβουλίες και ανακατατάξεις συνολικότερες μέσα στην Αριστερά.

Ως Αριστερή Ανασύνθεση έχουμε μεγάλη ευθύνη. Όντας οργανικό κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορούμε με την παρέμβασή μας να εξασφαλίσουμε ότι μια μάχιμη κατεύθυνση μπορεί να ηγεμονεύσει μέσα στην αντικαπιταλιστική αριστερά, έτσι που να μπορέσει να αποτελέσει αφετηρία συνολικότερων εξελίξεων μέσα στην Αριστερά.

Σήμερα επιβάλλεται να επεξεργαστούμε και να προβάλλουμε μια συνολική πολιτική τοποθέτηση και κατεύθυνση:

·Για την αντικαπιταλιστική εναλλακτική λύση και το νικηφόρο παλλαϊκό ξεσηκωμό.

·Για το αριστερό μέτωπο σε αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση

·Για το σύγχρονο κομμουνιστικό ρεύμα

·Για τη δημοκρατική συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και συνολικά την αντίληψη της δημοκρατικής μετωπικής ενότητας.

Αμέσως μετά τις εκλογές πρέπει να επεξεργαστούμε μια τέτοια συνολική πρόταση, εξειδικεύοντας τις αποφάσεις και τις κατευθύνσεις της Δ΄ Συνδιάσκεψης. Δεδομένης της συγκρότησής μας, της θέσης που έχουμε μέσα στη ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συνολικά την αντικαπιταλιστική αριστερά, αλλά και της ένταξής μας μέσα σε συνολικότερες πρωτοβουλίες διαλόγου, όπως είναι το Αριστερό Βήμα, είναι μια συνολικότερη πολιτική ευθύνη που πρέπει να την αναλάβουμε.