1. Οι εκλογές αυτές αποτύπωσαν τις υπαρκτές κοινωνικές δυναμικές, τις ανακατατάξεις στις σχέσεις εκπροσώπησης και τις αναδιατάξεις στο πολιτικό σκηνικό που προκαλούνται από τη συγκυρία του Μνημονίου, την τρομαχτική επίθεση στις λαϊκές τάξεις, τη συνθήκη μειωμένης εθνικής κυριαρχίας που επιβάλλει η επικυριαρχία του μηχανισμού επιτήρησης. Αποτύπωσαν επίσης σε όλη του την έκταση το αντιφατικό τοπίο της Αριστεράς, τις δυνατότητες αλλά και τα όριά της.

2. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δέχεται σε αυτές τις εκλογές ένα μεγάλο πλήγμα, καθώς το ΠΑΣΟΚ έχει τεράστια απώλεια ψήφων και σημαντική υποχώρηση στο ποσοστό του. Αυτό δεν αφορά μόνο την περιφέρεια Αττικής, αλλά και συνολικά τη χώρα. Παραμένει πρώτο κόμμα προκύπτει κύρια επειδή η ΝΔ, που έχει ενίσχυση ως προς τα ποσοστά, είχε ιδιαίτερα χαμηλή αφετηρία εξαιτίας της συντριβής της στις εκλογές του 2009. Δείχνει αυτό ότι τα ρήγματα στις σχέσεις εκπροσώπησης του ΠΑΣΟΚ με σημαντικό μέρος των λαϊκών τάξεων παραμένουν ενεργά και βαθαίνουν μέσα στις συνθήκες της τρομακτικής λιτότητας.

Παρ’ όλα αυτά κατόρθωσε να έχει το «συμβολισμό» της εκλογικής επιτυχίας στο δεύτερο γύρο εξαιτίας μιας σειράς παραγόντων:

·Της επικοινωνιακής διαχείρισης των ποσοστών, αφού η υψηλή αποχή, παρά την απονομιμοποίηση του σκηνικού, άφησε το περιθώριο με μικρό αριθμό ψήφων να κερδηθούν περιφέρειες (χαρακτηριστικό είναι ότι στις μισές περιφέρειες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στο δεύτερο γύρο πήραν αθροιστικά λιγότερες ψήφους απ’ ότι στον πρώτο γύρο)

·Της απουσίας ισχυρής εναλλακτικής λύσης (χαρακτηριστικό είναι ότι εκεί που στο δεύτερο γύρο υπήρχε αντίπαλο στο ΠΑΣΟΚ ψηφοδέλτιο που δεν προερχόταν από τη ΝΔ, πήγε καλά π.χ. Πάτρα, Ελληνικό κ.λπ.)

·Της απροθυμίας μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος, ιδίως της Αριστεράς, να θεωρήσει τους υποψηφίους της ΝΔ πολιτική έκφραση της αντίθεσης στο Μνημόνιο.

·Των ειδικών συνθηκών απονομιμοποίησης (και της συνακόλουθης αντίθεσης και αστικών μερίδων) στους δημάρχους της ΝΔ στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. (Αυτό συνέβη και από την ανάποδη π.χ. στον Πειραιά, αλλά και σε μια σειρά άλλους Δήμους όπου οι νυν δήμαρχοι μαυρίστηκαν στον δεύτερο γύρο).

·Της στάσης του εκκολαπτόμενου κόμματος Μπακογιάννη και του ΛΑΟΣ σε Αττική.

3. Η ΝΔ κατόρθωσε μια σχετική συσπείρωση δυνάμεων, με δεδομένη την κατάσταση αποδιάρθρωσης που άφησε η εκλογική συντριβή του 2009, αλλά και η υπονόμευση από την πλευρά Μπακογιάννη. Δεν κατορθώνει, όμως, να αποτελέσει αντίπαλο δέος στο ΠΑΣΟΚ, να πείσει ότι είναι η βασική αντιμνημονιακή δύναμη και να μπορέσει η ίδια να διεκδικήσει σήμερα τον κεντρικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό. Δεν είναι τυχαίο ότι προσπαθεί να αναζητήσει σήμερα έναν περισσότερο «συναινετικό» τόνο.

4. Το ποσοστό της αποχής που είναι ιδιαίτερα υψηλό, με μέσο όρο το 40% στον πρώτο γύρο – φτάνοντας το 58% στην Αθήνα – και το 54% στο δεύτερο γύρο καθώς και το υψηλό ποσοστό άκυρων / λευκών, ιδίως στις περιφερειακές εκλογές, αποτυπώνουν μια βαθύτερη και συνολικότερη κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού σκηνικού. Αυτό είναι ένδειξη ότι υπαρκτά ρήγματα στις σχέσεις εκπροσώπησης και τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία βαθαίνουν και εντείνονται μέσα στη συγκυρία του Μνημονίου και της επίθεσης. Αυτό δεν αναιρεί, βέβαια, τα ιδιαίτερα αντιφατικά χαρακτηριστικά που έχουν ως πρακτικές η αποχή και το άκυρο/λευκό, καθώς συνδυάζουν το στοιχείο της αμφισβήτησης, με την παθητικότητα, τη μοιρολατρία ή τον ατομικό επιβιωτισμό. Ανοιχτό είναι το ερώτημα σε ποια κλίμακα αυτό αντιστοιχεί σε μια πολιτική στάση αποδοκιμασίας μέσα στη συγκυρία ή εάν πάμε στην παγίωση υψηλών ποσοστών αποχής ως ένδειξη ότι ένα τμήμα του εκλογικού σώματος απεμπολεί προκαταβολικά κάθε δυνατότητα πολιτικής συμμετοχής. Γι’ αυτό και είναι λάθος τόσο το να θεωρούμε την αποχή ή τα άκυρα / λευκά ως αυτόματα αριστερή επιλογή όσο, όμως, και να μιλάμε πρόωρα για κάποιου τύπου «αμερικανοποίηση» των ελληνικών εκλογικών πρακτικών.

5. Ο συνδυασμός, της αποχής, των άκυρων/λευκών και της σημαντικής υποχώρησης του δικομματισμού σε ποσοστό 66-67% αποτελεί έκφραση μιας σοβούσας κρίσης στους όρους άρθρωσης της ηγεμονίας σήμερα. Η τρέχουσα μορφή διαχείρισης, η περιφρόνηση προς οποιαδήποτε προσπάθεια απόσπασης συναίνεσης με ενεργητικό και όχι παθητικό τρόπο, η διάρρηξη σχέσεων εκπροσώπησης ακόμη και με στρώματα – στηρίγματα του αστικού μπλοκ, όλα αυτά αντικειμενικά διαβρώνουν τη νομιμοποιητική / ηγεμονική βάση της κυρίαρχης πολιτικής. Αυτό με τη σειρά του αποτελεί και το στοιχείο πραγματικής αστάθειας μέσα στη συγκυρία. Το αποτέλεσμα των εκλογών δείχνει απονομιμοποίηση της κυρίαρχης πολιτικής και αποτυπώνει σαφείς δυναμικές δυσαρέσκειας, οργής και – εν δυνάμει τουλάχιστον – αγώνα.

6. Είναι σαφές ότι παρά την προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να θέσει εκβιαστικά διλήμματα, το μήνυμα των εκλογών ήταν μήνυμα καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής. Σε αυτό το πλαίσιο, η εσπευσμένη δημόσια εκτίμηση Παπανδρέου το βράδυ της Κυριακής ότι πήρε στις κάλπες νομιμοποίηση της πολιτικής του Μνημονίου (και η συνακόλουθη τοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ ότι… έκλεισαν τα πολιτικά συμπεράσματα με τον πρώτο γύρο), παρά την τεράστια κλίμακα της εκλογικής καταδίκης και αποδοκιμασίας του ΠΑΣΟΚ, παραπέμπει σε μια προσπάθεια να δοθεί με κάθε τρόπο η αίσθηση ότι τα πράγματα «πάνε κανονικά», παρά σε μια πραγματική αίσθηση ισχύος. Πόσο μάλλον που έρχεται όχι μόνο το δεύτερο πακέτο μέτρων του Μνημονίου αλλά και η λογική της μόνιμης επιτήρησης από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Είναι σαφές σε ευρύτερα κέντρα εξουσίας, ντόπια και ξένα, είχε πρυτανεύσει η λογική ότι έπρεπε να αποφευχθούν οι εκλογές και ότι εμπεριείχαν τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης. Δεν είναι τυχαίο ότι στο ίδιο πλαίσιο πληθαίνουν οι φωνές και οι πιέσεις για διαμόρφωση κλίματος συναίνεσης, «διακομματικής συνεννόησης» κ.λπ.

7. Ο χώρος του ΛΑΟΣ δεν μπόρεσε να αναδειχτεί σε υποδοχέα της δυσαρέσκειας. Αυτό ήταν και το αποτέλεσμα των επιλογών στήριξης του Μνημονίου και συνολικά του προσανατολισμού σε μια κατεύθυνση «υπεύθυνης δύναμης» και συνδιαχείρισης. Αυτό, πιθανώς, να οξύνει και εσωτερικές αντιφάσεις.

Από την άλλη, η επίδοση της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα αντανακλά την απήχηση που έχουν ακροδεξιά αντανακλαστικά σε γειτονιές της Αθήνας που βιώνουν συνθήκες υποβάθμιση και γκετοποίησης, η οποία πριμοδοτήθηκε και από τοπικούς παράγοντες με αναφορά στο ΛΑΟΣ, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ιδίως από τη στιγμή που το ΛΑΟΣ δεν κατέβηκε αυτόνομα και στήριξε Κακλαμάνη. Παράλληλα, είναι εμφανές ότι σήμερα ακροδεξιές και φασιστικές ομάδες δοκιμάζουν, μέσα σε συνθήκες ακραίας κοινωνικής κρίσης, να κατακτήσουν πολιτικό χώρο ειδικά στην Αθήνα. Αυτό, σε συνδυασμό με τα γεγονότα πριν τις εκλογές, δείχνουν ότι επιβάλλεται μια παρέμβαση στο θέμα των μεταναστών που να υπερβαίνει την απλή ευαισθησία ή αλληλεγγύη και να απαντάει και στα ζητήματα επιβίωσης αρκετών μεταναστών και προσφύγων και στα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν συγκεκριμένες γειτονιές, όπου ιδίως μικροαστικά στρώματα αντιμετωπίζουν τις αλλαγές και τις μεταλλάξεις της Αθήνας ως υποβάθμιση και απαξίωση.

8. Το ψηφοδέλτιο Δημαρά, παρ’ όλη την προσπάθεια που έγινε να προβληθεί από διάφορα κέντρα ως η πιο ήπια και αποδεκτή εκδοχή ‘ψήφου διαμαρτυρίας’, δεν μπόρεσε να έχει εκείνη τη δυναμική και έμεινε έξω από το δεύτερο γύρο, και εξαιτίας του ανεβάσματος του προεκλογικού πολιτικού τόνου και της εκκωφαντικής αδυναμίας του ίδιου του Δημαρά να εκφράσει συγκροτημένο πολιτικό λόγο. Επιπλέον, η στάση του την τελευταία εβδομάδα και η απόφασή του να παραιτηθεί και από βουλευτής, παραπέμπει και σε μια υπαναχώρηση, απέναντι στον εκβιασμό του κυβερνητικού κέντρου

9. Τα αποτελέσματα δείχνουν συνολική εκλογική ενίσχυση της Αριστεράς. Οι εκλογές ήταν και εκλογές αριστερής πολιτικής διαμαρτυρίας. Το ΚΚΕ εμφανίζεται ιδιαίτερα ενισχυμένο, κατορθώνοντας να έχει σημαντικές αυξήσεις σε ποσοστά, αλλά και πανελλαδικά σε ψήφους, παρότι στην Αττική έχει απώλειες στον απόλυτο αριθμό ψήφων. Η ενίσχυση αυτή αποτυπώνει ότι ένα σημαντικό μέρος των λαϊκών στρωμάτων επιθυμεί μια τοποθέτηση σαφώς αντισυστημική και αντι-ΕΕ, μια τοποθέτηση συνολικής απόρριψης του Μνημονίου και της κυρίαρχης πολιτικής και υπεράσπισης μιας λογικής ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική, έστω και ως γενική πολιτική έκφραση της δυσαρέσκειας και όχι ως συγκεκριμένη αγωνιστική στράτευση. Άλλωστε, είναι σαφές ότι σήμερα η κυρίαρχη γραμμή του ΚΚΕ παραμένει βαθιά σεχταριστική μέσα στο κίνημα, όπως δείχνει π.χ. η απεργοσπαστική τακτική στο εκπαιδευτικό κίνημα. Την ίδια στιγμή ανακοινώσεις όπως αυτές του ΠΑΜΕ στην Πάτρα, που αναφέρονται στη ριζοσπαστική αριστερά ως… «παρακράτος», ή τα ανοιχτά καλέσματα για απεργοσπασία και διάσπαση στις σχολές δείχνουν το βάθος του σεχταρισμού του. Αυτό, όμως, είναι πιθανό να συγκρουστεί με την πραγματική διάθεση του κόσμου που στράφηκε προς το ΚΚΕ που σε μεγάλο βαθμό θα το ήθελε να έχει πρωτοπόρο ρόλο στον αντιμνημονιακό αγώνα και όχι δύναμη υπονόμευσης των αγώνων.

10. Τα αποτελέσματα του χώρου του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν τη βαθιά κρίση του εγχειρήματος. Η προσπάθεια να παρουσιαστούν ως επιτυχία σε σύγκριση με τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, δεν αναιρεί ότι αποτελούν σε αρκετές περιφέρειες και πρώτα από όλα στην Αττική αποτυχία. Η «συνάντηση με το σοσιαλιστικό χώρο» μέσω Μητρόπουλου πήγε λίγο καλύτερα από το παταγωδώς αποτυχημένο ψηφοδέλτιο Πανούση του 2006, και άρα κάθε άλλο παρά διεμβόλισε το ΠΑΣΟΚ, ενώ ακόμη και το αποτέλεσμα στο Δήμο Αθήνας δεν ήταν εκλογικά πετυχημένο, παρότι στηρίχτηκε από όλο τον ΣΥΡΙΖΑ. Η συγκέντρωση αποτελεσμάτων λίγο πάνω ή λίγο κάτω από τις βουλευτικές εκλογές, σε μια αναμέτρηση όπου η Αριστερά βγήκε ενισχυμένη δεν συνιστά σε καμιά περίπτωση πολιτική επιτυχία, μάλλον το ακριβώς αντίθετο. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη διαδρομή του δεν κατάφερε να ξεφύγει από όρια μιας ριζοσπαστικής τοποθέτησης, εντός, όμως, του αστικού πολιτικού πλαισίου. Τώρα, στη συγκυρία της κρίσης και του μνημονίου βρίσκεται αντιμέτωπος με τα όρια του ευρωπαϊσμού και του κυβερνητισμού του. Γι’ αυτό και δέχεται και την πίεση της Δημοκρατικής Αριστεράς αλλά και των Οικολόγων, που ιδίως στην Αττική κατόρθωσαν να έχουν καταγραφή. Σημαντικό στοιχείο είναι πάντως ότι πλέον στην ηγεσία του ΣΥΝ παγιώνεται μια κατεύθυνση δεξιόστροφη, με εγκατάλειψη των περισσότερο ριζοσπαστικών αναφορών του ΣΥΡΙΖΑ και έμφαση στη συνεργασία με το «σοσιαλιστικό χώρο». Αποδεικνύεται ότι η έξοδος της Ανανεωτικής πτέρυγας δεν σήμαινε αριστερή αλλά δεξιά στροφή. Αυτό λογικά θα οδηγήσει και σε όξυνση των εσωτερικών αντιφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που φάνηκε και προεκλογικά. Ουσιαστικά ζούμε το τέλος του «σχεδίου ΣΥΡΙΖΑ», τουλάχιστον με τον τρόπο που αυτό είχε τεθεί το προηγούμενο διάστημα.

11. Ο χώρος του «Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής» είχε μια σημαντική πολιτική αποτυχία στην Αττική. Φάνηκε ότι ο κόσμος της Αριστεράς επεδίωξε σε αυτές τις εκλογές να επικυρώσει πραγματικές κατευθύνσεις και γειώσεις και όχι μια μεγαλόστομη ρητορική ή την υποκατάσταση της πολιτικής από την αισθητική. Αποτυχημένη ήταν και απεύθυνση στη νεολαία που έγινε με έναν τρόπο που φανέρωνε άγνοια του χώρου και απουσία πραγματικής γείωσης εκεί. Ιδιαίτερα για τάσεις όπως η ΚΟΕ, που με καταναγκαστικό τρόπο είχε επιμείνει στη υποτίμηση των αναγκαίων προγραμματικών στοιχείων (ιδίως όσων αφορούσαν το χρέος και τη σχέση με την ΕΕ) και είχε κάνει παντιέρα τη θολή αντιμνημονιακή ενότητα, το αποτέλεσμα είναι ένα καλοδεχούμενο χτύπημα σε μια εσφαλμένη και δεξιόστροφη γραμμή. Η υπεροπτική και εθελότυφλη ανακοίνωση της ΚΟΕ για τα αποτελέσματα και η επίκληση «θεωριών συνωμοσίας» για το αποτέλεσμα της «Ελεύθερης Αττικής» δείχνουν ότι αυτός ο χώρος θα χρειαστεί σημαντική πολιτική πίεση και κριτική για να μπορέσει να μετατοπιστεί σε μάχιμη κατεύθυνση και να εγκαταλείψει και τη δεξιόστροφη πρακτική του και το μικροηγεμονισμό του.

12. Παρότι η αυτοτελής καταγραφή του χώρου της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν δείχνει να μπορεί να εγγυηθεί αυτοτελή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, είχαν το θετικό γι’ αυτούς αποτέλεσμα Ψαριανού στην Αττική και την εκλογή υποψηφίων που στήριξαν μαζί με το ΠΑΣΟΚ. Οι πανηγυρισμοί τους μετά τις εκλογές, αντιστοιχούν στη διάθεσή τους να επιμείνουν να κινούνται ως εν δυνάμει συμπληρωματική δύναμη μιας κυβερνητικής λύσης γύρω από το ΠΑΣΟΚ και όχι ως αυτοτελές ρεύμα.

Ο χώρος των Οικολόγων έδειξε σε αυτές τις εκλογές να ενισχύεται, ιδιαίτερα στην Αττική, παρά τη σε γενικές γραμμές δεξιόστροφη και οριακά απολίτικη κατεύθυνση που παίρνει η πολιτική οικολογία στην Ελλάδα και την αντιφατικότητα του εκλογικού ακροατηρίου τους.

13. Ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνολικά ο χώρος της ριζοσπαστικής αριστεράς είχε ένα ιδιαίτερα θετικό αποτέλεσμα. Το γεγονός ότι ξεπερνούμε τις 95.000 ψήφους στα περιφερειακά κατεβάσματα:

·αποτελεί την πρώτη κεντρική πολιτική καταγραφή της δυναμικής που έχει σήμερα μια μαχητική ‘αντισυστημική’ αντικαπιταλιστική και αντι-ΕΕ αριστερά.

·Αποτυπώνει την ύπαρξη ενός υπαρκτού, μαζικού, πανελλαδικού πολιτικού ρεύματος.

·Συμπυκνώνει την πρωτοπόρα δράση μέσα στους αγώνες και τα κινήματα και το γεγονός ότι η συνεπής παρέμβαση όλα αυτά τα χρόνια (και η συνακόλουθη πραγματική κινηματική ηθικότητα) έχει διαμορφώσει ένα ευρύτερο ακροατήριο που αναφέρεται σε αυτήν.

Αρκεί να αναλογιστούμε π.χ. την απήχηση που είχε το κείμενο των εκπαιδευτικών, όπου χιλιάδες εκπαιδευτικοί είδαν τους πρωτοπόρους αγωνιστές που γνώριζαν από τους συλλόγους να συμμετέχουν, ως ρεύμα, στα αυτοδιοικητικά ψηφοδέλτια.

Δικαιώνει αυτό το αποτέλεσμα την επιλογή για ένα λόγο και μια προεκλογική παρουσία σαφή στις πολιτικές αιχμές και ταυτόχρονα μαζική στο λόγο και την απεύθυνση. Απέναντι σε μια Αριστερά που σε μεγάλο βαθμό δεν έκανε σαφές τι έλεγε για το κίνημα, το χρέος, το ευρώ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν ο μόνος χώρος που με σαφήνεια μιλούσε για το αναγκαίο μίνιμουμ πολιτικό προγραμματικό πλαίσιο που σήμερα ορίζει τη ρήξη με το Μνημόνιο και την κυρίαρχη πολιτική (Παύση πληρωμών / Διαγραφή χρέους – Ρήξη με ΕΕ, έξοδος από ΟΝΕ και ευρώ – Εθνικοποίηση Τραπεζών – Αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων), που έβαζε το ζήτημα του παλλαϊκού πανεργατικού παρατεταμένου ξεσηκωμού, που απέναντι στον ενδοαριστερό εμφύλιο έβαζε μπροστά την αναγκαία ενωτική ανατρεπτική δράση της Αριστεράς.

Επιπλέον, για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα αυτά τα ψηφοδέλτια, παρά την πίεση και από την αποχή και από τα άλλα κατεβάσματα της Αριστεράς, κατορθώνουν να πείσουν ένα ευρύτερο δυναμικό αγωνιστών της Αριστεράς, που απογοητεύονται είτε από σεχταρισμό και τον απομονωτισμό του ΚΚΕ, είτε από τη βαθιά κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και να κερδίσουν και ένα μέρος της συνολικότερης ψήφου διαμαρτυρίας. Αυτή η ευρύτερη πολιτική απήχηση αποτυπώθηκε και στα πετυχημένα εκλογικά αποτελέσματα σε μεγάλους δήμους όπως η Αθήνα και ο Πειραιάς και αποτελεί ένδειξη ότι σταδιακά η αντικαπιταλιστική αριστερά συγκροτείται όχι ως «αριστερή διαφωνία» αλλά ως πραγματικό ρεύμα που μπορεί να έχει υπαρκτές σχέσεις εκπροσώπησης με ένα ευρύτερο κοινωνικό δυναμικό. Σημαίνουν όλα αυτά ότι αναγνωρίζεται πλέον ο χώρος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς όχι ως μια «αριστερή αντιπολίτευση» αλλά ως μια συνολική τοποθέτηση για το που πρέπει να πάνε τα πράγματα στην Αριστερά.

14. Παράλληλα, σημαντική επιτυχία είχαν και οι ριζοσπαστικές αριστερές δημοτικές κινήσεις και σχήματα. Το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα σχήματα, είτε είχαν στήριξη μόνο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, είτε και ευρύτερες συνεργασίες με άλλες τάσεις της Αριστεράς, είχαν άνοδο αποτυπώνει μια ευρύτερη δυναμική, όχι μόνο πολιτική, αλλά και σε σχέση με υπαρκτές τοπικές γειώσεις και μακρόχρονη πολιτική παρέμβαση. Δικαιώνει αυτό την επιλογή οικοδόμησης τέτοιων σχημάτων και τη δουλειά που έχει γίνει σε τοπικό επίπεδο όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Αρκεί να δούμε πώς πήγαν τα σχήματα τα οποία στήριξε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Αθήνα 2,85% (1)

Πειραιάς 2,7% (1)

Ζωγράφου 5% (1) με ΡΙΖΑ

Νέα Σμύρνη 6,54% (1)

Βύρωνας 6,11% (1)

Χαλάνδρι 10,8% (2) με ΣΥΡΙΖΑ-Οικολόγους

Μαρούσι 3,43% (1)

Βριλήσσια 13,9% (2) με ΣΥΡΙΖΑ

Γλυφάδα 3,75% (1) με ΣΥΡΙΖΑ

Περιστέρι 2,98% (1)

Ν.Ιωνία 2,23%

Πετρούπολη 2,79% (1)

Θεσ/νίκη 1,29%

Γιάννενα 4,12% (1) με μισή ΑΚΟΑ

Ηγουμενίτσα 1,96% με Μ-Λ ΚΚΕ

Πρέβεζα 1,61%

Ζίτσα 1,34%

Πάτρα 4,48% (1) με ΚΟΕ

Πύργος 3,97% (1)

Λευκάδα 1,87%

Ναύπακτος 9,64% (1),με ΣΥΡΙΖΑ

15. Συνολικά, η κλίμακα της πολιτικής παρέμβασης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε αυτές τις εκλογές δεν μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε ανάλογο είχε κάνει στο παρελθόν. Ο τεράστιος αριθμός υποψηφίων, ο μεγάλος κόπος της παρέμβασης, η προσπάθεια ανοίγματος κοινωνικού και πολιτικού, δείχνουν ότι τη δυναμική ενός χώρου που έχει μαζικότητα, στράτευση και ικανότητα διαχείρισης μεγάλων πολιτικών πρωτοβουλιών. Ουσιαστικά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδειξε ότι μπορεί σήμερα να πατάει πάνω σε ένα πραγματικό μαζικό πανελλαδικό πολιτικό μηχανισμό. Επιπλέον, για πρώτη φορά λειτούργησε σε τέτοιο βαθμό μια συντονισμένη παρουσία του δυναμικού και βάθαιναν δεσμοί συλλογικότητας και συντροφικότητας στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συνολικά της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός ότι μεγάλος αριθμός ανένταχτων συντροφισσών και συντρόφωνμπήκε αποφασιστικά στη μάχη των εκλογών και διεκδικεί να έχει σημαντικό ρόλο στη πολιτική συζήτηση και τη χάραξη της κατεύθυνσης.

Σημαντικό βήμα ήταν και η απόφαση για υπερψήφιση αριστερών υποψηφίων στο δεύτερο γύρο, ένδειξη συνειδητοποίησης των πραγματικών διακυβευμάτων. Απαντήθηκαν επίσης στην πράξη οι συκοφαντίες για το ΣΕΚ (ότι το ΣΕΚ θα πάει σε λογική υπερψήφισης ΠΑΣΟΚων στο δεύτερο γύρο).

16. Σημαντικό στοιχείο ότι αυτή τη φορά μπορέσαμε να αναβαθμίσουμε την προς τα έξω παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η για πρώτη φορά λειτουργία πραγματικού γραφείου τύπου, η αξιοποίηση του διαδικτύου, η προσπάθεια των επικεφαλής να λειτουργούν ενωτικά ως εκπρόσωποι της όλης ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με αποκορύφωμα την εξαιρετική δημόσια παρουσία του σ. Άγγελου Χάγιου αναμφίβολα συνέβαλαν σε αυτό.

17. Η Αριστερή Ανασύνθεση είχε σημαντική παρουσία σε αυτές τις εκλογές και έπαιξε σημαντικό ρόλο στο πετυχημένο αποτέλεσμα.

Πρώτα από όλα το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα έχει πλευρές που αναλογούν στη δική μας κατεύθυνση: Η ιεράρχηση των αιχμών του αντικαπιταλιστικού μετώπου, ο μαζικός τόνος, η υιοθέτηση ενός λόγου που μιλούσε στο όνομα μιας αγωνίας για να πάνε τα πράγματα αλλιώς συνολικά στην Αριστερά, η έμφαση στην απεύθυνση σε εργαζομένους, το άνοιγμα σε ένα ευρύτερο δυναμικό, όλα αυτά κατεξοχήν αντιστοιχούν σε μια κατεύθυνση για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανάλογη με αυτή για την οποία εμείς παλέψαμε.

Έπειτα, η ορθή επιλογή μας να στρατευτούμε ολόψυχα στα ψηφοδέλτια, ύστερα από τη σύγκρουση με την πολιτική αλητεία, το γεγονός ότι ξεπεράστηκαν ταλαντεύσεις που μπορεί να υπήρξαν, η ανάληψη σημαντικού μέρους της δουλειάς μηχανισμού, οι περίπου 195 υποψήφιοι, η συστηματική στήριξη κρίσιμων τοπικών σχημάτων και η ανάληψη πρωτοβουλίας για να δημιουργηθούν αρκετά, δείχνουν ακριβώς ότι και εμείς αναβαθμίζουμε την κλίμακα των διακυβευμάτων με τα οποία αναμετριόμαστε. Αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια σε όλες τις συντρόφισσες και τους συντρόφους για την αποφασιστικότητα με την οποία έδωσαν τη μάχη.

Από την άλλη μεριά θα πρέπει και με πνεύμα κριτικό και αυτοκριτικό να εντοπίσουμε και αντιφάσεις που είχαμε στην παρέμβασή μας

·Η ενασχόληση με την μάχη ενάντια στην πολιτική αλητεία είδε ως συνέπεια, αντικειμενικά ίσως, την καθυστέρηση στην πλήρη και ολόπλευρη εμπλοκή μας στην εκλογική μάχη.

·Προβλήματα υπήρξαν και στην υποτίμηση της σημασίας των περιφερειακών εκλογών και του κεντρικοπολιτικού τους χαρακτήρα ειδικά στους Δήμους όπου η ενασχόληση με τα τοπικά σχήματα απορροφούσε μεγάλο μέρος του χρόνου των συντρόφων.

·Χρειαζόταν μεγαλύτερη στήριξη των περιοδειών σε χώρους δουλειάς, που είναι σημαντικές για τη φυσιογνωμία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αποτελούν παρακαταθήκη για την επαύριο των εκλογών.

18. Η επόμενη μέρα των εκλογών θέτει κρίσιμες προκλήσεις για όλους μας. Η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να περάσει όσο το δυνατόν περισσότερες από τις τομές που περιλαμβάνει το για τρίτη φορά επικαιροποιημένο Μνημόνιο το οποίο σηματοδοτεί ακόμη μεγαλύτερη επίθεση, ενώ την ίδια στιγμή θα υπάρχει το διαρκές ενδεχόμενο της ελεγχόμενης πτώχευσης και της συνακόλουθης παράτασης ακόμη πιο σκληρού καθεστώτος επιτήρησης, κάτι που διαφαίνεται και από τις πρόσφατες αποφάσεις της ΕΕ αλλά και από τις δηλώσεις Σόιμπλε για μόνιμους μηχανισμούς επιτήρησης για όποια χώρα έχει δημοσιονομικές αποκλίσεις.

Η κρίση της Ευρωζώνης αυτή τη στιγμή βαθαίνει, κάτι που φαίνεται από το γεγονός ότι και η Ιρλανδία μπαίνει στο μηχανισμό στήριξης για να αποφύγει την κατάρρευση ενώ και η Πορτογαλία είναι στα πρόθυρα εισόδου. Την ίδια στιγμή η Γερμανία προχωρά σε μια ορισμένη «σκλήρυνση» και οξύνονται και εσωτερικές αντιθέσεις στην ΕΕ, ενώ πληθαίνουν οι φωνές που μιλούν για συνολική κρίση του Ευρώ και πιθανότητα αποδιάρθρωσής του. Είναι εμφανές ότι πάμε σαφώς για ΕΕ πολλών ταχυτήτων με πολύ πιο έντονες ιεραρχικές σχέσεις και πιέσεις.

Ο προϋπολογισμός του 2011 είναι προϋπολογισμός τρομαχτικής λιτότητας, περικοπών που θα έχουν αλυσιδωτά αποτελέσματα, αποδιάρθρωσης κρίσιμων τομέων όπως η Παιδεία και η Υγεία (όχι βέβαια η καταστολή…) και τρομαχτικής επιδείνωσης παρ’ όλα αυτά των δημοσιονομικών δεικτών και άρα νέων μέτρων κ.λπ.

Η αύξηση των φορολογικών συντελεστών συνεπάγεται μεγάλη επιβάρυνση ακόμη περισσότερο των λαϊκών νοικοκυριών.

Το επικαιροποιημένο Μνημόνιο αποτελεί την έναρξη και νέου γύρου επίθεσης στους εργαζομένους:

• Οι τεράστιες ανατροπές στις συλλογικές συμβάσεις θα οδηγήσουν σε μεγάλες μειώσεις μισθών σε ευρύ φάσμα εργαζομένων και του ιδιωτικού τομέα, όπως είναι οι Τράπεζες, το εμπόριο, ο τουρισμός / επισιτισμός.
• Μεγάλο μέρος των εργαζομένων δε θα καλύπτονται πλέον από καμιά σύμβαση πλην της Εθνικής.
• Χιλιάδες συμβασιούχοι απολύονται, αρχικά ορισμένου χρόνου, αλλά έχει ανοίξει ο δρόμος και για μαζικές απολύσεις και συμβασιούχων αορίστου χρόνου.
• Οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ θα αντιμετωπίσουν ακόμη μεγαλύτερη μισθολογική υποβάθμιση αλλά και τις υποχρεωτικές μετατάξεις στο δημόσιο.
• Την ίδια στιγμή που ολόκληροι κλάδοι του δημοσίου υπολειτουργούν, η κυβέρνηση ονομάζει «προσλήψεις» τις υποχρεωτικές μετατάξεις εργαζομένων των ΔΕΚΟ,

Η ανεργία εκτινάσσεται με την ίδια την κυβέρνηση να προβλέπει ανεργία 14,1 %, ποσοστά που υπήρξαν στην Ελλάδα μόνο την επαύριο του Εμφυλίου και την παραμονή της μαζικής μετανάστευσης στη Γερμανία. Για πρώτη φορά είναι πραγματικό το ενδεχόμενο να δούμε μεγάλο μέρος των ανέργων να μην μπορούν να στηριχθούν στους παραδοσιακούς μηχανισμούς οικογενειακής αλληλεγγύης που υπήρχαν μέχρι τώρα.

19. Σε αυτό το φόντο η μεγάλη πρόκληση παραμένει να υπάρξει εκείνος ο «παρατεταμένος λαϊκός πόλεμος» ή ο «επιθετικός πόλεμος θέσεων» που θα μπορέσει να δημιουργήσει συνθήκη αποσταθεροποιητική για τις πολιτικές του Μνημονίου, εκείνος ο «χειμώνας της δυσαρέσκειας» που θα οδηγήσει σε ευρύτερες ανατροπές. Και αυτό βάζει συγκεκριμένα καθήκοντα για τις μάχες που είναι μπροστά μας:

• Πρέπει να δώσουμε με τη μέγιστη αποφασιστικότητα τη μάχη ενάντια στις ανατροπές στις συλλογικές συμβάσεις κα να αντισταθούμε στη μείωση αποδοχών και την εργασιακή υποβάθμιση στους κλάδους που είναι στο στόχαστρο.
• Πρέπει να δώσουμε τη μάχη στις ΔΕΚΟ ενάντια στις ανατροπές και το ξεπούλημα σε ιδιώτες.
• Πρέπει να δούμε με ποιο τρόπο θα κλιμακωθεί η σύγκρουση στις σχολές ενάντια στο νέο νόμο-έκτρωμα του Υπουργείου.
• Πρέπει να κάνουμε τη μάχη ενάντια στις απολύσεις συμβασιούχων υπόθεση ολόκληρου του εργατικού κινήματος.
• Η απεργία στις 15 Δεκέμβρη, μπορεί να σχεδιάστηκε από τη γραφειοκρατία ως επετειακή εκτόνωση, όμως έχουμε τη δυνατότητα να παλέψουμε, ώστε να είναι πραγματική τομή και αφετηρία νέας κλιμάκωσης των κοινωνικών συγκρούσεων.

20. Το αποτέλεσμα των εκλογών γεννά ευθύνες στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ να μιλήσει συνολικά για το που θα πρέπει να πάνε τα πράγματα στο κίνημα και την Αριστερά και ταυτόχρονα η ίδια να βαθύνει την πολιτικοποίησή της, την εσωτερική δημοκρατική συγκρότηση, τις σχέσεις εκπροσώπησης με ένα ευρύτερο δυναμικό που στρέφεται προς αυτήν. Οι σχεδόν 100.000 ψήφοι βάζουν αντικειμενικά μια μεγάλη ευθύνη. Η ανοιχτή κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι αντιφάσεις του ΚΚΕ, αντικειμενικά απελευθερώνουν δυνάμεις που αναζητούν μια κατεύθυνση υπέρβασης της σημερινής κρίσης της Αριστεράς. Απαιτούν μια τοποθέτηση για την Αριστερά, απαιτούν ένα λόγο που να ξεπερνά την καταγγελία όλων των άλλων ως δεξιών, απαιτούν την ανάληψη ευθύνης για το που πρέπει να πάνε τα πράγματα συνολικά στο κίνημα και την Αριστερά. Αυτό περνάει μέσα από:

·Να προχωρήσει τώρα στο πλήρες ξεδίπλωμα της δημοκρατικής συγκρότησής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέσα από ξαναζωντάνεμα των τοπικών συνελεύσεων, ανοιχτό κάλεσμα για ένταξη στους αγωνιστές που στρέφονται σε αυτήν, πλήρη κατοχύρωση της αρχής «ένας σύντροφος – μία ψήφος», προγραμματισμό για πανελλαδική συνδιάσκεψη. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να κατοχυρωθεί ως ένα μάχιμος, δημοκρατικός, μετωπικός πολιτικός φορέας, ικανός να γίνει το όχημα της αναζήτησης αλλά και της πολιτικής δράσης ενός ευρύτερου φάσματος αγωνιστών που αναζητούν μια σύγχρονη ριζοσπαστική αριστερά.

·Να επιμείνει να προβάλει σήμερα, σε ρήξη και με το γενικόλογο αντιμνημονιακό λόγο και το γενικόλογο αντικαπιταλισμό, το αναγκαίο σήμερα προγραμματικό πλαίσιο που ορίζει τη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική και τη δυνατότητα η Αριστερά να παρέμβει καταλυτικά στο πολιτικό επίπεδο: Παύση πληρωμών / διαγραφή χρέους. Ρήξη με ΕΕ – έξοδος από ΟΝΕ και Ευρώ. Εθνικοποίηση Τραπεζών. Αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος του κεφαλαίου.

·Να τολμήσει να μιλήσει για το που πρέπει να πάνε τα πράγματα συνολικά στην Αριστερά και άρα να αναμετρηθεί με την πρόκληση του Αριστερού Μετώπου σε αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση στη βάση του αναγκαίου σήμερα πολιτικού πλαισίου που ορίζει τη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική, τον ευρωπαϊσμό και τον κυβερνητισμό.

·Και όλα αυτά παράλληλα με τον πρωτοπόρο ρόλο στο κίνημα και την επιμονή στην κοινή δράση της Αριστεράς μέσα σε αυτό

Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν πρέπει να θεωρηθεί δικαίωση ούτε μιας λογικής επαναστατικής μεγαλοστομίας ούτε ενός σεχταρισμού, έστω και εάν υπάρχει η πίεση και από το παράδειγμα του ΚΚΕ. Αφενός, γιατί η ίδια η απεύθυνσή μας ήταν περισσότερο μαζική παρά ποτέ. Αφετέρου, γιατί ο κόσμος που στρέφεται προς τα εμάς θέλει να αλλάξουν τα πράγματα συνολικά στην Αριστερά και το κίνημα. Αυτό τον τόνο πρέπει να τον δώσουμε μέσα στην αποτίμηση των αποτελεσμάτων μέσα σε όλες τις συζητήσεις που θα γίνουν κεντρικά και τοπικά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Προφανώς και οι αντιφάσεις που διαπερνούσαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πριν τις εκλογές, δεν αναιρέθηκα μέσα από τη δυναμική των εκλογών, ενώ χρωμάτισαν και πλευρές της προεκλογικής εκστρατείας (π.χ. στη στάση των σ. του ΣΕΚ να κάνουν μια διαφορετική προεκλογική εκστρατεία από τους υπόλοιπους). Ωστόσο, η δυναμική του αποτελέσματος και τα συμπεράσματα που επιτρέπει δείχνουν και προς ποια κατεύθυνση μπορούν να ξεπεραστούν τα σημερινά όρια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε τελική ανάλυση το ίδιο το αποτέλεσμα για εμάς επιτρέπει να βγουν συμπεράσματα και γι’ αυτό το λόγο δεν υπάρχει κανείς λόγος να «κουκουλώνονται» αντιφάσεις, ερωτήματα, προβληματισμοί. Αντίθετα, είναι η καταλληλότερη στιγμή για να συζητηθούν με τον ανοιχτό και συντροφικό τρόπο. Και αυτό σημαίνει και όλα τα ζητήματα φυσιογνωμίας που έφερε στο προσκήνιο η επίδειξη πολιτικής αλητείας από τη μεριά της ΑΡΑΣ.

21. Η γραμμή μας για το Αριστερό Μέτωπο σε αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση εκφράζει ακριβώς τη στρατηγική μας τοποθέτηση ότι η Αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει να αναμετρηθεί με την πρόκληση να αλλάξουν συνολικά τα πράγματα στην Αριστερά. Όπως τονίζαμε και στην πολιτική απόφαση της Δ΄ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψής μας:

«Επιμένουμε ότι σήμερα η ανασύνθεση μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς δεν περνάει μόνο μέσα από την ενίσχυση ή τη μαζικοποίηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Προϋποθέτει τη διεύρυνση της διαδικασίας και με ένα ευρύτερο κοινωνικό δυναμικό που θα βγαίνει στο προσκήνιο μέσα από τους αγώνες και με δυναμικό που θα απελευθερώνεται μέσα από την κρίση των στρατηγικών της ρεφορμιστικής αριστεράς. Αυτό σημαίνει την πρόκληση όντως του ριζοσπαστικού αριστερού μετώπου σε μάχιμη αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Και αυτό είναι κάτι πρέπει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να το αναδείξει σε πολιτικό στόχο και να προτείνει τα αναγκαία χαρακτηριστικά του. Σε κάθε περίπτωση αυτό περνά πρώτα και κύρια μέσα από τη συγκρότηση, μαζικοποίηση, πολιτικοποίηση και δημοκρατική λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ»

Ταυτόχρονα, αντιστοιχεί στην αλλαγή της συγκυρίας και τον τρόπο που σήμερα το ερώτημα της ανασύνθεσης μιας ριζοσπαστικής αριστεράς για πρώτη φορά μετά από καιρό ξανασυναντιέται με το οριακό αλλά υπαρκτό ενδεχόμενο όξυνσης της ηγεμονικής κρίσης και αναβαθμισμένων δυνατοτήτων παρέμβασης στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο από μια μάχιμη αριστερά.

Για την δική μας ανάγνωση μια τέτοια τοποθέτηση για τη στρατηγική του Αριστερού Μετώπου σε αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση οφείλει να ξεκινά σήμερα από τις πραγματικές προγραμματικές οριοθετήσεις που ορίζουν την αριστερή στρατηγική μέσα στη συγκυρία, δηλαδή τη ρήξη με τον κυβερνητισμό της «αριστεράς του εφικτού», ρήξη που συμπυκνώνεται στο αίτημα για παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, τη ρήξη με τον ευρωπαϊσμό μέσα από την απαίτηση για έξοδο από ΟΝΕ και ευρώ και συνολικά την πάλη για να φύγει η Ελλάδα από την ΕΕ, τη ρήξη με το νεοφιλελευθερισμό που συμπυκνώνεται στην απαίτηση για εθνικοποίηση τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων και για ριζική αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος του κεφαλαίου, τη ρήξη με την ηττοπάθεια και τη γραφειοκρατία μέσα από την πρωτοπόρα στράτευση στην κλιμάκωση των κινητοποιήσεων.

Με αυτό τον τρόπο διαφέρει τόσο από την παραδοσιακή αντίληψη «ενότητας – δίχως όρους – της Αριστεράς» που υποτιμούσε το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο που πρέπει να έχει μια μετωπική ενότητα και οδηγούσε στην απλή αναπαραγωγή αδιεξόδων, αλλά και τη λογική του «πόλου των αμιγώς επαναστατικών δυνάμεων» που βάζει τα ανοιχτά ερωτήματα της επαναστατικής στρατηγικής ως προαπαιτούμενα οποιασδήποτε ενωτικής πολιτικής πρακτικής.

Η στρατηγική μας για το Αριστερό Μέτωπο έτσι συμπυκνώνειστην πραγματικότητα την τοποθέτησή μας για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θέλει να μιλήσει για το που θα πάνε πράγματα συνολικά για την Αριστερά. Προϋποθέτει μετασχηματισμούς, μετατοπίσεις, ρήξεις και ανατροπές μέσα στο τοπίο της Αριστεράς. Στηρίζεται πρώτα και κύρια στο να έχουμε μια ισχυρή, μαζική, δημοκρατική και πολιτικοποιημένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όπως γράφαμε και στην απόφαση του ΚΣΟ στις 29/08/2010 όπου και χαράξαμε την εξειδίκευση της πολιτικής απόφασης για τις αυτοδιοικητικές εκλογές:

Σήμερα διαφωνούμε με μια στρατηγική που θα υποστήριζε ότι σήμερα η συζήτηση για το πολιτικό υποκείμενο περιορίζεται μόνο στο δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των υπόλοιπων οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς και από εκεί πέρα απλώς μένει να συναντηθούμε μόνο με τις δυνητικά εξεγερμένες επαναστατημένες μάζες. Αυτή η στρατηγική, του περιορισμού απλώς σε έναν «επαναστατικό πόλο», θα παράβλεπε ότι ένα μέρος του δυναμικού του «κόμματος σε διάχυτη μορφή» βρίσκεται σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Επομένως, η διαδικασία της ανασύνθεσης της ριζοσπαστικής αριστεράς στην πλήρη της μορφή θα προϋποθέτει και συνολικότερες ανακατατάξεις, ρήξεις και αποδεσμεύσεις δυναμικού μέσα στην Αριστερά. Σε αυτό το πλαίσιο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο πόλος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς οφείλει να είναι το κέντρο μιας διεργασίας ευρύτερης. Προφανώς και άμεσο καθήκον παραμένει η συγκρότηση και κατοχύρωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως διακριτού πολιτικού σημείου αναφοράς. Όμως, είναι ανάγκη, χωρίς βιασύνη, να δοκιμάσουμε να ανασημασιοδοτήσουμε την έννοια του «αριστερού μετώπου». Όχι από την σκοπιά της παραδοσιακής αντίληψης της «ενότητας της Αριστεράς», που ιστορικά οδήγησε σε δεξιές μετατοπίσεις, αλλά στο πλαίσιο μιας στρατηγικής ανασύνθεσης μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς. Και αυτό σημαίνει για εμάς την πολιτική κατεύθυνση για ένα Αριστερό μέτωπο σε αντικαπιταλιστική, αντι-ΕΕ, αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση με ισχυρή κομμουνιστική συνιστώσα και εν δυνάμει κομμουνιστική ηγεμονία. […] Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραμένει το βασικό πεδίο για μάχιμες πρωτοβουλίες και η αυτοτέλειά της δεν διακυβεύεται. Πρέπει, όμως, και τολμηρά να αναλάβει την ευθύνη του της αναλογεί.

22. Την επόμενη μέρα των εκλογών άμεσα καθήκοντα που τίθενται για το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι:

·Να βγει δημόσια καλώντας σε παρατεταμένο πανεργατικό και παλλαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στο Μνημόνιο, μέσα από ανοιχτή δημόσια πρόταση κοινής δράσης προς τους αγωνιστές και την υπόλοιπη Αριστερά, προβάλλοντας παράλληλα το αναγκαίο μίνιμουμ προγραμματικό πλαίσιο.

·Να προβάλλει τη δική της συνολική πολιτική τοποθέτηση για την κατάσταση στο κίνημα και την Αριστερά, ύστερα από τις αυτοδιοικητικές εκλογές και μπροστά στις μεγάλες μάχες που έρχονται, και πάνω σε αυτή τη βάση να συσπειρώσει όλο το δυναμικό που προ στράφηκε προς αυτήν, μέσα και από ένα μεγάλο κύκλο δημόσιων πολιτικών εκδηλώσεων / συζητήσεων / συνελεύσεων σε όλη την Ελλάδα και τις γειτονιές της Αθήνας.

·Το οργανωτικό πλαίσιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να ενεργοποιηθεί πλήρως με μαζικές εγγραφές αγωνιστών, πρώτα και κύρια των ανένταχτων στις τοπικές συνελεύσεις, με συνελεύσεις δημοκρατικές και αποφασιστικές, με προετοιμασία πανελλαδικής δημοκρατικής συνέλευσης με αντιπροσώπους. Ο συνδυασμός ανάμεσα στην πραγματικά δημοκρατική λειτουργία (αυτό που δεν τόλμησε π.χ. να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ), με την επικέντρωση στις μάχιμες πολιτικές αιχμές και την αποφασιστική ενωτική παρέμβαση στο κίνημα, θα δώσει ιδιαίτερη δυναμική συσπείρωσης στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

·Η εκλογή σημαντικού αριθμού νομαρχιακών και δημοτικών συμβούλων θέτει την πρόκληση αφενός σε δήμους όπως η Αθήνα και ο Πειραιάς να συγκροτηθούν σχήματα με μόνιμη παρέμβαση, αφετέρου της συγκρότησης εκείνων των μηχανισμών που θα υποστηρίζουν και θα αξιοποιούν αυτές τις εκπροσωπήσεις. Σημαντικό είναι επίσης να κατοχυρωθούν και πρακτικές δημοκρατικής λειτουργίας όπως είναι η εναλλαγή εκπροσώπων. Για εμάς η συγκρότηση δημοτικών κινήσεων εκεί όπου υπήρξαν μόνο ψηφοδέλτια, η διαμόρφωση συλλογικών μορφών συγκρότησης στις περιφέρειες, ιδίως εκεί όπου εκλέχτηκαν σύμβουλοι, συνολικά η συλλογική, συντροφική και δημοκρατική διαχείριση της πολιτικής παρέμβασης είναι αναγκαίοι και μη διαπραγματεύσιμοι όροι για τη δράση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

·Ο συστηματικός αποκλεισμός από τα ΜΜΕ αλλά και ταυτόχρονη ύπαρξη ενός μαζικού ακροατηρίου σημαίνει ότι ερωτήματα όπως η έντυπη παρουσία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ή η συγκροτημένη παρουσία της στο διαδίκτυο αποκτούν ιδιαίτερη επικαιρότητα.

Οι παραπάνω κατευθύνσεις μπορούν να εξειδικευτούν ακόμη περισσότερο:

·Χρειάζεται να γίνουν Συνελεύσεις με ανοιχτή συζήτηση σε όλες τις τοπικές και κλαδικές, με προσεκτικό και μεθοδικό κάλεσμα όλων όσοι μπορούν να συμμετάσχουν, με άνοιγμα σε όσους γνωρίσαμε στην προεκλογική περίοδο, με προσεκτικές και μεθοδικές χαρτογραφήσεις σε κάθε περιοχή. Δεν θέλουμε εκδηλώσεις πανηγυρικού χαρακτήρα. Θέλουμε να ακούσουμε τους αγωνιστές. Θέλουμε να συνδιαμορφώσουμε μαζί τους γνώμη. Θέλουμε να ανοίξει συντροφικά η συζήτηση για το παρακάτω.

·Πρέπει να δρομολογηθεί η πρώτη πανελλαδική συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με αιρετούς αντιπροσώπους μέσα στους επόμενους μήνες και αυτό να ανακοινωθεί από τώρα. Να γίνει πράξη το πέρασμα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ των οργανώσεων στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ των συντροφισσών και των συντρόφων.

·Χρειάζεται μια μεγάλη πολιτική εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Αθήνα, στις 11/12 ή στις 18/12 που να ολοκληρώνει τον κύκλο των τοπικών συνελεύσεων, να ξεκινάει τη συζήτηση για την πανελλαδική συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να σηματοδοτεί τη δημόσια τοποθέτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις πολιτικές εξελίξεις, το κίνημα και την Αριστερά. Σε αυτή την εκδήλωση να κάνουμε το πιο πλατύ κάλεσμα σε τάσεις και αγωνιστές της ΡΑ

·Αυτό προϋποθέτει μια καταρχήν τοποθέτηση από το συντονιστικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Για την κρισιμότητα των μαχών που είναι μπροστά μας. Για τη σημασία του μάχιμου αντικαπιταλιστικού πολιτικού πλαισίου. Για την αναγκαία κοινή δράση της Αριστεράς και τη συγκρότηση του κοινωνικού μετώπου. Για το τι λέμε εμείς για το που πρέπει να πάνε τα πράγματα στην Αριστερά.

Εμείς θέλουμε μέσα από αυτά τα βήματα σε αυτή τη φάση:

α) Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συσπειρώσει όλο το δυναμικό που μπλέχτηκε με το κατέβασμα, να το στρατεύσει σε μια δημοκρατική πολιτική διαδικασία.

β) Να αναβαθμίσουμε την πολιτική σχέση με ένα πολιτικό δυναμικό που είτε είχε αναφορά στην αντικαπιταλιστική αριστερά αλλά απομακρύνθηκε (για παράδειγμα τους διανοουμένους γύρω από το Αριστερό Βήμα) είτε απομακρύνεται από χώρους του ρεφορμισμού και αναζητά αντικαπιταλιστική προοπτική.

γ) Να μπορέσουμε να πετύχουμε τάσεις και ρεύματα και αγωνιστές που αποδεσμεύονται από την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ να αναφέρονται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως εν δυνάμει κέντρο πολιτικών πρωτοβουλιών.

Δ) Να εξασφαλίσουμε ότι το σύνολο του σκεπτόμενου κόσμου της Αριστεράς αντιμετωπίζει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως σοβαρή τοποθέτηση μέσα στη συνολική συζήτηση της Αριστεράς.

Με αυτό τον τρόπο μπορεί να εξειδικευτεί η γραμμή μας για ισχυρή μαζική πολιτικοποιημένη βαθιά δημοκρατική ΑΝΤΑΡΣΥΑ ικανή να είναι πρωτοπόρα και στις κοινωνικές αντιστάσεις και στη ριζοσπαστική ανασύνθεση της Αριστεράς. Είναι τοποθέτηση που αρθρώνει αυτό που έδωσε δυναμική στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ: αντικαπιταλιστικός και αντι-ΕΕ προσανατολισμός συγκεκριμένος και μάχιμος∙ κινηματική στράτευση∙ δημοκρατική ΑΝΤΑΡΣΥΑ∙ ΑΝΤΑΡΣΥΑ που να μπαίνει σφήνα στη συζήτηση και την αναζήτηση για την έξοδο από την κρίση της Αριστεράς

23. Για την οργάνωσή μας επίσης μπαίνουν σοβαρά καθήκοντα την επαύριο των εκλογών και της μάχης που δώσαμε.

·Να συμβάλουμε στην επεξεργασία μιας μάχιμης γραμμής για το κίνημα και στην ανάπτυξη ενός νέου κύκλου μαζικών και συντονισμένων αποφασιστικών αγώνων.

·Να επεξεργαστούμε και να κάνουμε πράξη μια μάχιμη κατεύθυνση για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να την παλέψουμε μέσα στην εσωτερική της διαδικασία: δημοκρατική συγκρότησης, πρωτοπόρα δράση στο κίνημα, παρέμβαση στη συνολικότερη κρίση της Αριστεράς.

·Να είμαστε πρωτοπόροι στην απεύθυνση σε ένα ευρύτερο δυναμικό και στην προσπάθεια να εγγραφούν μαζικά μέλη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να κατοχυρωθούν δημοκρατικές διαδικασίες.

·Να επεξεργαστούμε, βαθύνουμε και προβάλουμε συστηματικά τη γραμμή του Αριστερού Μετώπου σε αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση σε όλα τα επίπεδα.

·Να διατυπώσουμε δημόσια την ανοιχτή πρόταση για τη σύγχρονη «κομμουνιστική συνιστώσα» συνδυάζοντάς την με την τοποθέτησή μας για το κίνημα και για την Αριστερά.

24. Η πρότασή μας για την αναγκαία σήμερα κομμουνιστική συνιστώσα αποτελεί μια κρίσιμη πλευρά του πολιτικού σχεδίου της Δ΄ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης. Η αφετηρία μας είναι ότι σήμερα είναι αναγκαίο οι δυνάμεις που αναφέρονται στην επαναστατική ανανέωση της κομμουνιστικής στρατηγικής να υπερβούν το σημερινό κατακερματισμό τους και αποτελέσουν το κρίσιμο πολιτικό νεύρο των διεργασιών της ανασύνθεσης μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς. Όπως αναφέραμε και στις Θέσεις της Δ΄ Συνδιάσκεψης:

Πρέπει να δούμε και τη διαμόρφωση νέων συνθέσεων και νέων υπερβάσεων των σημερινών οργανωτικών μορφών και διαχωρισμών όσων τάσεων έχουν κομμουνιστική αναφορά, στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ισχυρού κομμουνιστικού ρεύματος μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ευρύτερα τη ριζοσπαστική αριστερά.

Η πρότασή αυτή αφορά όσους μπορούν να έχουν – σήμερα – χαρακτηριστικά στρατηγικής συμμαχίας γύρω μια σύγχρονη κομμουνιστική στρατηγική, την αναζήτηση σύγχρονης εργατικής αναφοράς, τη ρήξη με οικονομισμό, παραγωγισμό, κρατισμό, το μαχόμενο αντιιμπεριαλισμό. Ενδεικτικά αναφέρουμε τάσεις όπως το ΝΑΡ, η Κομμουνιστική Ανανέωση, η ΟΚΔΕ, κόσμο που αποχώρησε από την ΑΡΑΣ, ανένταχτους, κ.ά.

Είναι σαφές ότι η κατεύθυνση της «κομμουνιστικής συνιστώσας» εντάσσεται στο πλαίσιο των μεταβατικών πολιτικών μορφών, των μορφών που εμπεριέχουν το χνάρι της αυτοαναίρεσής τους, πλαίσιο που ορίζει όλη την αντιφατικότητα και την μεταβατικότητα της περιόδου της ανασυγκρότησης του επαναστατικού κινήματος. Με αυτή την έννοια προφανώς και δεν είναι το «κομμουνιστικό κόμμα του 21^ου αιώνα». Αυτό απαιτεί συνολικότερες ανακατατάξεις και μετασχηματισμούς, καθώς και όξυνση των ταξικών αγώνων και σε κλίμακα και σε πολιτικό βάθος.

Ότι μπορεί να έχουμε με μια σειρά από πολιτικές τάσεις στρατηγικές συγκλίσεις, δεν αναιρεί τη σύγκρουση γύρω από κρίσιμες αποκλίσεις, τη διαλεκτική της ηγεμονίας, την όξυνση – μετατόπιση – ηγεμονία. Αντίθετα, απαιτεί να ξεδιπλωθεί η πιο πλατιά και ουσιαστική αντιπαράθεση γύρω από τις κρίσιμες πολιτικές και ιδεολογικές οριοθετήσεις, ακριβώς για να μπορούν να υπάρξουν και ουσιαστικές συνθέσεις. Όπως λέγαμε και στις Θέσεις της Δ΄ Συνδιάσκεψης αυτές οι οριοθετήσεις περιλαμβάνουν

Την αναφορά στην επαναστατική ανανέωση του μαρξισμού και του λενινισμού σε ρήξη με τον οικονομισμό, τον ιδεαλισμό και τον πρακτικισμό.

Την επιμονή στην κεντρικότητα της πολιτικής παρέμβασης και στο στόχο της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας […].

Την επίγνωση της βαρύτητας που εξακολουθεί να έχει ο ιμπεριαλισμός, η έμφαση στην άνιση ανάπτυξη των ταξικών αντιφάσεων, η επικαιροποίηση της θεωρίας του αδύναμου κρίκου ως βάση ενός σύγχρονου προλεταριακού διεθνισμού.

Την εμμονή στην αναγκαιότητα του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, όχι ως «στρατηγείου» ή «μηχανισμού» αλλά ως του πολιτικού χώρου όπου αρθρώνεται η εργατική αντι-ηγεμονία, σφυρηλατούνται οι προϋποθέσεις της αντικαπιταλιστικής λαϊκής συμμαχίας, συναρθρώνεται η στρατηγική και η τακτική, η θεωρία και η πράξη.

Την επεξεργασία μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής […].

Την επιμονή στην κατεύθυνση της (αντι)ηγεμονίας και επομένως στην προσπάθεια όχι μόνο να κερδηθεί ο κορμός της εργατικής τάξης αλλά και ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών συμμαχιών υπό εργατική ηγεμονία, προσπάθεια τόσο στο επίπεδο της συνάρθρωσης υλικών συμφερόντων και διεκδικήσεων όσο όμως και της ιδεολογικής τροποποίησης του «κοινού νου».

Την επίμονη και καθημερινή παρέμβαση στους κοινωνικούς χώρους, στη δουλειά του μυρμηγκιού, αλλά και στην ικανότητα επικοινωνίας με τις εξεγερτικές διαθέσεις που καταγράφονται στα μεγάλα κοινωνικά ξεσπάσματα. Την επεξεργασία μιας πολιτικής ταυτότητας που να μπορεί να πατάει τόσο στις ιστορικές αναφορές της Αριστεράς όσο και στο νέο ριζοσπαστισμό. Την επιμονή ότι η παρέμβαση σε χώρους δουλειάς οφείλει να είναι η βασική κινηματική και «ηθική» ραχοκοκαλιά μιας κομμουνιστικής συλλογικότητας.

Τη συνάρθρωση της ειδικής ιστορικής γείωσης της ριζοσπαστικής αριστεράς στο χώρο της νεολαίας με όλο τον πλούτο των σύγχρονων πειραμάτων ανασυγκρότησης μάχιμων συνδικαλιστικών πρακτικών.

Τη σύγκρουση με την απομόρφωση, το δογματισμό, το μιμητισμό, τη μηχανιστική-γραφειοκρατική σύλληψη της πολιτικής[…].

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει το γραφείο και το ΚΣΟ να επεξεργαστούν μια συγκεκριμένη ανοιχτή δημόσια πολιτική πρόταση. Αυτή πρέπει να πατάει πάνω στην ανάγνωση της συγκυρίας, να συμπεριλαμβάνει τις κρίσιμες οριοθετήσεις, να προτείνει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες.

25. Ακόμη θα πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διαμορφώσουμε συνολικότερες δυναμικές σε μάχιμες κατευθύνσεις.

·Να βαθύνουμε τους δεσμούς συνεννόησης και συντροφικότητας που ιδίως «προς τα κάτω» αφήνουν ως θετική κληρονομιά οι εκλογές. Συνάμα να δούμε τις διαδικασίες στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και συνολικά μέσα στα σχήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς θα είναι το επόμενο διάστημα και πεδία ξεδιπλώματος μιας αναγκαίας «διαλεκτικής της ηγεμονίας», άρα και αντιπαραθέσεων, συγκρούσεων, πάλης για να γίνει μάχιμη η γραμμή, η απεύθυνση, η πολιτική γραμμή.

·Να προσπαθήσουμε, με συστηματική και σχεδιασμένη παρουσία στα όργανα και τις συνελεύσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να παγιώσουμε όσες θετικές μετατοπίσεις αποτυπώθηκαν στο λόγο και τη φυσιογνωμία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

·Να επιμείνουμε στην ανάγκη τόσο η ΟΚΔΕ όσο και η Κομμ. Αν. να «επιστρέψουν» στη συνολική διαχείριση και δράση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

·Να συστηματοποιήσουμε την παρέμβασή μας στο Αριστερό Βήμα, και για να συνεχίσει να παίζει το ρόλο του ως χώρου διαλόγου και μετατόπισης προς τα αριστερά του πολιτικού «μέσου όρου» της Αριστεράς και για να εξασφαλίσουμε ότι ένα κρίσιμο δυναμικό που αναφέρεται εκεί θα εμπλακεί ξανά και με τις διαδικασίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

·Να προσπαθήσουμε να ενισχύσουμε οργανωτικά τη συλλογικότητα, μέσα από την απεύθυνση και σε χώρους νεολαίας, αλλά και σε ένα ανένταχτο δυναμικό που σήμερα προσεγγίζει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προβάλλοντας ακριβώς ότι η ενίσχυσή μας σήμερα μπορεί να είναι συμβολή στην συνολικότερη πολιτική αναβάθμιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

·Να αναβαθμίσουμε τη συμβολή μας στην αναγκαία και προγραμματική ανασύνθεση της Αριστεράς που απαιτούν οι καιροί. Στους τομείς της οργάνωσης πρέπει να συνεχιστεί η επεξεργασία πλευρών του αναγκαίου σήμερα αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλη, συνεχίζοντα το νήμα των σχετικών επεξεργασιών της Δ΄ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης.

·Συνολικά, η Αριστερή Ανασύνθεση πρέπει να αναβαθμίσει την πολιτική παρουσία και παρέμβασή της ως διακριτό ρεύμα μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οφείλουμε το επόμενο διάστημα να αποκτήσουμε αντίστοιχο των περιστάσεων πολιτικό νεύρο και παρέμβασης με αιχμές, να θέσουμε συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους που να σωρεύουν όρους στο γενικό σχέδιο, να ανασυντάξουμε την εσωτερική μας λειτουργία, να ενισχυθούμε οργανωτικά. Ο στόχος αυτός θέτει αναβαθμισμένα καθήκοντα πολιτικοποίησης, ενότητας, συλλογικής παραγωγής γραμμής και συντονισμού σε όλους τους πυρήνες, τομείς, και οργανώσεις της Αριστερής Ανασύνθεσης.

26. Ως προς ιδιαίτερα οργανωτικά καθήκοντα.

·Η οργάνωση Αθήνας να παγιώσει και να συστηματοποιήσει τη λειτουργία της. Αποδείχτηκε ότι ήταν μια αναγκαία οργανωτική τομή. Πρώτη μεγάλη μάχη και η παρακολούθηση καθοδήγηση της παρέμβασής μας μέσα στις τοπικές. Χρειάζεται να υπάρχει συγκεκριμένη καθοδηγητική γραμμή για τις συνελεύσεις, έγκαιρη κινητοποίηση όλων των συντρόφων, σχεδιασμός, ενημέρωση / αποτίμηση που να διαχέεται σε όλο δυναμικό της οργάνωσης Αθήνας, ικανότητα αναπροσαρμογής της παρέμβασής μας.

·Το ΣΤΣ να αναμετρηθεί με την παρακολούθηση των πολύ πιο εκτεταμένων πια αυτοδιοικητικών παρεμβάσεων και εκπροσωπήσεων.

·Η νεολαία να μπει σε ρυθμούς κινητοποιήσεων και ταυτόχρονα να μπορέσει να διατυπώσει μάχιμη γραμμή, που να απαντάει στην υπαρκτή αντιφατικότητα σήμερα του φοιτητικού χώρου, ακριβώς για να μπορέσουμε να δώσουμε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τη μάχη ενάντια στην μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου – Πανάρετου.

·Ο Τομέας Εργαζομένων να δει πώς μπορεί να υπάρξει ανάταση εργατικών αγώνων και να δει με ποιο τρόπο μπορούμε να έχουμε μια τακτική για την ανάπτυξη των εργατικών αγώνων που να μπορείνα ξεπερνά τις σημερινές δυσκολίες που συναντάμε.

·Συντονισμένα να δούμε το θέμα της οργανωτικής ενίσχυσης και ανάπτυξης μας.

·Πρέπει να ανασυγκροτηθεί η έντυπη παρουσία μας, να βγει τεύχος του «Εκτός Γραμμής», να ολοκληρωθεί το στήσιμο της νέας ιστοσελίδας, να ξεκινήσουν ξανά οι εκδηλώσεις της Λέσχης.

Στο πλαίσιο της συνολικότερης αναβάθμιση της πολιτικής μας παρέμβασης μας το ΚΣΟ αποφάσισε την πραγματοποίηση Πανελλαδικής Ολομέλειας της Αριστερής Ανασύνθεσης στις 8 Γενάρη 2011. Η σχετική εισήγηση θα προετοιμαστεί και θα αποσταλεί έγκαιρα για να συζητηθεί από τους πυρήνες.Επίσης μέσα στις επόμενες μέρες, με ευθύνη του γραφείου, θα κυκλοφορήσει δημόσια τετρασέλιδη πολιτική τοποθέτηση της ΑΡΑΝ πάνω στις εξελίξεις και τις προκλήσεις για την αντικαπιταλιστική αριστερά.