1. Οι ελληνικές εξελίξεις λαμβάνουν χώρα μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από τις αστάθειες μιας μεταβατικής κατάστασης του παγκόσμιου συστήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια εβδομάδα είχαμε την κορύφωση της ελληνικής κρίσης, την χρεοκοπία του Πουέρτο Ρίκο και την κατάρρευση στο χρηματιστήριο της Σαγκάης. Αποδεικνύεται ότι παρά τις τομές που μπορεί να έχουν γίνει ιδίως προς την παραγωγικότητα της εργασίας, το ζήτημα του χρέους εξακολουθεί να είναι μια κρίσιμη συμπύκνωση αντιφάσεων. Και αυτό στην Ευρωπαϊκή περίπτωση στην πραγματικότητα εκφράζεται όχι μόνο και όχι κυρίως στην ελληνική περίπτωση αλλά πρωτίστως στην ελλοχεύουσα κρίση στην Ιταλία και τη Γαλλία Σε κάθε περίπτωση, αποδείχτηκε ότι ήταν αδύνατο να συνδυαστεί η παραμονή μέσα στο ευρώ, με την έξοδο από τη λιτότητα και την πολιτική σταθερότητα. Αυτό σημαίνει ότι η επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξαρχής δομικά ανέφικτη, στηριζόταν σε παραδοχές που δεν είχαν καμία πιθανότητα υλοποίησης. Ούτε βέβαια, είχε νόημα η λογική ότι η προσπάθεια οικοδόμησης δεσμών με Κίνα και Ρωσία θα αποτελούσε αντιστάθμισμα: οι Κινέζοι μας θέλουν ως είσοδο στην ευρωζώνη και όχι γενικά ως οικονομικούς συμμάχους, ενώ οι Ρώσοι στην πραγματικότητα έχουν δικά τους μεγάλα προβλήματα για να μπορούν να αναλάβουν και το μεγάλο κόστος του ελληνικού χρέους.Αντίστοιχα, όπως έχουμε πει πολλές φορές, οι Αμερικανοί μπορεί να θέλουν να υπάρξει σχετικά γρήγορα σταθεροποίηση της ευρωζώνης, αλλά σε κανένα βαθμό δεν επιθυμούν την αποσταθεροποίησή τους και σίγουρα έχουν περιορισμένα περιθώρια παρέμβασης απέναντι στη Γερμανική ηγεμονία μέσα στην ίδια την Ευρωζώνη. Αυτό σημαίνει ότι μένει μόνο ο δρόμος της ρήξης, με όρους σύγκρουσης με ένα ευρύτερο ιμπεριαλιστικό πλέγμα και όχι η αναζήτηση εναλλακτικών συμμαχιών και ισορροπιών.

2. Η κρίση και το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων τον Ιούνιο του 2015 οδήγησε την κυβέρνηση στην επιλογή του δημοψηφίσματος. Ανεξάρτητα από τις προθέσεις της κυβέρνησης, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιούλη αποτέλεσε μια συγκλονιστική απόδειξη των δυναμικών που υπάρχουν μέσα στην ελληνική κοινωνία και των βαθιών κοινωνικών, πολιτικών και ιδεολογικών ρηγμάτων που τη διαπερνούν ως αποτέλεσμα της περιόδου της κρίσης και των μεγάλων κινημάτων που προηγήθηκαν. Η ψήφος στο δημοψήφισμα ήταν μια ψήφος λαϊκή και βαθιά ταξική, μια ψήφος που συμπύκνωσε πραγματική διάθεση σύγκρουσης με τις πολιτικές της καταστροφής.

3. Το ποσοστό συμμετοχής ξεπέρασε αυτό των Ευρωεκλογών και ήταν λίγο μικρότερο από αυτό των εθνικών εκλογών του 2015. Επομένως, είναι ιδιαίτερα υψηλό, ιδίως εάν αναλογιστούμε το πόσο σύντομη ήταν η διαδικασία και τα πρακτικά προβλήματα που μπορεί να υπήρξαν ως προς τις μετακινήσεις. Αυτό σημαίνει ότι ήταν μια στιγμή μεγάλης πολιτικοποίησης και ενεργοποίησης που διαπέρασε το σύνολο της κοινωνίας. Το υψηλό ποσοστό συμμετοχής κάνει ακόμη πιο εντυπωσιακό το ποσοστό που πήρε το ΟΧΙ, κάνοντάς το ένα αποτέλεσμα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα.

4. Η δυναμική του ΟΧΙ γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή, εάν αναλογιστούμε τον πρωτοφανή εκβιασμό που δέχτηκε η ελληνική κοινωνία για να ψηφίσει υπέρ του ΝΑΙ. Δεν ήταν μόνο η ομοφωνία των συστημικών μέσων ενημέρωσης που ξεπέρασαν κάθε όριο ως προς την προπαγάνδα ή η συσπείρωση όλων των συστημικών δυνάμεων. Πάνω από όλα, ήταν ότι ο εκβιασμός δεν ήταν συμβολικός ή ιδεολογικός αλλά πραγματικός, καθώς το δημοψήφισμα έγινε με κλειστές τις τράπεζες και όλη την ταλαιπωρία που έκανε πολύ πιο πραγματικές τις απειλές των Ευρωπαίων και τις αλλεπάλληλες πραξικοπηματικές παρεμβάσεις τους για να επηρεάσουν το αποτέλεσμα. Ούτε μπορεί να υποτιμηθεί η σημασία που είχαν και οι κάθε λογής εργοδοτικοί εκβιασμοί που ξεδιπλώθηκαν. Με αυτά τα δεδομένα είναι σαφές ότι η δυναμική του ΟΧΙ έχει βάθος και αποτυπώνει και πραγματική διάθεση σύγκρουσης και ρήξης. Η δυναμική του ΟΧΙ αποτυπώθηκε και στην εκπληκτική μαζικότητα και παλμό που είχε το συλλαλητήριο της Παρασκευής 3 Ιούλη. Εκεί φάνηκε καθαρά ο τρόπος που ευρύτερα στρώματα αναγνωρίζονταν σε αυτό το αίτημα και στρατεύονταν υπέρ του ΟΧΙ.

5. Η ψήφος στο ΟΧΙ ήταν βαθιά ταξική και αποκάλυπτε τις πραγματικές διαιρετικές γραμμές μέσα στην ελληνική κοινωνία. Στο ΟΧΙ αναγνωρίστηκαν κατεξοχήν οι νέοι, οι εργάτες, οι μισθωτοί, οι άνεργοι, τα κατώτερα εισοδήματα σε αντιδιαστολή με τη συσπείρωση γύρω από το όχι των αστικών στρωμάτων και των ανώτερων μερίδων των νέων μικροαστικών στρωμάτων. Η πόλωση γύρω από ταξικά κριτήρια ήταν πιο έντονη από ό,τι στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές και με αυτή την έννοια το ΟΧΙ δεν είναι ευθεία αντανάκλαση της αντιμνημονιακής ψήφου στις εκλογές του 2015. Αυτό εξηγεί επίσης και την εσωτερική ταλάντευση εντός του κομματικού οργανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, ως αντανάκλαση και της εσωτερικής διαπάλης ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα που πολιτικά αναγνωρίστηκαν σε αυτόν. Αναδεικνύεται έτσι ότι υπάρχουν οι κοινωνικοί όροι για τη διαμόρφωση μιας κοινωνικής συμμαχίας εργατοϋπαλλήλων, αγροτικών στρωμάτων, της νεολαίας, των κατώτερων τμημάτων των μικροαστικών στρωμάτων, οι όροι ενός δυνάμει «ιστορικού μπλοκ» γύρω από μια στρατηγική ρήξης και εναλλακτικής διεξόδου από την κρίση.

6. Η καμπάνια για το ΟΧΙ απελευθέρωσε κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές. Για πρώτη φορά ένας κόσμος που είχε να κινητοποιηθεί από την μάχη της ΕΡΤ το καλοκαίρι του 2013 βγήκε στο προσκήνιο, έτρεξε, πάλεψε, άνοιξε συζητήσεις, πήρε πρωτοβουλίες, έδωσε μια μάχη. Έσπασε η μακρά περίοδος της αμηχανίας και του μείγματος μειωμένων προσδοκιών και διάψευσης που είχε κυριαρχήσει μετά τις εκλογές του 2013. Διεκδικήθηκε ξανά η παρουσία στο δρόμο.

7. Το ΟΧΙ εκφράζει μια κοινωνική δυναμική και απαίτηση που υπερβαίνει τα όρια τη διαπραγμάτευσης και τα όρια της τοποθέτησης του ΣΥΡΙΖΑ για λύση εντός της ευρωζώνης. Στην πραγματικότητα, ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια είναι έτοιμα να ακολουθήσουν και περισσότερο ριζοσπαστικούς δρόμους, είναι έτοιμα να δουν και το ενδεχόμενο της εξόδου από το ευρώ και της ρήξης με την ΕΕ. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα δημοψήφισμα που έγινε υπό την προπαγάνδα ότι ψήφος στο όχι είναι και ψήφος για ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ.

8.Η στάση των Ευρωπαίων σε όλη την περίοδο του δημοψηφίσματος ήταν μια σαφής ένδειξη της βαθιά αντιδημοκρατικής μετάλλαξης και της «Ενωμένης Ευρώπης» και των ευρωπαϊκών συστημικών κομμάτων. Η ΕΕ και οι κυρίαρχες τάξεις στην Ευρώπη είναι αλλεργικές στα δημοψηφίσματα και γενικά απέναντι στις εκφράσεις της λαϊκής κυριαρχίας. Ακόμη περισσότερο, αυτή τη στιγμή για τις ευρωπαϊκές ολιγαρχίες δεν διακυβεύεται απλώς εάν θα συνεχιστούν οι πολιτικές λιτότητας, αλλά εάν θα μπορέσουν να κατοχυρώσουν ότι μπορεί να λειτουργήσει η «ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση», δηλαδή η ικανότητα επιβολής ενός άλλου κοινωνικού και αναπτυξιακού μοντέλου σε μια χώρα, ικανότητα επιβολής που είναι ο πυρήνας του τρέχοντος ηγεμονικού πειθαρχικού νεοφιλελευθερισμού στην ΕΕ. Γι’ αυτό επέμειναν στο δρόμο της πίεσης και των εκβιασμών, με βασικό όπλο την απειλή του ακόμη μεγαλύτερου περιορισμού στην πρόσβαση σε ρευστότητα. Με δεδομένη τη συντριπτική ήττα των μνημονιακών δυνάμεων στο δημοψήφισμα που ανέκοψε τα σχέδια για πολιτικές ανατροπές, επικέντρωσαν τις δυνάμεις τους στο πώς θα επιβάλλουν μια συμφωνία που αντικειμενικά μόνο ως ταπεινωτική μπορεί να χαρακτηριστεί. Άλλωστε, ως προς αυτό δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη πίεση ούτε από τους Αμερικανούς που μπορεί να θέλουν να ανακόψουν την Γερμανική ροπή προς την καταστροφική λιτότητα που συμπαρασύρει την παγκόσμια οικονομία σε υφεσιακές κατευθύνσεις, αλλά ταυτόχρονα θέλουν να διατηρηθεί η Ευρωζώνη την οποία θεωρούν ένα κυρίως Γερμανικό πεδίο. Αυτό εξηγεί και γιατί ήταν λανθασμένη η τακτική της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να επενδύει σε τυχόν διαφοροποιήσεις από τη μεριά των ΗΠΑ.

9. Είναι σαφές ότι για την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και για τον ίδιο τον Α. Τσίπρα, το δημοψήφισμα δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ ως ρήξη αλλά ως διαπραγματευτικός μοχλός πίεσης. Αυτό παρέβλεπε και τη στάση των Ευρωπαίων και τον αντικειμενικό χαρακτήρα ρήξης που είχε μια τέτοιας μορφής αμφισβήτηση της ικανότητας της ΕΕ να επιβάλει πολιτικές και τη δυναμική που θα ξεδιπλωνόταν. Ούτε μπορούμε να παραβλέψουμε ότι στο ίδιο το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και των ηγετικών του κλιμακίων στην πραγματικότητα είχαμε και ανοιχτή αμφισβήτηση ακόμη και της επιλογής να γίνει το δημοψήφισμα, όπως εκφράστηκε στη γραμμή π.χ. του Δραγασάκη ή του Σταθάκη για συμφωνία με κάθε κόστος και αποφυγή του δημοψηφίσματος. Αυτό μπορεί να εξηγήσει και τις παλινωδίες μέσα στην ίδια τηνμάχη του δημοψηφίσματος με τις δηλώσεις για συμφωνία ακόμη και την τελευταία στιγμή ή για ετοιμότητα ακόμη και να ψηφίσουν ναι εάν γίνουν προτάσεις. Οι αντιφάσεις αυτές αποτυπώνουν τα απόλυτα όρια του αριστερού ευρωπαϊσμού και της απροθυμίας σύγκρουσης με την ΕΕ, απροθυμία που απειλεί να ανοίξει δρόμο για ταπεινωτικές υποχωρήσεις. Δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υπήρξε εκλογικά η βασική έκφραση της αντίθεσης στα μνημόνια αλλά σε κανένα βαθμό δεν έχει εκείνη τη γραμμή που μπορεί να μετασχηματίσει αυτή τη δυναμική σε νικηφόρα κατεύθυνση. Σήμερα, πια μπορούμε να πούμε ότι ηττάται οριστικά η γραμμή του «έντιμου συμβιβασμού» που υποστήριξε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καθώς αποδείχτηκε ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο «έντιμου συμβιβασμού» και το δίλημμα είναι όντως ρήξη ή υποταγή.

10. Ωστόσο, δεν μπορούμε να υπογραμμίσουμε ότι μέσα στην όξυνση των αντιφάσεων της γραμμής «συμφωνία με κάθε κόστος» και τη διάψευσή της μπροστά στην σκλήρυνση της στάσης των ευρωπαίων, απελευθερώθηκαν και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ευρύτερες δυναμικές και καταγράφηκε ένα φάσμα δυνάμεων και απόψεων που είναι έτοιμες να δουν και το ενδεχόμενο μιας ρήξης με την ΕΕ και το ευρώ, φάσμα που υπερβαίνει τα όρια της Αριστερής Πλατφόρμας ή του Αριστερού Ρεύματος, με το τελευταίο μάλιστα να παραμένει σε μια αντιφατική τοποθέτηση ανάμεσα στην επικριτικότητά του για τους χειρισμούς και την επιμονή του σε μια κατεύθυνση κομματικής νομιμοφροσύνης. Αυτό δείχνει τον τρόπο που αντικειμενικά η συγκυρία και τα ερωτήματα που βάζει απελευθερώνουν κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές.

11. Η επιλογή του ΚΚΕ σε μια κατεύθυνση άκυρου - αποχής ήταν το αποκορύφωμα μιας κατεύθυνσης αδιέξοδης όπου ο εγκεφαλικός φραστικός αντικαπιταλισμός στην πραγματικότητα συγκαλύπτει μια τοποθέτηση ηττοπαθή και συντηρητική που υποτιμά πλήρως τις δυνατότητες της περιόδου και ακόμη περισσότερο επιθυμεί να τις ανακόψει και να τις υπονομεύσει. Αυτό οδηγεί την ηγεσία του ΚΚΕ σε μια επιλογή που για πρώτη φορά ίσως στην ιστορία του το φέρνει σε τόσο ευθεία σύγκρουση με τις επιλογές και το «ταξικό ένστικτο» των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Εξ ου και το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό στο οποίο πέρασε η γραμμή στο ακροατήριό του. Δεν είναι τυχαίο, επομένως, ότι φαίνεται ότι ανοίγει και μια περίοδος μεγάλων αντιθέσεων και στο εσωτερικό του, που μπορεί να οδηγήσει και σε ευρύτερες ανακατατάξεις μέσα στο τοπίο της Αριστεράς. Στην πραγματικότητα έχουμε μια οριακή εκδοχή στρατηγικής κρίσης του ΚΚΕ και της λογικής του όπως τη διαμόρφωσε από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 μετά, κρίση που φάνηκε έντονα στη στάση του απέναντι στο κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα στην περίοδο του λαϊκού ξεσηκωμού (ηττοπάθεια, άρνηση μεταβατικών αιτημάτων, καμιά αναμέτρηση με το ερώτημα του ευρώ), και η οποία τώρα πήρε τη μορφή της λήψης θέσης ενάντια στη λαϊκή βούληση και δυναμική. Ιδιαίτερα, προβληματική είναι η τοποθέτησή του ότι είτε με Grexit είτε με ευρώ η καταστροφή είναι βέβαιη που καλλιεργεί την ηττοπάθεια στα λαϊκά στρώματα και ενισχύει τη θέση των αστικών δυνάμεων.

12. Ο χώρος της ευρύτερης αντικαπιταλιστικής και αντι-ΕΕ Αριστεράς, ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΜΑΡΣ κατάφερε να δείξει σε αυτή τη μάχη καλά πολιτικά αντανακλαστικά, να πάρει τη σωστή θέση για συμμετοχή στο δημοψήφισμα με τη μεριά του ΟΧΙ, να μπορέσει να επανακατοχυρώσει μια παρουσία σημαντική στα μάτια των λαϊκών τάξεων. Αυτό, όμως, δεν μειώνει την αντιφατικότητα που διαπερνά αυτό το χώρο, στο σύνολο των εκφράσεών του, ανάμεσα στην επιμονή στο μεταβατικό πρόγραμμα, τη γραμμή μαζών, τη λογική της παρέμβασης στο όνομα του ρήγματος και του «παράθυρου ευκαιρίας» που ο ίδιος ο λαϊκός παράγοντας άνοιξε, και από την άλλη ένα φοβικό αριστερισμό που απλώς αναμένει την αναπόφευκτη συνθηκολόγηση για να καταγγείλει. Αυτό φαινόταν και στην ταλάντευση μέσα στην ίδια την προεκλογική εκστρατεία ανάμεσα στην αναγκαία προβολή του «δικού μας όχι», δηλ. της σύνδεσης ανάμεσα στο όχι και το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα και από την άλλη μια λογική «διμέτωπου αγώνα» που κυρίως αγχωνόταν να προσθέσει το «ήττα της κυβερνητικής πολιτικής» στο αναγκαίο «όχι στους εκβιασμούς των δανειστών – ρήξη με ΕΕ και ΔΝΤ». Φαινόταν επίσης στην υποτίμηση της κοινής δράσης σε όλα τα επίπεδα μέσα στη μάχη του δημοψηφίσματος.

13. Η ίδια, όμως, η μάχη του δημοψηφίσματος, αλλά και ενωτικές πρακτικές όπως π.χ. οι επιτροπές του ΟΧΙ που φτιάχτηκαν σε ορισμένες περιοχές ή ο τρόπος που σχήματα ή λαϊκές συνελεύσεις λειτούργησαν ως τέτοια οχήματα, έδειξαν ότι υπάρχει ένα ευρύτερο μέτωπο δυνάμεων και ρευμάτων του «όχι μέχρι τέλους» που συσπειρώνεται γύρω από την αναγκαιότητα της ρήξης με ΕΕ και ΔΝΤ, και το οποίο περιλαμβάνει εκτός από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη ΜΑΡΣ, ρεύματα και αγωνιστές μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ρεύματα διαφοροποίησης μέσα στο ΚΚΕ, αλλά και ανένταχτους αγωνιστές. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί αναδεικνύει ευρύτερες δυνατότητες συσπείρωσης και παρέμβασης, ειδικά στην περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας και τις προκλήσεις τις οποίες θέτει. Από τη μεριά μας πρέπει να κρατήσουμε ότι όντως φάνηκε μέσα στην μάχη του ΟΧΙ ότι μπορούμε όντως να κάνουμε πολιτική όταν παίρνουμε συγκεκριμένη θέση σε πραγματικά ερωτήματα και πρέπει να κρατήσουμε το κεκτημένο μιας επαφής και επικοινωνίας με ευρύτερα λαϊκά στρώματα αλλά και αγωνιστές από το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.

14. Την επαύριον του δημοψηφίσματος η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να συνεχίσει στην ίδια αδιέξοδη κατεύθυνση της διαπραγμάτευσης μιας συμφωνίας με οδυνηρές παραχωρήσεις στους δανειστές. Αυτό φάνηκε από τις απαράδεκτες δηλώσεις ήδη από το βράδυ του δημοψηφίσματος ότι το ΟΧΙ είναι ΝΑΙ στην ευρωπαϊκή προοπτική, αλλά κυρίως μέσα από την επιλογή να δοθεί τόνος «εθνικής ομοψυχίας» γύρω από το συμβούλιο αρχηγών. Πάνω από όλα αυτό φάνηκε στον τρόπο που η κυβέρνηση έσπευσε να πάει σε μια λογική πλήρους αποδοχής των προτάσεων Γιουνκέρ μέσα από το αίτημα στον ESM και το πλαίσιο συμφωνίας που πρότεινε και πέρασε από τη Βουλή την Παρασκευή 10/07.

15. Η κυβέρνηση με την πρόταση που έστειλε στην πραγματικότητα προσπερνά το συντριπτικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού, προδίδει τη λαϊκή βούληση και αποδέχεται πλήρως τη λογική των μνημονίων. Η πρόταση που κατέθεσε στην πραγματικότητα είναι ένα σκληρό αντιλαϊκό τρίτο μνημόνιο που θα δεσμεύει την κοινωνική και οικονομική κατεύθυνση για τα επόμενα 3 χρόνια και δεν θα αντιστρέψει σε κανένα βαθμό το «μνημονιακό κεκτημένο. Η πρόταση αυτή είναι αποτέλεσμα του βαθιά ριζωμένου ευρωπαϊσμού και του πανικού της κυβέρνησης απέναντι στη ρήξη και την παντελή απρονοησία για ένα «σχέδιο Β» που να περιλαμβάνει και την έξοδο από το ευρώ. Γι’ αυτό το λόγο και παρά την τεράστια κοινωνική δυναμική του ΟΧΙ που είχε και στοιχεία ετοιμότητας για ρήξη, η κυβέρνηση κατέρρευσε μπροστά στον εκβιασμό και έσπευσε να καταθέσει μνημονιακές προτάσεις που είναι χειρότερες και από τις διαβόητες 47 σελίδες. Με τον τρόπο αυτό η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα καλλιεργεί τη λογική ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση πέρα από τον «υπαρκτό νεοφιλελευθερισμό» και στην πραγματικότητα κινδυνεύει να σπρώξει κόσμο στη Χρυσή Αυγή.

16. Αυτό φαίνεται και από τα βασικά σημεία που περιλαμβάνει αυτή η πρόταση

• Μιλάμε για το Τρίτο Μνημόνιο. Αυτό σημαίνει ότι τα μέτρα που περιλαμβάνονται είναι μόνο η αρχή. Όπως και με τα προηγούμενα 2 μνημόνια κάθε τόσο θα έχουμε "αξιολόγηση" για να πάρουμε την επόμενη "δόση" άρα κάθε τόσο νέα μέτρα, πέραν αυτών.
• Το Μνημόνιο αυτό δεν έχει καμιά εγγύηση απομείωσης του χρέους. Το μάξιμουμ που ζητά η κυβέρνηση είναι μια υπόσχεση ότι θα επανεξεταστεί το χρέος με την προοπτική αναμόρφωσης των όρων αποπληρωμής του μετά το2022. Μέχρι τότε θα αποπληρώνεται κανονικά. Αυτό σημαίνει ότι για άλλη μια φορά παίρνουμε δάνεια για να αποπληρώνουμε δάνεια και να ανακεφαλαιώνουμε τις τράπεζες
• Το Μνημόνιο σημαίνει πέραν όλων των άλλων ύφεση. Η ιστορία με το αναπτυξιακό πακέτο των 35 δισ. είναι κάπως «χάντρες για ιθαγενείς» γιατί στην πραγματικότητα μιλάμε για το άθροισμα του επόμενου ΕΣΠΑ και των αγροτικών επιδοτήσεων, δηλ. χρημάτων που θα έμπαιναν ούτως ή άλλως και ΔΕΝ κάνουν τη διαφορά γιατί και σε όλη την περίοδο των μνημονίων ΔΕΝ έκαναν τη διαφορά τα αντίστοιχα ποσά που παίρναμε.
• Έχουμε αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση, στα περισσότερα τρόφιμα και σε αρκετά άλλα αγαθά. Αυτό σημαίνει σημαντική αύξηση του κόστους ζωής για τα λαϊκά στρώματα.
• Καταργείται ο μειωμένος ΦΠΑ για τα νησιά μέχρι το τέλος του 2016. Αυτό σημαίνει σημαντική αύξηση του κόστους ζωής και εκεί.
• Η προκαταβολή φόρου στο 100% δεν θα είναι μόνο για τις επιχειρήσεις αλλά και για τους ελεύθερους επαγγελματίες και αυτό σημαίνει επίσης μεγάλη φορολογική επιβάρυνση ακόμη και για τα "μπλοκάκια"
• Καταργείται η μειωμένη φορολογία του πετρελαίου για τους αγρότες (που λογικά θα μετακυλιστεί στις τιμές των προϊόντων αφού πρώτα τσακίσει τα πιο φτωχά αγροτικά στρώματα). Καταργούνται οι φοροαπαλλαγές των αγροτών.
• Διατηρείται ο ΕΝΦΙΑ και η αναπροσαρμογή των αντικειμενικών θα γίνει με σκοπό να διατηρηθούν φορολογικά έσοδα 2,65 δισ. το χρόνο κοινώς το σημερινό χαράτσωμα.
• Ο φόρος στις διασυνοριακές συναλλαγές (το μόνο μέτρο που πήρε η κυβέρνηση για να χτυπήσει φοροδιαφυγή) καταργείται.
• Αυξάνεται η φορολογία των εισοδημάτων από ενοίκια.
• Αυξάνεται η εισφορά αλληλεγγύης
• Αυξάνεται η ηλικία συνταξιοδότησης, ενοποιούνται τα επικουρικά και μπαίνει όρος πλήρους χρηματοδότησης μόνο από εισφορές των επικουρικών άρα πάμε για μειώσεις επικουρικών συντάξεων.
• Καταργείται το ΕΚΑΣ έστω και σταδιακά αλλά καταργείται.
• Ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη μόνο στα 67.
• Αύξηση των εισφορών άρα μείωση συντάξεων.
• Κατάργηση εισφορών υπέρ τρίτων.
• Νέο μισθολόγιο με μεσοσταθμικές μειώσεις.
• Μάνατζερ για την αξιολόγηση.
• Μόνιμο σύστημα κινητικότητας στους δημοσίους υπαλλήλους.
• Καταργείται το όριο της κατάσχεσης 25% σε μισθούς και συντάξεις.
• Δεν επανέρχεται στην πραγματικότητα διαιτησία και μεσολάβηση αλλά νέο σύστημα διαπραγματεύσεων με βάση το "μέσο όρο" Ευρώπης.
• Η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ με ελάχιστες εξαιρέσεις (ΜΣΦ, Κυριακή αργία, ψωμί, γάλα) θα εφαρμοστεί άρα σαρωτική απελευθέρωση επαγγελμάτων.
• Προχωράνε όλες οι ιδιωτικοποιήσεις: Όλα τα ακίνητα του ΤΑΙΠΕΔ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ, Ελληνικό, ΟΛΠ και ΟΛΘ.
• Δίνονται στο ΤΑΙΠΕΔ μετοχές δημοσίου στον ΟΤΕ.
• Πωλούνται περιφερειακά αεροδρόμια.
• Ιδιωτικοποιείται ο ΑΔΜΗΕ.

17.Η όλη διαδικασία που ακολουθήθηκε κοινοβουλευτικά ήτανμια παρωδία διαδικασίας που δεν απείχε πολύ από εκείνη τη μορφή κοινοβουλευτικώνπραξικοπημάτων με τα οποία πέρασαν τα μνημόνια. Ουσιαστικά, περάσαμε στην εποχή των μνημονίων με ένα νόμο, ένα άρθρο, και μια μέρα διαδικασία. Και βέβαια αντίστοιχες διαδικασίες θα ακολουθηθούν σε περίπτωση που κλείσει η συμφωνία και προχωρήσουν στην ταχύτατη ψήφιση των προαπαιτούμενων μέτρων με τη διαδικασία του κατεπείγοντος μέσα στις επόμενες μέρες.

18. Τα ενδεχόμενα αυτή τη στιγμή είναι τα εξής

(α) το πιθανότερο είναι να εγκριθεί η συμφωνία από τους δανειστές και να έχουμε ένα τρίτο μνημόνιο καθώς αυτό εξασφαλίζει ότι δεν προστίθενται άλλοι παράγοντες αποσταθεροποίησης σε μια ευρωζώνη που είναι σε κρίση, που ολοένα και περισσότερο πληθαίνουν τα σημάδια για άλλα σημεία κρίσης (Γαλλία, Ιταλία κ.λπ.), που υπάρχουν αποσταθεροποιητικοί παράγοντες στην παγκόσμια οικονομία (όπως τα φαινόμενα σχετικής υπερθέρμανσης της Κινεζικής Οικονομίας). Αυτό εξηγεί την ιδιαίτερη σπουδή των Γάλλων να στηρίξουν το ενδεχόμενο συμφωνίας (συμπεριλαμβανομένης και της «τεχνικής βοήθειας» γάλλων ειδικών στη σύνταξη των ελληνικών προτάσεων). Σε αυτό το πλαίσιο θα έχουμε μια συμφωνία με τα προτεινόμενα μέτρα, ίσως και με μερικά παραπάνω, τη χρηματοδότηση του ESM (μαζί φυσικά με όλο το μηχανισμό των «αξιολογήσεων»), το «αναπτυξιακό πακέτο» και κάποια υπόσχεση ότι θα ξεκινήσει στο μέλλον συζήτηση για τη βιωσιμότητα του χρέους. Σε αυτή την περίπτωση το πολιτικό κέρδος για τις χώρες του Ευρωπαϊκού κέντρου θα είναι ότι θα περάσουν το μήνυμα ότι κανένας δεν μπορεί να γλυτώσει από το μονόδρομο των μνημονίων και της λιτότητας και ότι στο τέλος όλοι υποτάσσονται. Για τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού αλλά και για τις δυνάμεις του κεφαλαίου στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας ήταν πολύ σημαντικό να εξασφαλιστεί η τελική ταπεινωτική συναίνεση της κυβέρνησης σε ένα νέο μνημόνιο. Θέλουν να στείλουν το μήνυμα ότι κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την Ευρωπαϊκή «κανονικότητα» της λιτότητας και της ακύρωσης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

(β) Υπάρχει το ενδεχόμενο ο σχεδιασμός της Γερμανίας να είναι ουσιαστικά να πάνε σε εξώθηση της Ελλάδας σε έξοδο από ευρωζώνη. Αυτό δεν θα έχει να κάνει με την αποδοχή της μίας ή της άλλης ρύθμισης ή μέτρου, αλλά με την κεντρική πολιτική απόφαση ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να συμμετέχει στην ευρωζώνη δεν κατορθώνει να πληροί τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά κριτήρια για αυτή τη συμμετοχή. Η θέση αυτή έχει εκφραστεί ρητά από μερίδες του γερμανικού κατεστημένου, με κορυφαίο εκπρόσωπο τον ίδιο τον Σόιμπλε, αλλά μένει να δούμε εάν θα εφαρμοστεί μέχρι τέλους. Αυτή η θέση αποτυπώθηκε και με τη διαβόητη Γερμανική πρόταση που «διέρρευσε» πριν από το Eurogroup με τις αναφορές σε πενταετή έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την παροχή βοήθειας με αντάλλαγμα την μεταφορά όλων των προς ιδιωτικοποίηση περιουσιακών στοιχείων σε ένα ελεγχόμενο από τους δανειστές ταμείο στο πρότυπο της διαδικασίας εκποίησης της κρατικής περιουσίας της Ανατολικής Γερμανίας μετά την ενοποίηση.

(γ) υπάρχει και το ενδεχόμενο να πάμε σε χρεοκοπία εντός της ευρωζώνης είτε ως πίεση για ακόμη χειρότερη συμφωνία (το παράδειγμα της Κύπρου) είτε ως προάγγελος εξόδου. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε καθυστέρηση της διαπραγμάτευσης, απαίτηση και για επιπλέον μέτρα, στέρεμα των τραπεζών από καταθέσεις, στάση πληρωμών του δημοσίου, κούρεμα καταθέσεων (bail-in) που θα ανοίγει το δρόμο είτε για ακόμη πιο σκληρό μνημόνιο είτε για αναγκαστικά έξοδο.

19. Η κυβερνητική πρόταση αντικειμενικά την έφερε σε σύγκρουση με τα λαϊκά συμφέροντα και τις προσδοκίες του λαού. Την μετατόπισε στο έδαφος του αντιπάλου. Την υποχρεώνει να εφαρμόσει πολιτικές που δεν διαφέρουν από τις προηγούμενες και ταυτόχρονα τη δεσμεύει σε ένα πλαίσιο πολιτικής μέσα σε όλη την περίοδο της τριετίας. Αυτή τη στιγμή είναι σαφές ότι χρειάζεται η πιο πλατιά λαϊκή κινητοποίηση και συσπείρωση ενάντια στη συμφωνία και στο όνομα του ΟΧΙ μέχρι τέλους. Αυτό περνάει μέσα από τη συσπείρωση και κοινωνικών δυνάμεων αλλά και δυνάμεων και τάσεων μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρξει αντίθεση και να εκφραστεί άμεσα με καταψήφιση της συμφωνίας από όσους διαφωνούν. Αντίθετα, η υπερψήφιση στο όνομα του να μην ανατραπεί η κυβέρνηση είναι συνενοχή. Με αυτή την έννοια, δεν μπορούμε παρά να υπογραμμίσουμε ότι η στάση της Αριστερής Πλατφόρμας και ιδίως του Αριστερού Ρεύματος έδειξε για άλλη μια φορά τα όρια μιας λογικής κομματικής νομιφροσύνης που θεωρεί ότι η παραμονή στην εξουσία της κυβέρνησης είναι αυτοσκοπός. Όμως, έτσι στην πραγματικότητα ενισχύεται η θέση όσων θέλουν τη βίαιη μνημονιακή προσαρμογή. Αντίθετα, η μαζική αποδοκιμασία θα ασκούσε ακόμη μεγαλύτερη πίεση, θα διαμόρφωνε συνθήκη αδιεξόδου. Και όλα αυτά αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη σημασία εάν αναλογιστούμε ότι θα ακολουθήσουν και νέες ψηφοφορίες που θα αφορούν τα εφαρμοστικά μέτρα αυτής της συμφωνίας εάν τελικά ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.

20. Σε ό,τι αφορά τη στάση άλλων πολιτικών δυνάμεων έχουν σημασία δύο κρίσιμα σημεία. Το ένα αφορά τη στάση της Χρυσής Αυγής. Είναι προφανές ότι παρά την τοποθέτηση τυπική της ηγεσίας των φασιστών υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, στην πραγματικότητα δεν έκαναν καμιά καμπάνια υπέρ του ΟΧΙ και έμμεσα στήριξαν το ΝΑΙ. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το αποκαλύψουμεκαι να το ζυμώσουμε απέναντι στα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη, όμως, η υποταγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς επιτρέπει στη ΧΑ να ξαναβγεί στο προσκήνιο και να καπηλευτεί το ΟΧΙ αυτοπαρουσιαζόμενη ως «συνεπής αντιμνημονιακή». Γι’ αυτό το λόγο και χρειάζεται συστηματική δουλειά σε αυτή την κατεύθυνση. Την ίδια στιγμή, η προοπτική του Νέου Μνημονίου αντικειμενικά σημαίνει προβλήματα και στους Ανεξάρτητους Έλληνες και κίνδυνο μέρος του ακροατηρίου να πολωθεί προς τους φασίστες. Όλα αυτά απαιτούν όχι απλώς κλιμάκωση του αντιφασιστικού αγώνα, αλλά και πάλη για τη διαμόρφωση με του αναγκαίου μετώπου του ΟΧΙ μέχρι τέλους από τη μεριά των δυνάμεων της Αριστεράς της ρήξης.

20. Με αυτή την έννοια είναι πιθανό μέσα στο επόμενο διάστημα να έχουμε ταχείες πολιτικές εξελίξεις. Η καταψήφιση της συμφωνίας στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και στην κλίμακα που έγινε, αντικειμενικά αναδιατάσσει τα πράγματα στο κυβερνητικό στρατόπεδο, ιδίως εάν έχουμε καταψηφίσεις και των εφαρμοστικών νόμων και παραιτήσεις υπουργών. Το εάν η διαχείριση αυτών των αντιφάσεων θα γίνει μέσα από τακτικές κινήσεις εντός της τωρινής γεωμετρίας της Βουλής, δηλ. στη γκάμα επιλογών από τον ανασχηματισμό έως την ενσωμάτωση και άλλων σχηματισμών για να υπάρξει πλειοψηφία (π.χ. Ποτάμι που σε αυτό έχει και τη στήριξη διεθνών κέντρων) ή εάν θα πάμε σε εκλογές ώστε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, επενδύοντας στην διατηρούμενη δημοφιλία και του Τσίπρα και της κυβέρνησης, ώστε να έχει μια καλύτερη πλειοψηφία, είναι κάτι που θα το δούμε μέσα στις επόμενες μέρες. Από τη μεριά των ευρωπαϊκών κέντρων είναι σαφές ότι δεν επιθυμούν εκλογές στο πλαίσιο της συνολικής τους προτίμησης στο να μη διακυβεύεται η νεοφιλελεύθερη πολιτική από εκλογικές διαδικασίες και να σχηματίζονται κυβερνήσεις συνεργασίας. Ωστόσο, με δεδομένες τις αντιφάσεις στο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφές ότι είναι πιθανό να προτιμήσει η ηγεσία να προχωρήσει στις εκλογές με την ελπίδα ότι σε ένα γήπεδο χωρίς αντίπαλο θα μπορέσει να έχει αυτοδυναμία.

21. Είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τέλος εποχής για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι κυβερνητικές προτάσεις και η προοπτική της νέας συμφωνίας σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίζεται οριστικά στο έδαφος της αστικής πολιτικής, γίνεται κόμμα του κράτος, γίνεται ένα σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα. Εάν σε μια προηγούμενη περίοδο ήταν ένα μεταρρυθμιστικό κόμμα, με ειδική βαρύτητα των μικροαστικών και νέων μικροαστικών στρωμάτων στο εσωτερικό του, και με σαφή αστική ηγεμονία στον πυρήνα της γραμμής του (με ειδική συμπύκνωση τον αριστερό ευρωπαϊσμό), πλέον αντικειμενικά έχουμε ρήξη με τις βασικές ορίζουσες της Αριστεράς. Μικρή σημασία έχει πώς αισθάνονται ή ορίζουν εαυτούς τα ίδια τα στελέχη του· στην πραγματικότητα, εάν παραμείνει στη διαχείριση αυτής της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής για όλη την τριετία μιας νέας συμφωνία αντικειμενικά θα έχει ενταχθεί πλήρως στο έδαφος της αστικής πολιτικής. Με αυτή την έννοια, είναι η ώρα της αλήθειας και η ώρα της ρήξης. Η παραμονή μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και η υπερψήφιση των μέτρων αντικειμενικά σημαίνει εξυπηρέτηση μιας αντιλαϊκής πολιτικής.Ούτε μπορεί κανείς να πιστεύει ότι σε μια επόμενη φάση θα μπορούν να υπάρξουν «καλύτεροι συσχετισμοί». Αντίθετα, η τριβή με την κυβερνητική εξουσία θα συνεπάγεται ολοένα και περισσότερο μετάλλαξη και της φυσιογνωμίας του ίδιου του κομματικού μηχανισμού.

22. Σε αυτό το πλαίσιο η μέγιστη δραστηριοποίηση ενός κινήματος και ενός μετώπου γύρω από ΟΧΙ μέχρι τέλους και τη ρήξη με χρέος, ευρώ, της πιο πλατιάς συσπείρωσης ενάντια στο νέο μνημόνιο, της πλήρους ενεργοποίησης όλων των επιτροπών και των μορφών κοινής δράσης με κεντρικό στόχο το ΌΧΙ στο νέο μνημόνιο. Με δουλειά στις γειτονιές, με διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις, με μεγάλα συλλαλητήρια. Αυτό σημαίνει ότι στην πραγματικότητα η γραμμή που λέει «όχι μέχρι τέλους» σήμερα αποκτά ξεχωριστή επικαιρότητα και επιτακτικότητα. Απέναντι στα αδιέξοδα της διαπραγμάτευσης, χρειάζεται όχι μόνο να υπάρξει η πιο πλατιά συσπείρωση των δυνάμεων και των αγωνιστών που είναι με το «όχι της ρήξης» αλλά και η προβολή μιας εναλλακτικής κατεύθυνσης, κοινώς να δείξουμε πώς μπορεί σήμερα η ρήξη να είναι εφικτή και αναγκαία. Μια τέτοια πολιτική γραμμή σήμερα μπορεί να εξειδικευτεί σε μια σειρά από κατευθύνσεις

- Το όχι του λαού ήταν όχι ρήξης και όχι συνέχισης μιας αδιέξοδη διαπραγμάτευσης

-Δεδομένης της κλίμακας του εκβιασμού είναι σαφές ότι ευρύτερα κομμάτια είναι περισσότερο παρά ποτέ έτοιμα να ακολουθήσουν και να βάλουν πλάτη για μια κατεύθυνση εξόδου από το ευρώ, ρήξης με την ΕΕ, παύσης πληρωμών στο χρέος, εθνικοποιήσεων και παραγωγικής ανασυγκρότησης.

- Τυχόν υπογραφή συμφωνίας, που αντικειμενικά θα είναι σε μνημονιακή και αντιλαϊκή κατεύθυνση θα είναι σε σύγκρουση με την πραγματική λαϊκή βούληση και θα σπαταλάει την τεράστια δυναμική που ξεδιπλώθηκε στο δημοψήφισμα.

23. Σε όσους ρωτούν εάν υπήρχε άλλος δρόμος η απάντησή μας είναι ότι ναι, ακόμη και τώρα υπάρχει η δυνατότητα άλλου δρόμου, παρά την τεράστια και εγκληματική έλλειψη προετοιμασίας της κυβέρνησης:

- Τη διακοπή των διαπραγματεύσεων

- Την ανακοίνωση μονομερούς παύσης πληρωμών στο χρέος

- Την εκκίνηση της διαδικασίας μετάβασης στο νέο νόμισμα πλήρη ανάκτηση του δημόσιου ελέγχου στο τραπεζικό σύστημα με την εκδίωξη Στουρνάρα από την ΤτΕ, την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη χρήση εθνικών μέσων κάλυψης της ρευστότητας και ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών,τη διατήρηση αυστηρών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων (αλλά και στην τιμή βασικών προϊόντων), την χρήση πιστωτικών υποκατάστατων μέχρι την πλήρη κυκλοφορία του εθνικού νομίσματος.

- Την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας ώστε να εξασφαλιστεί η λειτουργία των αναγκαίων υποδομών.

- Την πλήρη επαναφορά των εργατικών δικαιωμάτων και την αύξηση του κατώτατου μισθού

-Τη ριζική αναδιανομή εισοδήματος και την αύξηση της δημόσιας δαπάνης με στόχο την αύξηση της απασχόλησης.

- Την εφαρμογή ενός άλλου παραγωγικού υποδείγματος που να ενσωματώνει την εμπειρία από τις ίδιες πρακτικές και τους πειραματισμούς που υπήρξαν στην περίοδο της κρίσης, με έμφαση στην αυτοδιαχείριση, τα εναλλακτικά δίκτυα διανομής, τη διατήρηση και γενίκευση μορφών κοινωνικής αλληλεγγύης.

- Την πρόσκληση σε όλες και όλους που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν να επιστρέψουν για να βάλουν πλάτη στη συλλογική προσπάθεια ανασυγκρότησης της κοινωνίας.

24. Οι προκλήσεις αυτές έδειξαν όλα τα προβλήματα που δημιούργησε η μεγάλη έλλειψη συγκεκριμένων επεξεργασιών πάνω στο μεταβατικό πρόγραμμα, την τεχνική της ρήξης, τους όρους εξόδου από το ευρώ, τη συνάρθρωση ανάμεσα στις τομές στο επίπεδο του νομίσματος και το εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο. Ως οργάνωση έγκαιρα εντοπίσαμε την αναγκαιότητα, πήραμε πρωτοβουλίες, κάναμε επεξεργασίες αλλά και αντιμετωπίσαμε αδιαφορία και υποτίμηση από άλλες πλευρές. Ωστόσο σήμερα, δεν πάει άλλο: όταν το ενδεχόμενο του Grexit ξαναμπαίνει στην ημερησία διάταξη δεν μπορούμε να μην έχουμε επεξεργασίες για τη μετάβαση αλλά και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που θα προκύψουν σε τυχόν έξοδο από το ευρώ. Αυτό δίνει και ειδική βαρύτητα στη συνέχεια της δουλειάς στην αλληλεγγύη και το ξεδίπλωμα δομών αλληλεγγύης.

25. Είναι σαφές ότι είμαστε σε μια περίοδο που θα υπάρξουν ανακατατάξεις στην Αριστερά και δυνατότητα μετωπικής συνάντησης με δυνάμεις που θα απελευθερωθούν. Η συγκυρία έχει επιβεβαιώσει βασικές θέσεις τις οποίες υποστηρίξαμε με συνέπεια από το 2010 και μετά:

- η συνάντηση τεράστιων κοινωνικών δυναμικών στο δρόμο αλλά και σε μαζικές κοινωνικές πρακτικές όπως ήταν το δημοψήφισμα δείχνουν την πραγματική κοινωνική και πολιτική πόλωση ανάμεσα σε ένα δυνάμει ιστορικό μπλοκ των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων και το μπλοκ των αστικών δυνάμεων και των στηριγμάτων τους.

- η βασική διαιρετική γραμμή δεν είναι ανάμεσα στο μνημόνιο και αντιμνημόνιο αλλά αφορά τον ευρωπαϊκό δρόμο και τη ρήξη με αυτόν. Οι λογικές του αντιμνημόνιου χωρίς ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ οδηγούν τελικά στην υποχώρηση και την ταπείνωση

- το αναγκαίο αριστερό μέτωπο δεν μπορεί να οικοδομηθεί πια μόνο με όρους γεωμετρίας, δηλ. ως συσπείρωση του ιστορικού ρεύματος της επαναστατικής Αριστεράς, πρέπει να οικοδομηθεί γύρω από το βασικό διαιρετικό ερώτημα και το μεταβατικό πρόγραμμα που ορίζει αυτό: άρα αυτό που χρειάζεται είναι αριστερό μέτωπο γύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα για τη ρήξη με τον ευρωπαϊκό δρόμο

- το έλλειμμα μιας κομμουνιστικής Αριστεράς (με την έννοια του συνδυασμού ανάμεσα σε μαρξιστική συγκρότηση, εργατική αναφορά, αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό, σοσιαλιστική προοπτική, αναμέτρηση με το ερώτημα της εξουσίας και της ηγεμονίας) και μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής (και όχι ρητορικής - η υπαρκτή ρήξη με το ευρώ είναι πραγματικό επαναστατικό βήμα πέρα από σελίδες επί σελίδων «επαναστατικών εξαγγελιών), έχουν αφήσει βαρύ το χνάρι τους σε όλη την περίοδο που διανύουμε

- οι κινηματικές πρακτικές, η αλληλεγγύη η αυτοοργάνωση δεν είναι μόνο η άμεση αντίδραση στην κοινωνική καταστροφή είναι και πλευρά του πειραματισμού για ένα εναλλακτικό παραγωγικό και κοινωνικό υπόδειγμα.

- το μεταβατικό πρόγραμμα δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς αναμέτρηση με το ερώτημα της εξουσίας, που στις σημερινές ελληνικές συνθήκες αλλά και συνολικά στους αναπτυγμένους καπιταλιστικούς σχηματισμούς με αναπτυγμένους πολιτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς, δεν μπορεί παρά να σημαίνει αριστερή κυβέρνηση που να εφαρμόσει το μεταβατικό πρόγραμμα, δεν έχει νόημα η λογική ότι είναι «πρόγραμμα που το επιβάλλει το κίνημα»: το κίνημα το διεκδικεί αλλά χρειάζεται και κυβέρνηση ικανή για ρήξεις για να το εφαρμόσει, στηριγμένη στη δυναμική του κινήματος.

26. Σε αυτό το πλαίσιο τώρα είναι που πρέπει να δούμε τις προκλήσεις όχι με όρους αναμονής και ακολουθητισμού απέναντι στην εσωτερική συζήτηση του ΣΥΡΙΖΑ ούτε όμως και φοβικός αριστερισμός και αναδίπλωση. Σήμερα το ΟΧΙ στη νέα συμφωνία και η αποδοχή των αναγκαίων βημάτων μιας ρήξης με χρέος, ευρώ και ΕΕ, οι βασικές δηλ. πλευρές του αναγκαίου μεταβατικού προγράμματος, ορίζουν την ιστορική δυνατότητα για ένα αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο για τον άλλο δρόμο στην ελληνική κοινωνία. Το ΟΧΙ της ρήξης σήμερα δεν είναι απλώς «κοινή δράση» αλλά και αφετηρία για την αναμόρφωση του σκηνικού της Αριστεράς. Αυτό απαιτεί ειλικρίνεια, τόλμη και αποφασιστικότητα: (α) για τη ρήξη με το ΣΥΡΙΖΑ των αριστερών δυνάμεων και φωνών - δεν έχει νόημα πλέον η παραμονή, η παραμονή θα είναι συνενοχή, και (β) για την αντικαπιταλιστική Αριστερά να υπερβεί τον εαυτό της, να υπερβεί αγκυλώσεις και εμμονές και να συναντηθεί με ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Το Μέτωπο αυτό είναι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ αναγκαίο και πρέπει να το διαμορφώσουμε ανοιχτόκαρδα και αποφασιστικά, αφήνοντας στο πλάι ταλαντεύσεις και καθυστερήσεις, ακριβώς επειδή σήμερα, με νωπές τις αναμνήσεις από τη μεγάλη μάχη για το ΟΧΙ αυτό είναι εφικτό να επικοινωνήσει με την αναζήτηση πολύ ευρύτερων κομματιών και να λειτουργήσει καταλυτικά. Το Μέτωπο αυτό πρέπει και να δώσει τη μάχη ενάντια σε κάθε μνημονιακή συμφωνία, συμπεριλαμβανομένης και της πάλης ενάντια σε κάθε βήμα για την εφαρμογή της και για να διατηρηθεί η αυτοπεποίθηση των λαϊκών τάξεων στις μεγάλες συγκρούσεις που είναι μπροστά μας, αλλά και να πρωτοστατήσει στις πρακτικές αλληλεγγύης που σήμερα αποκτούν ξεχωριστή επικαιρότητα όχι μόνο για την αντιμετώπιση πραγματικά επειγόντων προβλημάτων αλλά και ως τμήμα της αναγκαίας «τεχνικής της ρήξης» για ένα εναλλακτικό παραγωγικό υπόδειγμα.

27. Η κατεύθυνση αυτή απαιτεί πρώτα από όλα άμεσες πρωτοβουλίες στην πάλη ενάντια στο Νέο Μνημόνιο, ξεκινώντας από την πάλη για να οργανωθούν μεγάλες παλλαϊκές κινητοποιήσεις σε κάθε πόλη ενάντια στην ψήφιση του.Χρειάζονται πρωτοβουλίες για τη συσπείρωση και συγκρότηση του αναγκαίου Μετώπου του ΟΧΙ μέχρι τέλους με ανοιχτό κάλεσμα σε οργανώσεις, συλλογικότητες, ρεύματα, αγωνιστές για συστράτευση σε κοινό αγώνα με κεντρικές αιχμές: Το όχι του λαού είναι όχι σε όλα τα μνημόνια είναι απαίτηση ρήξης και όχι υποταγής - Όχι σε νέα μνημονιακή συμφωνία, διακοπή των διαπραγματεύσεων - Εδώ και τώρα παύση πληρωμών στο χρέος και έξοδος από το ευρώ. Αυτό περνάει μέσα από τα ακόλουθα βήματα

- σε κάθε γειτονιά και κάθε πόλη παίρνουν πρωτοβουλία για τη διαμόρφωση επιτροπών και λαϊκών συνελεύσεων με κεντρική αιχμή ΟΧΙ στο νέο μνημόνιο - ρήξη και όχι υποταγή. Απευθυνόμαστε σε όλους και σε κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ (και αυτό αφορά άνοιγμα σε όλο το φάσμα της Αριστερής διαφοροποίησης που δεν περιορίζεται μόνο την πλατφόρμα και το Κόκκινο Δίκτυο αλλά και κόσμο της νεολαίας και κόσμο άλλων τάσεων που παίρνει θέση με τη ρήξη) και του ΚΚΕ και σε κόσμο της δικιάς μας Αριστεράς και σε κόσμο από τα κινήματα. Οργανώνουμε την καμπάνια ενάντια στο Νέο Μνημόνιο και την οργάνωση κινητοποιήσεων ενάντια στην ψήφιση αλλά και στη συνέχεια στην εφαρμογή. Δεν θέλουμε να είναι «μίας χρήσης»· χρειαζόμαστε ακριβώς τέτοιες μορφές συσπείρωσης και για τη μαζική δράση αλλά και ως κύτταρα μιας διαφορετικής μετωπικής πολιτικής.

- Κεντρικά επιδιώκουμε γύρω από ένα κείμενο υπογραφών αγωνιστών, διανοουμένων καλλιτεχνών από ένα ευρύτερο φάσμα δυνάμεων που να ξεκινά από τις φωνές που έρχονται στο ΣΥΡΙΖΑ σε ρήξη με το Νέο Μνημόνιο, να περνάει στη δική μας Αριστεράς, σε κόσμο του ΚΚΕ, σε άλλους αγωνιστές και προσωπικότητες, να διαμορφωθεί μια κεντρική πανελλαδική επιτροπή του ΟΧΙ στη νέα συμφωνία και της ανάγκης της ρήξης

- Με αυτό τον τρόπο, αυτά τα βήματα που είναι απολύτως άμεσα και αφορούν κυριολεκτικά τις επόμενες λίγες μέρες θα μπορέσουμε να κινηθούμε από πάνω και από κάτω στην κατεύθυνση και της αντίστασης στο Νέο μνημόνιο και στην κατεύθυνση του μετώπου της ρήξης και του άλλου δρόμου.

28. Επομένως η υπόθεση του «Μετώπου του ΟΧΙ» δεν αφορά απλώς πρωτοβουλίες για την άμεση παρέμβαση αλλά έχει και ένα πιο στρατηγικό χαρακτήρα καθώς αφορά τη διαμόρφωση του μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα εκπροσωπήσει τη ριζοσπαστική δυναμική του ΟΧΙ και στην πραγματικότητα θα είναι αυτό που έχουμε ονομάσει σε όλη την περίοδο που διανύουμε αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο γύρω από το μεταβατικό πρόγραμμα. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα δεν μπορούμε να σκεπτόμαστε μόνο με όρους συσπείρωσης των «συνεπών δυνάμεων» (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΑΡΣ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, Eργ. Αγώνας κ.λπ), χωρίς να υποτιμάμε την πλευρά αυτή. Σήμερα πρέπει να σκεπτόμαστε με όρους συνάντησης του ευρύτερου δυναμικού και από το ΣΥΡΙΖΑ και από το ΚΚΕ και ευρύτερα από την κοινωνία που αναφέρεται στο ΟΧΙ, καταγγέλλει το νέο μνημόνιο, και αποδέχεται το αναπόφευκτο της ρήξης με την ευρωζώνη ως αναγκαία αφετηρία για τον τερματισμό της λιτότητας και την παραγωγική ανασυγκρότηση και τον άλλο δρόμο.

29. Σήμερα το τοπίο στην Αριστερά παραμένει αναντίστοιχο των δυνατοτήτων και των ιστορικών ευθυνών που είναι μπροστά μας. Κύρια, λείπει εκείνη η κομμουνιστική Αριστερά που θα μπορεί να εκπροσωπήσει τη συνάρθρωση της αντικαπιταλιστικής με την αντιιμπεριαλιστική οπτική, θα αναμετριέται με τα ερωτήματα της εξουσίας και της ηγεμονίας, θα μπορεί να έχει όχι απλώς συνθήματα αλλά μια επεξεργασμένη αφήγηση για ένα νέο ιστορικό μπλοκ, θα είναι εργατική και λαϊκή με τρόπο που θα επικοινωνεί με όλες τις εκδοχές των δυνάμεων της εργασίας, της γνώσης και του πολιτισμού, θα πρωτοστατεί στο κίνημα αλλά και θα είναι η αναγκαία ραχοκοκαλιά του αριστερού ριζοσπαστικού μετώπου που θα μπορεί να ηγηθεί μια διαδικασίας κοινωνικού μετασχηματισμού. Σε ρήξη με τον ευρωπαϊσμό αλλά αφήνοντας πίσω το φοβικό αριστερισμό, ακριβώς για να μπορεί να επικοινωνήσει με δυναμικές που, όπως ζήσαμε, μπορούν να είναι ακόμη και πλειοψηφικές. Πρέπει όλοι μας, αυτοκριτικά, να παραδεχτούμε τις αδυναμίες και τα λάθη μας και την καθυστέρηση και στη διαμόρφωση του αναγκαίου μετώπου και στην μετατροπή του μεταβατικού προγράμματος σε πραγματική και συγκεκριμένη αφήγηση. Και να δώσουμε τη μάχη για να ξεπεράσουμε αυτές τις αδυναμίες και αυτές τις καθυστερήσεις και να αναλάβουμε την ιστορική ευθύνη που μας αναλογεί.

30. Αυτό δίνει επιτακτικό χαρακτήρα στην υπόθεση της νέας κομμουνιστικής οργάνωσης. Δεν αφορά απλώς την σύγκλιση κάποιων οργανώσεων, αλλά το προχώρημα ενός εγχειρήματος που σήμερα πλήθος αγωνιστών αναζητούν και πιέζουν, ένα εγχείρημα που σήμερα αποκτά ξεχωριστή επικαιρότητα και ως προς τη δυνατότητα για συνάντηση με ευρύτερες κοινωνικές δυναμικές και αναζητήσεις. Επομένως, επιταχύνουμε τους ρυθμούς, εντατικοποιούμε τις δημόσιες παρεμβάσεις, αξιοποιούμε τις δυνατότητες συντονισμού δυνάμεων. Όμως, αυτό απαιτεί και για το δυναμικό της Αριστερής Ανασύνθεσης να πάρει την υπόθεση επάνω σε όλα τα επίπεδα, να παλέψει στις κοινές πρακτικές, να δώσει έμπρακτα την πάλη για μια μάχιμη φυσιογνωμία, να κάνει όλα τα αναγκαία ανοίγματα σε ένα ευρύτερο δυναμικό που έχει τέτοιες αναζητήσεις.

31. Σε αυτό το πλαίσιο τα βήματα που σκοπεύουμε να πάρουμε με βάση τις εξελίξεις είναι τα ακόλουθα

- Η μάχη ενάντια στο νέο μνημόνιο συνεχίζεται.

- Σε αυτό το πλαίσιο προσπαθούμε σε όσο το δυνατόν περισσότερες περιοχές να συγκροτήσουμε λαϊκές επιτροπές του ΟΧΙ μέσα από λαϊκές συνελεύσεις και τοπικές πρωτοβουλίες και με συνεννόηση όλου του εύρους δυνάμεων που στρατεύονται στο ΟΧΙ της ρήξης.

- Προσπαθούμε να διαμορφώσουμε και μια κεντρική πανελλαδική ομπρέλα γύρω από το ΟΧΙ της ρήξης με αφετηρία ένα κείμενο υπογραφών που να έχουν ένα ευρύτερο φάσμα δυνάμεων του ΟΧΙ και με προσπάθεια να υπάρξει σημαντική παρουσία και από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.

- Στόχος πρέπει να είναι σε αυτή την ομπρέλα να είναι ο χώρος των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής και αντιΕΕ Αριστεράς, δυνάμεις προερχόμενες από το ΚΚΕ, δυνάμεις από το ΣΥΡΙΖΑ (από την Αριστερή Πλατφόρμα, από το Κόκκινο Δίκτυο αλλά και άλλα κομμάτια που μετατοπίστηκαν σε πιο ριζοσπαστική κατεύθυνση), ανένταχτους αγωνιστές από το χώρο των κοινωνικών κινημάτων.

- Είναι σαφές ότι απέναντι σε δυνάμεις που είναι στο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να υπάρχει και κάλεσμα και έγκληση, με την έννοια ότι αντικειμενικά είναι εποχή που ο καθένας καλείται να πάρει θέση σαφή. Είναι αυτονόητη και αναγκαία κίνηση η καταψήφιση του νέου μνημονίου· κάθε άλλη στάση σημαίνει συνενοχή όποια δικαιολογία και εάν επικαλεστεί. Ούτε έχει νόημα η λογική «να μην πέσει η κυβέρνηση». Η κυβερνητική εξουσία όταν εφαρμόζονται μνημόνια δεν είναι αυτοσκοπός.

- Είναι σαφές ότι αυτή την κατεύθυνση πρέπει να πάμε να την παλέψουμε σε όλα τα επίπεδα εντός και εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΜΑΡΣ. Να κάνουμε σαφές ότι το σοκ από την πλήρη μνημονιακή αναδίπλωση του ΣΥΡΙΖΑ στο έδαφος του εκρηκτικού ΟΧΙ του λαού διαμορφώνει νέες συνθήκες για τη μετωπική πολιτική, νέα περιθώρια για άνοιγμα σε κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, αλλά και νέεςε ευθύνες για να μην αφήσουμε η εναλλαγή από την ανάταση του ΟΧΙ στην ταπείνωση του νέου Μνημονίου να οδηγήσει στην απογοήτευση και την ιδιώτευση. Αντίθετα, η τόλμη σε μετωπικές πρωτοβουλίες μπορεί να επιτρέψει την πραγματική αλλαγή συσχετισμών μέσα στην Αριστερά.

32. Σε αυτό το φόντο

- Πρέπει να πάμε ακόμη πιο τολμηρά μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πάμε να βάλουμε αυτή την κατεύθυνση και να τη δοκιμάσουμε και σε τοπικό επίπεδο. Αυτό σημαίνει σύγκρουση τόσο με την αντίληψη που σήμερα αρνείται κάθε μετωπική πολιτική (ΣΕΚ - ΟΚΔΕ) αλλά και την συντηρητική αντίληψη του ΝΑΡ που κυρίως βλέπει μια στενή ενότητα, δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό που απαιτείται δεν είναι ταυτοτική ενότητα αλλά ενότητα πάνω στο αίτημα της ρήξης, και προτιμά μια στενή συσπείρωση των «συνεπών δυνάμεων» αντί για ένα ευρύτερο μέτωπο, βάζοντας ως προαπαιτούμενο ότι το μεταβατικό πρόγραμμα αλλά το σύνολο μιας αντικαπιταλιστικής επαναστατικής στρατηγικής που αντικειμενικά δεν μπορεί να αποτελέσει βάση μετωπικής συμφωνίας. Οι εξελίξεις δεν δικαιώνουν το φοβικό αριστερισμό και τη λογική ούτως ή άλλως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Οι εξελίξεις δείχνουν ότι σήμερα υπάρχουν δυναμικές μεγάλες υπέρ μιας συγκεκριμένης και μαζικής γραμμής ρήξης. Και αυτό σημαίνει ότι απαιτούνται τολμηρές και ανοιχτόκαρδες εκδοχέςμετωπικής πολιτικής και όχι στενόμυαλες εκδοχές που μας απομονώνουν από δυναμικές. Την ίδια στιγμή επειδή είναι σαφές ότι δεν χαρίζουμε την όποια αναγνωρισιμότητα και απήχηση μπορεί να έχει η αντικαπιταλιστική Αριστερά και επειδή δεν ξεχνάμε ότι αυτή σε πολύ μεγάλο βαθμό οφείλεται σε πολιτικές γραμμές και πρακτικές στις οποίες εμείς συμβάλλαμε αποφασιστικά, αλλά και για να κατοχυρώσουμε τη μετωπική αφετηρία που υπάρχει, δίνουμε τη μάχη ώστε να κατοχυρώνεται η υπογραφή ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ και προβάλλουμε τη θέση ότι ωρίμασαν οι συνθήκες για τη μετατροπή από μετωπική συνεργασία σε κοινό πολιτικό μέτωπο. Εάν σήμερα, μετά το δημοψήφισμα έχει μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτό οφείλεται στο ότι ακολούθησε μια γραμμή που εμείς παλέψαμε, με ένα στυλ δουλειάς στο οποίο εμείς επιμείναμε και με το δικό μας κόσμο να πρωτοστατεί στις παρεμβάσεις.

- Πρέπει να αντιπαλέψουμε τα προβλήματα που υπάρχουν μέσα στην ΜΑΡΣ και την αναπαραγωγή είτε από μεμονωμένους συντρόφους είτε από ρεύματα όπως τοΣχέδιο Β απόψεων που υποτιμούν τις δυνατότητες της εποχής και την ανάγκη τολμηρών μετωπικών πρωτοβουλιών κατατείνοντας σε λογικές που δεν απέχουν από αυτές τουΝΑΡ.

- Η προσπάθεια συντονισμού στην πορεία για τη νέα κομμουνιστική οργάνωση αρχίζει και φέρνει κάποια αποτελέσματα, κύρια με την έννοια ενός καλύτερου συντονισμού δυνάμεων μέσα στις πολιτικές πρωτοβουλίες που απαιτούνται. Ωστόσο, πρέπει να κλιμακωθεί η προσπάθεια να βαθύνει το περιεχόμενο και το προγραμματικό και το φυσιογνωμικό και η αναμέτρηση με τα ερωτήματα της επαναστατικής στρατηγικής και να μη μείνουμε μόνο στον πολιτικό συντονισμό σε πρωτοβουλίες. Κομβική πλευρά εδώ είναι και η προσπάθεια να μη μένει η συνεννόηση σε επίπεδο κορυφής αλλά να προχωρά και σε μια όσμωση και κοινή πολιτική δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Σημαντική πρόκληση η ένταξη σε αυτή τη διαδικασία και των συντρόφων του Συλλόγου Κορδάτος. Εμείς θα προσπαθήσουμε μέσα στο επόμενο διάστημα να υπάρξει και μεγάλη κοινή σύσκεψη στελεχών με αντικείμενο τα ζητήματα στρατηγικής και φυσιογνωμίας.

- Το κάμπινγκ πρέπει να είναι αφετηρία συζητήσεων και προχωρήματος και σε ό,τι αφορά την προοπτική της νέας οργάνωσης και σε ό,τι αφορά τη μετωπική πολιτική. Πρέπει να δούμε εκδηλώσεις και συζητήσεις για το θέμα της Αριστεράς του άλλου δρόμου.

- Η Συνδιάσκεψη της ΑΡΑΝ αποκτά άλλη επικαιρότητα και προφανώς χρειάζεται και άλλο χαρακτήρα. Με αυτή την έννοια προτείνουμε, ανάλογα και με τις εξελίξεις να γίνει στα τέλη του Σεπτέμβρημε προετοιμασία το επόμενο διάστημα (α) του προγραμματικού ντοκουμέντου για το μεταβατικό πρόγραμμα και την «τεχνική της ρήξης» (β) σχεδίου εκτιμήσεων για τη συγκυρία και τις πολιτικές μας κατευθύνσεις.

33. Σε κάθε περίπτωση είναι περίοδος κρίσιμη για όλους μας. Το ΟΧΙ μέχρι τέλους, η πλήρης στράτευση στην υπόθεση του αγώνα του λαού, η ετοιμότητα για την αποδοχή της σύγκρουσης, η πάλη ενάντια στο φόβο και την ανασφάλειας, την ταλάντευση και την παραίτηση, η πραγματική έμπνευση από τα αποθέματα θάρρους και παλικαριάς που φάνηκε ότι έχει ο λαός και η εργατική τάξη, είναι στοιχεία που πρέπει να μας εμπνεύσουν όλους.