Το Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας πραγματοποιείται σε μία δύσκολη για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες περίοδο. Στην υγειονομική κρίση και την οριακή κατάσταση του ΕΣΥ που έχει γίνει πλέον παγιωμένη συνθήκη μετά από δύο χρόνια πανδημίας, με υγειονομικούς να εξωθούνται σε παραίτηση αντί να προσλαμβάνονται καινούριοι/ες, και τις πληρότητες να φτάνουν στο 500% στις εφημερίες. Στο φόντο του αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη, ήρθε να προστεθεί η αύξηση του πληθωρισμού, η ακρίβεια, η ενεργειακή κρίση.
Η ακρίβεια όμως και η ενεργειακή κρίση δεν αποτελούν «σημεία των καιρών μας» αλλά πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης και των προκατόχων της. Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και η εισαγωγή της Ελλάδας στο Χρηματιστήριο ενέργειας οδηγούν στον καθορισμό δυσθεώρητα υψηλών τιμών για το ρεύμα, μετά την πλήρη μετατροπή του σε εμπόρευμα. Η εκτίναξη των λογαριασμών του ρεύματος στα ύψη, αλλά και των τιμών των προϊόντων, τα υψηλά ενοίκια που έχουν γίνει πλέον καθεστώς δεν μπορούν να καλυφθούν επ’ ουδενί με το μέσο μισθό εργαζόμενου στο 2023. Για μας λοιπόν η λύση είναι ξεκάθαρη : αγώνας για να πέσουν οι τιμές των προϊόντων, να μπει πλαφόν στα είδη πρώτης ανάγκης, να βγούμε από το χρηματιστήριο ενέργειας, γιατί για εμάς το ρεύμα είναι δημόσιο αγαθόκαι λαϊκό δικαίωμα. Αγώνας να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός, αλλά και οι μισθοί σε κάθε κλάδο, μέσα από την κατάκτηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Δε θα δουλεύουμε μόνο για να πληρώνουμε και να κερδίζουν οι επιχειρήσεις ενέργειας και το κεφάλαιο συνολικά.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, έφερε τον κίνδυνο γενικευμένου πολέμου ακόμα πιο κοντά και για τους λαούς της Ευρώπης. Οι εργαζόμενοι/ες δε μπορούμε να υποκύψουμε στις μιλιταριστικές σειρήνες, το συμφέρον μας βρίσκεται στον κοινό αγώνα ξένων και ελλήνων για ειρήνη, αξιοπρεπή ζωή, δουλειά με δικαιώματα. Γι΄αυτό κι έχουμε καθήκον να συμβάλλουμε επίσης στην ανάπτυξη των αντιπολεμικών αγώνων, για καμία εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο, για το κλείσιμο των βάσεων του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα.
Η κατάσταση στους χώρους εργασίας μετά την πανδημία και την ψήφιση του ν. Χατζηδάκη
Η εγκληματική διαχείριση της πανδημίας από την πλευρά της κυβέρνησης έθεσε σε κίνδυνο όχι μόνο το κοινωνικό αγαθό της υγείας και το λαϊκό δικαίωμα πρόσβασης στο δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά και τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων. Στις μέρες των σκληρών lock down και της έξαρσης της πανδημίας η έλλειψη μέτρων και κοινωνικών πολιτικών προστασίας των εργαζομένων, μας έφεραν αντιμέτωπους με την ασυδοσία και την αδιαφορία των εργοδοτών: κατάχρηση της τηλεργασίας, υπερβάσεις ωραρίων, εκβιασμοί εργαζομένων από την εργοδοσία σχετικά με τις αναρρωτικές και ειδικές γονεϊκές άδειες, επιβάρυνση των εργαζομένων με το κόστος των ατομικών μέτρων προστασίας και των διαγνωστικών τεστ, αναστολές με επιδόματα ψίχουλα.Ολόκληροι κλάδοι (όπως οι εργαζόμενοι/ες στον πολιτισμό) και επισφαλείς μορφές εργασίας έμειναν με μηδενικό εισόδημα για μήνες.
Κι εν μέσω τέτοιων πρωτοφανών συνθηκών η κυβέρνηση όχι απλά δεν έλαβε μέτρα προστασίας των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όχι απλά δεν διαμόρφωσε ένα πλαίσιο προστασίας της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας αλλά προχώρησε σε νομοθέτηση νέων αντιδραστικών πολιτικών. Στο τοπίο των καταργημένων Συλλογικών Συμβάσεων, των καθηλωμένων μισθών, της κυριαρχίας των ελαστικών σχέσεων εργασίας έναντι των σταθερών, της εντατικοποίησης της εργασίας και της σταθερά υψηλής ανεργίας, της ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης που άφησαν δέκα χρόνια μνημονιακών πολιτικών και οι μετέπειτα διαχειριστές της κυρίαρχης πολιτικής, ψηφίστηκε ο νόμος Χατζηδάκη:
Απελευθέρωσαν τα ωράρια, αύξησαν τις ώρες των νόμιμων υπερωριών, απελευθέρωσαν την εργασία την Κυριακή και για άλλους κλάδους εκτός από το εμπόριο, έβγαλαν το διάλειμμα εκτός 8ωρου, νομοθέτησαν κι άλλα μέτρα κρατικής παρέμβασης, ελέγχου της εσωτερικής ζωής των συνδικάτων και καθήλωσης της συνδικαλιστικής δράσης και των αγωνιστικών διεκδικήσεων. Ψήφισαν το φακέλωμα συνδικαλιστ(ρι)ών με την υποχρεωτική ηλεκτρονική καταγραφή τους στο ΓΕΜΗΣΟΕ, αλλά και τη διεξαγωγή ηλεκτρονικών ψηφοφοριών για την απεργία, ποινικοποίησαν την απεργιακή περιφρούρηση, χτυπώντας ακόμα περισσότερο τη δυνατότητα για κινητοποιήσεις. Κοινώς, επιχειρούν ευθέως να ισοπεδώσουν και τα τελευταία «οχυρά» των εργασιακών δικαιωμάτων υπέρ των κερδών των εργοδοτών και για την εγκαθίδρυση μιας μαύρης συνθήκης χωρίς δυνατότητα διεκδικήσεων στους χώρους εργασίας. Είχε προηγηθεί η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και η δραματική μείωση του ύψους των συντάξεων με το ν. Κατρούγκαλου.
Οι εργαζόμενοι/ες αγωνιζόμαστε να τα βγάλουμε πέρα σε ένα ασφυκτικό εργασιακό πλαίσιο χωρίς δικαιώματα για εμάς, χωρίς υποχρεώσεις για τους εργοδότες. Μιλούν για άνοιγμα της αγοράς προς όφελος των εργαζομένων, για ευελιξία του εργαζόμενου, για διαφάνεια και ξεκαθάρισμα στο συνδικαλισμό, οι ίδιοι που κατάργησαν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, υποβάθμισαν θεσμικά την Επιθεώρηση Εργασίας, που ποινικοποίησαν την απεργία, που προώθησαν το ξεπουλημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό και τη διαπλοκή.
Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε επίσης τους δεκάδες νεκρούς εργαζόμενους των τελευταίων ετών. Η σχετική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας περνάει πάνω από πτώματα κυριολεκτικά. Μόνο το 2022 είχαμε τουλάχιστον 80 νεκρούς σε εργατικά ατυχήματα, λόγω της έλλειψης μέτρων προστασίας, της εντατικοποίησης των όρων εργασίας, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης που οδηγεί ανθρώπους 60 και 65 χρονών να δουλεύουν σε σκαλωσιές.
Οι επιχειρήσεις κι η εργοδοσία πλουτίζουν πάνω στα ισοπεδωμένα εργατικά μας δικαιώματα, πάνω στην γενικευμένη ανασφάλεια, την φτωχοποίηση του λαού. Όμως η δύναμη κρύβεται στη συλλογικότητα, στην αλληλεγγύη, την ταξική ενότητα, τη διεκδίκηση.
Η κατάσταση στο ευρύτερο συνδικαλιστικό κίνημα
Η συνδικαλιστική πυκνότητα στον ιδιωτικό τομέα είναι δυστυχώς πολύ χαμηλή. Τα εργοδοτικά εμπόδια, που ξεκινούν από απειλές μέχρι κι απολύσεις στους χώρους δουλειάς απέναντι σε όποιον επιχειρεί να συγκροτήσει συνδικαλιστική δράση, η έλλειψη κρατικών μέτρων προστασίας των εργαζομένων, σε συνδυασμό με ένα γενικευμένο κλίμα απονομιμοποίησης των συνδικάτων στις συνειδήσεις πολλών εργαζομένων, και φόβου λόγω εργοδοτικής τρομοκρατίας, αλλά και λόγω της συνολικότερης οικονομικής ανασφάλειας αποτελούν κομμάτια του σημερινού παζλ.
Σε αυτή την κατάσταση, η Διοίκηση της ΓΣΕΕ κινείται στα πλαίσια της αστικής πολιτικής, συμπλέοντας πλήρως με το ΣΕΒ και τους επιχειρηματικούς ομίλους: από την υποστήριξη του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 2015, το ρόλο που έπαιξαν ή καλύτερα δεν έπαιξαν για να οργανώσουν την πάλη και τις αντιστάσεις μας ενάντια στα σαρωτικά μέτρα που ισοπέδωσαν τις συνθήκες εργασίας μας ειδικά από το 2010 και μετά , μέχρι τη συγκρότηση της «Κοινωνικής Συμμαχίας» δηλαδή τη συμπόρευση της εργατικής τάξης με τα αφεντικά μας, των συνδικάτων μας με τους φορείς των επιχειρήσεων, τα συνέδρια με την περιφρούρηση από τα ΜΑΤ, τις νοθείες και τους συνέδρους-φαντάσματα. Πρόκειται για μία ηγεσία που εξυπηρετεί την προσπάθεια του συστήματος να αλλοιώσει πολιτικά, οργανωτικά και ιδεολογικά την έννοια του ταξικού συνδικαλισμού. Προσπάθεια που δεν αφορά μόνο τους νόμους για τον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης αλλά αφορά και την αλλοίωση των συνδικάτων μέσω εργοδοτικών συνδικάτων, μέσω της συμμετοχής golden boys και μάνατζερ στα σωματεία, μέσω του μοιράσματος εκατομμυρίων στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ.
Η αντεργατική καταιγίδα της τελευταίας δεκαετίας έχει διαμορφώσει μία πολύμορφη και κατακερματισμένη εργατική τάξη, μεγάλο κομμάτι της οποίας φαίνεται να συγκεντρώνεται σε μεγάλους ομίλους και επιχειρήσεις. Απέναντι σε αυτές τις αλλαγές στο εργασιακό τοπίο οι καθεστωτικές δυνάμεις εντός του συνδικαλιστικού κινήματος, και κυρίως οι ηγεσίες ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, και πλέον του ΣΥΡΙΖΑ (που στο ΕΚΑ εκπροσωπείται από την ΕΑΚ) δεν πήραν απολύτως καμία πρωτοβουλία ώστε να δυναμώσει η ενότητα της εργατικής τάξης, η οργάνωση κι ο αγώνας της. Αντίθετα οξύνθηκε ο κατακερματισμός των συνδικάτων κι η διαίρεση των εργαζομένων.
Υπάρχουν όμως και αχτίδες ελπίδας στους αγώνες
Η κατάσταση είναι δύσκολη, αλλά υπάρχουν και αγώνες που νικάνε σήμερα. Η νίκη των εργαζομένων στην e-food, με την τεράστια υποστήριξη των εργαζομένων, ανάγκασε την εργοδοσία να κάνει πίσω στην ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας. Ο αγώνας στην Cosco επέβαλλε την αύξηση των ατόμων σε κάθε βάρδια και την ενίσχυση των μέτρων προστασίας. Ο αγώνας στη Μαλαματίνα έχει δείξει τις δυνατότητες της κοινωνικής υποστήριξης των εργατικών αγώνων με διάφορους τρόπους (boycottage, ενσώματη αλληλεγγύη στις περιφρουρήσεις, ενίσχυση του απεργιακού ταμείου, οργάνωση εκδηλώσεων συμπαράστασης κοκ). Το κοινό στοιχείο αυτών των αγώνων είναι ότι βάζουν συγκεκριμένους στόχους, και έχουν συγκεκριμένο σχέδιο για να τους παλέψουν, με επίγνωση των ασθενών σημείων της εργοδοσίας σε κάθε χώρο, που την καθιστά πιο ευάλωτη, και όχι απλώς με μια γενικόλογη επανάληψη των αιτημάτων και επίκληση στο δίκιο τους.
Πέραν αυτού, είδαμε το τελευταίο διάστημα, την συμμετοχή πολλών νέων εργαζομένων σε μία σειρά κινητοποιήσεων, την πολύ μεγάλη απεργιακή συμμετοχή στις απεργίες τόσο κατά του νομοσχεδίου Χατζηδάκη το καλοκαίρι του 2021, όσο και στην απεργία του Νοέμβρη του 2022. Η άνοδος αυτής της συμμετοχής δείχνει ότι οι δυνατότητες υπάρχουν, και ο συνδικαλισμός γίνεται ξανά επίκαιρος για τις νέες γενιές εργαζομένων.
Τέλος, δεν θα πρέπει να υποτιμάμε τις δυνατότητες που άνοιξαν κινητοποιήσεις με πιο ειδικό περιεχόμενο που όμως αφορούν άμεσα την εργασία, και ειδικά σε κλάδους που επλήγησαν περισσότερο από την κυβερνητική και εργοδοτική πολιτική μέσα στην πανδημία: οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην τέχνη και τον πολιτισμό τόσο για τη στήριξή τους την περίοδο των κλειστών επιχειρήσεων, όσο και σήμερα για την απαξίωση της εκπαίδευσής τους είναι χαρακτηριστικές. Όπως επίσης και οι φεμινιστικές κινητοποιήσεις όσον αφορά τις παραβιαστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές που καταγγέλθηκαν, και αφορούσαν κατά κανόνα χώρους εργασίας, και επέτρεψαν να ανοίξει αυτή η συζήτηση. Μία συζήτηση που δεν πρέπει να αφήσουμε να κλείσει, αλλά να αποκτήσει και υλικές νίκες, που θα κατοχυρώνουν την προστασία από παραβιαστικές συμπεριφορές, με την εγγύηση και των σωματείων, αλλά και θα υιοθετήσουν και τα νέα αιτήματα του φεμινιστικού κινήματος όσον αφορά ειδικές άδειες (πχ δυσμηνόρροια κλπ) που το συνδικαλιστικό κίνημα έχει αρχίσει να κατακτά σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Η κατάσταση στο ΕΚΑ
Με βάση την κατάσταση στο ευρύτερο συνδικαλιστικό κίνημα, η κατάσταση στο μεγαλύτερο Εργατικό Κέντρο της χώρας, δεν θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετική στην τελευταία θητεία από το συνέδριο του 2020. Ο καλύτερος συσχετισμός δύναμης, που όντως υπάρχει στο ΕΚΑ σε σχέση με τη ΓΣΕΕ, επιτρέπει να γίνονται ορισμένες στοιχειώδεις κινήσεις, όπως η έκδοση ανακοινώσεων για ζητήματα που αφορούν την εργατική τάξη, η κάλυψη απεργιών σε επιχειρήσεις της Αθήνας, ειδικά όπου δεν υπάρχουν σωματεία, και η στήριξη ορισμένων κινητοποιήσεων για ευρύτερα ζητήματα όπως η πανεπιστημιακή αστυνομία ή η κήρυξη στάσης εργασίας στην έναρξη της δίκης της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής σε β’ βαθμό.
Θα πρέπει να αναγνωριστεί επίσης ως διαφοροποίηση με τη διοίκηση ΓΣΕΕ η κήρυξη 2 απεργιών από κοινού με την ΑΔΕΔΥ, στις 26/11/2020, όταν η ΓΣΕΕ ήταν “κλειστή λόγω πανδημίας” και στις 3/6/2021 ενάντια στο νόμο Χατζηδάκη. Όπως επίσης και το γεγονός ότι το ΕΚΑ προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά του ΓΕΜΗΣΟΕ, το οποίο κρίθηκε αντισυνταγματικό τελικώς. Δεν μπορεί κανείς όμως να μη δει την αντίφαση, ότι ενώ εγκύκλιος του ΕΚΑ πανηγύριζε στις 20/12/2021 για την δημοσιότητα που πήρε η προσφυγή στο ΣτΕ, νωρίτερα (στις 31/8/2021) ενημέρωνε τα σωματεία μέλη του για τις τυπικές διαδικασίες εγγραφής στο ΓΕΜΗΣΟΕ και πότε αυτές ξεκινάνε, σαν να ήταν κάτι “αυτονόητο”.
Πέραν των παραπάνω όμως, το ΕΚΑ δεν λειτουργεί με όρους συσπείρωσης και αγώνα για τα σωματεία μέλη του και τους/τις εργαζόμενους/ες στην Αθήνα. Από το προηγούμενο συνέδριο έκανε μόλις 5 συσκέψεις/τηλεσυσκέψεις μέσα σε 3 χρόνια! Το ίδιο το συνέδριο του ΕΚΑ τα τελευταία πολλά χρόνια, δεν λειτουργεί ως χώρος αλληλοενημέρωσης, συζήτησης και συντονισμού, αλλά πρακτικά συζητάει μόνο για τις νομιμοποιήσεις σωματείων. Οι ανακοινώσεις δεν μεταφράζονται σε πρωτοβουλίες παρέμβασης στους εργασιακούς χώρους, σε συνεννόηση με τα σωματεία, καμπάνιες, οργάνωση δράσεων πέραν ελαχίστων πολύ κεντρικών, που τελικά παίρνουν πάνω τους συγκεκριμένες δυνάμεις. Δεν αρκεί η εκλογική εναλλαγή μόνο από τα πάνω στο βαθμό που η κατάσταση παραμένει ίδια στα σωματεία βάσης. Το ΕΚΑ δεν παίρνει πρωτοβουλίες ίδρυσης και στήριξης των σωματείων του, αυτό γίνεται με πρωτοβουλία συγκεκριμένων δυνάμεων ή εργαζομένων των αντίστοιχων χώρων. Επιπλέον, ορισμένες φορές δεν παρέχει βοήθεια ακόμα και για τη στοιχειώδη, όπως η εύρεση γραφείων, οι λογιστικές διευκολύνσεις (παραχώρηση φορολογικής έδρας), οι νομικές συμβουλές. Εάν γινόταν μια έρευνα στους/στις εργαζόμενους/ες της Αθήνας, για το εάν γνωρίζουν το ΕΚΑ, είναι ζήτημα αν θα το ξέρανε οι μισοί/ές.
Η κατάσταση αυτή προφανώς βαραίνει κυρίαρχα τις δυνάμεις του προεδρείου (ΕΑΚ, ΔΑΚΕ, Ενότητα, ΠΑΣΚΕ). Όμως, με άλλο τρόπο, έχει ευθύνη και η ΔΑΣ, η οποία παρότι είναι πρώτη δύναμη, δεν παίρνει ιδιαίτερες πρωτοβουλίες να κινηθεί η κατάσταση, θεωρώντας ενδεχομένως ότι αυτό μπορεί να γίνε μόνο αν πάρει αυτοδυναμία στη διοίκηση του ΕΚΑ, και ασχολείται κυρίως με τη συσπείρωση των συνδικάτων γύρω από το δικό της πολιτικό σχέδιο, και την ενίσχυσή της στις συνδικαλιστικές εκλογές, χωρίς αυτό να μεταφράζεται σε συγκεκριμένη πρόταση για την κατάκτηση νικών, πέρα από συγκεκριμένους χώρους.
Θα μπορούσε το ΕΚΑ να λειτουργεί αλλιώς;
Αυτή η κατάσταση μας δείχνει ότι αυτός ο συνδικαλισμός πρέπει και μπορεί να αποτελέσει παρελθόν. Τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου της εργασίας δεν γίνεται να αντιμετωπίζονται ως μάχες μηχανισμών και μαγαζιών ούτε μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στον κατακερματισμό των συνδικάτων σύμφωνα με τα κομματικά σχέδια.
Το ΕΚΑ έως τώρα δεν έχει αναλάβει δυναμικά το ρόλο που του αντιστοιχεί σε αυτή τη συγκυρία. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συμβάλει πιο αποφασιστικά και ενεργάστην ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα και να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα των εργαζομένων, καλύπτοντας – όσο γίνεται – και την ανυπαρξία της ΓΣΕΕ.
Για να αλλάξουμε το τοπίο χρειάζεται να στραφούμε στη βάση με αποφασιστικότητα και σχέδιο, πάνω σ΄ένα σύγχρονο πρόγραμμα διεκδικήσεων που θα απαντά στις ανησυχίες και τις αγωνίες μας σήμερα, θα μας εμπνέει και θα μας κινητοποιεί. Ώστε να μαζικοποιηθούν τα σωματεία, να φτιαχτούν επιτροπές και νέα σωματεία.
Παλεύουμε για σωματεία μαζικά και μαχητικά, με τους/ις εργαζόμενους/ες πρωταγωνιστές/ριες! Για να αποσπάσουμε νίκες από την εργοδοσία. Για συνδικάτα που θα ενώνουν, με εσωτερική δημοκρατία, με οικονομική ανεξαρτησία από το κράτος – εργοδοσία. Με δημοκρατικό συντονισμό και κοινή δράση των συνδικάτων που αγωνίζονται, με τα ίδια να αποφασίζουν, να σχεδιάζουν, να υλοποιούν.
Ένα τέτοιο σχέδιο είναι ανάγκη να υπηρετήσει το ΕΚΑ, το μεγαλύτερο εργατικό κέντρο στην Ελλάδα με αναφορά σε χιλιάδες εργαζόμενους/ες στον ιδιωτικό τομέα. Αυτήν την αντίληψη είναι ανάγκη να υπηρετήσουμε από κοινού όλες οι αγωνιστικές ταξικές δυνάμεις που θέλουν να αναγεννηθεί το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Για ένα τέτοιο ΕΚΑ παλεύουμε.
Παλεύουμε για ένα ΕΚΑ που θα οργανώνει την προσπάθεια οργάνωσης των εργαζομένων στα σωματεία, ελλήνων και μεταναστ(ρι)ών, ειδικά αυτών που βιώνουν τη πιο βαθιά εκμετάλλευση. Θα πρωτοστατήσει στο να φτιαχτούν νέα συνδικάτα. Θα διαμορφώνει ένα δίχτυ προστασίας και αλληλεγγύης για καθένα και καθεμιά. Θαοργανώνει καμπάνιες ενημέρωσης, δράσεις που θα σπάνε τον τσαμπουκά της εργοδοσίας. Θα αναπτύσσει την ενότητα και την αλληλεγγύη των εργαζομένων, θα ενώνει τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται ανά κλάδους ή επιχειρήσεις. Και κυρίως παλεύουμε για ένα ΕΚΑ που θα οργανώσει μαζί με όλο το συνδικαλιστικό κίνημα τον αγώνα γύρω από τα ζητήματα της δουλειάς, των μισθών, της φτώχειας και της ακρίβειας το αμέσως επόμενο διάστημα.
Χρειάζεται να παλέψουμε για ένα ΕΚΑ που θα συμβάλει στο συνεχή συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων, θα επιδιώκει την όσμωση και την επικοινωνία μεταξύ των πρωτοβάθμιων σωματείων με συσκέψεις, θα συμβάλει να συγκροτηθούν νέα σωματεία και επιτροπές σε χώρους δουλειάς,θα προωθεί ένα μαχητικό πρόγραμμα πάλης για την αύξηση του κατώτατου μισθού, για συλλογικές συμβάσεις εργασίας, για κατάργηση του ν. Χατζηδάκη και μπλοκάρισμα της εφαρμογής των πτυχών του, μέσα από την κοινή συζήτηση με τα σωματεία. Το ΕΚΑ πρέπει να αναλάβει ένα πιο ενεργό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση και αυτό είναι κρίσιμο να ξεκινήσει με το επερχόμενο συνέδριο. Πρέπει όμως να συμβάλλουμε όλες και όλοι ώστε το συνέδριο αυτό να έχει αποφασιστικό χαρακτήρα και να διασφαλίσουμε την μέγιστη δυνατή δημοκρατική συμμετοχή των σωματείων
Για τα ζητήματα των εργαζομένων στην πόλη
Πέραν των ευρύτερων διεκδικήσεων και λειτουργίας, το ΕΚΑ θα έπρεπε να ασχολείται και με τα συγκεκριμένα ζητήματα της πόλης. Η Αθήνα μετατρέπεται σε τουριστούπολη, με κεντρική κατεύθυνση της κυβέρνησης, δημοτικών αρχών και τμημάτων του κεφαλαίου. Αυτή η κατάσταση, που έχει ως πιο έντονες εκδηλώσεις τα άπειρα airbnb και τις golden visa, σπρώχνει τις εργαζόμενες εκτός κέντρου, και ταυτόχρονα ανεβάζει τα ενοίκια σε όλες τις περιοχές, πράγμα που πλήττει κυρίαρχα τους εργαζόμενους, και ειδικά τους νεότερους, που δεν έχουν ιδιόκτητη κατοικία. Χρειάζεται να μπει φρένο σε αυτή την κατάσταση της τουριστικοποίησης, με δραστικό περιορισμό των airbnb, προγράμματα εργατικής κατοικίας, και πλαφόν στα ενοίκια.
Επιπλέον, θα πρέπει να ενισχυθεί η δημόσια συγκοινωνία. Σε μία πόλη που υπάρχουν εργαζόμενοι/ες που τρώνε 2 ώρες τη μέρα στο πήγαινε-έλα στη δουλειά, είναι άμεση ανάγκη η πύκνωση των δρομολογίων, η ανανέωση του στόλου των λεωφορείων
Οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί πλέον έχουν πολύ αυστηρά κριτήρια αποδοχής σε σχέση με παλαιότερες εποχές, κάτι που προσθέτει ένα επιπλέον κόστος στα εργαζόμενα ζευγάρια, και πολύ περισσότερο στις μονογονεϊκές οικογένειες.
Για το ζήτημα των νομιμοποιήσεων των σωματείων, τις ηλεκτρονικές εκλογές και το ΓΕΜΗΣΟΕ
Η κατάσταση που ήδη περιγράψαμε, οδηγεί στο να συζητάει το συνέδριο του ΕΚΑ κυρίως για τις νομιμοποιήσεις σωματείων (δηλαδή συνέδρων) για τη συμμετοχή στις διαδικασίες του. Για εμάς, το ζήτημα των νομιμοποιήσεων, και κατ’ επέκταση της διαφάνειας και της αντιπροσώπευσης των πραγματικών συσχετισμών, είναι ζήτημα αρχής, και χρειάζεται να αντιμετωπίζεται με ενιαία κριτήρια.
Και σε αυτό το συνέδριο, θα συμβάλουμε ώστε να μην επιτραπούν πρακτικές που υπονομεύουν και πλήττουν την δημοκρατία στο εργατικό κίνημα. Υπό αυτή την έννοια, θεωρούμε ότι δεν πρέπει να επιτραπεί η συμμετοχή σε σωματεία που υπάρχουν αποδεδειγμένα περιστατικά νοθείας (διπλοψηφιών, ψήφων άλλων κλπ), αλλά και σωματείων στα οποία έχει παρέμβει ευθέως η εργοδοσία στις εκλογές (με καθοδήγηση της εκλογικής διαδικασίας – και με υποψηφιότητες μεγαλοστελεχών – , παραβίαση της μυστικότητας της ψήφου κλπ). Από την άλλη πλευρά, δεν θεωρούμε ότι πρέπει να κόβονται σωματεία στα οποία οι εργοδοτικές δυνάμεις έχουν ηγεμονεύσει, αλλά αυτό δεν βασίζεται σε νοθείες και παρατυπίες. Στα σωματεία αυτά πρέπει να γίνει αγώνας να αλλάξει ο συσχετισμός, όχι να “αποκρύπτεται” με οργανωτικά μέτρα.
Επιπλέον θα πρέπει να βάλουμε φρένο στην πρακτική της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις εκλογές των σωματείων, καθώς πρόκειται για διαβλητό τρόπο ψηφοφορίας. Δεν μπορεί να διασταυρωθεί πως έχουν ψηφίσει όντως οι εργαζόμενοι/ες (και όχι κάποιος άλλος με τους κωδικούς τους) και μάλιστα χωρίς να τους παρακολουθεί κανένας, ειδικά με την κατάσταση που έχει επικρατήσει στο συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα.
Για μας αυτή είναι η λογική κι η κατεύθυνση για τη συμμετοχή στο συνέδριο και γενικά για τις διαδικασίες στα συνέδρια και τις εκλογές των εργατικών κέντρων και οργάνων.
Στην ίδια κατεύθυνση, θα πρέπει το συνέδριο να πάρει απόφαση μη παράδοσης των μητρώων του στο ΓΕΜΗΣΟΕ, και συνέχισης του αγώνα για την κατάργηση του ν. Χατζηδάκη
Να μην περιμένουμε τις εθνικές εκλογές – απεργία στις 8 Μάρτη
Η απεργία στις 9/11 έδειξε ότι υπάρχουν δυνατότητες και ο κόσμος της δουλειάς μεταφράζει το “δεν πάει άλλο” σε δράση. Η πλειοψηφία της διοίκησης του ΕΚΑ απέρριψε το αίτημα για σύγκληση του ΔΣ ώστε να υπάρξει σχεδιασμός συνέχεσης των κινητοποιήσεων. Δεν πρέπει όμως να περιμένουμε άπραγες/οι τις εκλογές.
Μπροστά σε αυτό τον ενεργό ρόλο που καλούμαστε να πάρουμε, όλες και όλοι εμείς που πληττόμαστε βαθιά από την αντεργατική πολιτική και την ταξική επίθεση που δεχόμαστε, προτείνουμε να πάρουμε απόφαση από το συνέδριο του ΕΚΑ για μια μεγαλειώδη και δυναμική απεργία ενάντια στις πολιτικές της φτωχοποίησης και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Προτείνουμε, λοιπόν, την 8η Μάρτη, ημέρα ορόσημο των φεμινιστικών διεκδικήσεων, ως ημέρα Γενικής Απεργίας, όπου διεκδικώντας σύσσωμο το εργατικό κίνημα ισότητα, ίσες αμοιβές που να αντιστοιχούν στην εργασία μας, εργασιακά δικαιώματα που σχετίζονται με τις άδειες, την ασφαλιστική κάλυψη αλλά και τις εργασιακές ελευθερίες, για να καταστήσουμε σαφές ότι οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι δεν διχάζονται και παλεύουν μαζί για τα δικαιώματα στην εργασία όλων όσοι/ες πλήττονται πιο πολύ από αυτές τις πολιτικές. Θέλουμε να καταστήσουμε σαφές, ότι η επιλογή της ημέρας δε γίνεται για συμβολικούς λόγους, αλλά για πραγματικούς, καθώς πλέον έχει κορυφωθεί η ανάγκη οι φεμινιστικές διεκδικήσεις και κατακτήσεις να συνδεθούν στη βάση των πραγματικών αναγκών, για αναγνώριση και θέσπιση μιας σειράς αιτημάτων του φεμινιστικού κινήματος από συγκεκριμένες άδειες μέχρι σεξουαλική παρενόχληση, και από το ζήτημα της γονεϊκότητας μέχρι την ίση αμοιβή αλλά και ίση αντιμετώπιση εντός των εργασιακών βαθμίδων. Ο αγώνας ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και εργοδοτικής εξουσίας πάει παράλληλα με τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία.\
Κεντρικές διεκδικήσεις μας:
- Αύξηση του κατώτατου μισθού τώρα! Ο μισθός να επαρκεί για να καλύπτει τις ανάγκες τωνεργαζομένων εν μέσω ακρίβειας. Αυξήσεις με αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή.
- Υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων εργασίας.
- Μείωση του χρόνου εργασίας – Δε ζούμε για να δουλεύουμε!
- Κατάργηση της ελαστικής εργασίας – Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες-ους!
- Κατάργηση των αντεργατικών νόμων και του ν. Χατζηδάκη.
- Μείωση των χρόνων σύνταξης.
- Λήψη μέτρων προστασίας της υγείας στους χώρους δουλειάς! Δημιουργία επιτροπών υγιεινής και ασφαλείας!
- Κατάργηση του νέου νόμου για την υγεία. Υπερασπιζόμαστε το δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας για όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενεςε Όχι στην εργασία – λάστιχο στο χώρο της υγείας! Μόνιμες προσλήψεις προσωπικού στα νοσοκομεία! Ενίσχυση του Ε.Σ.Υ. και υπεράσπιση του δημοσίου και δωρεάν χαρακτήρα του!
- Ίσος μισθός για ίση δουλειά, όχι στις διακρίσεις στους χώρους εργασίας!
- Εφαρμογή των μέτρων για την προστασία της μητρότητας, προστασία από τις παραβιαστικές συμπεριφορές, κατοχύρωση των αναγκαίων αδειών, όπως για τη δυσμηνόρροια.
- Ελεύθερη συνδικαλιστική δράση – Κατάργηση του ΓΕΜΗΣΟΕ, του ηλεκτρονικού μητρώου με το οποίο φακελώνονται οι συνδικαλιστές με το ν. Χατζηδάκη, όχι στις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες.
- Μείωση τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης, όχι στις ανατιμήσεις των ιδιωτών παρόχων ενέργειας! Να μην την πληρώσουμε εμείς για τα κέρδη των επιχειρήσεων ενέργειας! Κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας. Αποκλειστικά δημόσιο σύστημα παραγωγής και διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας.
Εμείς μέσα από τη ΜΑΧΗ – Ενωτική, Ανεξάρτητη, Ταξική Κίνηση, θα συνεχίσουμε να παλεύουμε μέσα από τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος και μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία και τα συνδικάτα ενάντια στις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας στους χώρους δουλειάς, ενάντια στους αντεργατικούς νόμους για την κατάργησή τους, ενάντια στον εργοδοτικό συνδικαλισμό και τη διαπλοκή για ένα μαχητικό ταξικό δημοκρατικό εργατικό κίνημα που θα προτάσσει πρώτα τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας και θα αφουγκράζεται τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες.
Συμμετέχουμε ενεργά στο συνέδριο του ΕΚΑ για να γίνουν τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος ξανά όπλο στη φαρέτρα των εργαζομένων και πεδίο ουσιαστικής αλληλεπίδρασης, συντονισμού και κοινής δράσης!
Υπό αυτό το πρίσμα, θα απευθυνθούμε και ενόψει του 32ου συνεδρίου του Εργατικοϋπαλληλικού Κέντρου Αθήνας σε εκείνες τις δυνάμεις, συλλογικότητες, παρατάξεις και αγωνιστές που θεωρούμε ότι έχουν αποδείξει με τη στάση τους και τις πρακτικές τους ότι θέλουν να συμπράξουν σε μια τέτοια κατεύθυνση. Επιδιώκοντας μια ισότιμη συνεργασία αλληλοσεβασμού, και σε επίπεδο εκλογικής καταγραφής, εάν αυτό καταστεί εφικτό, που θα αποτελέσει όμως έναυσμα για μια πιο διευρυμένη προσπάθεια για να πετύχουμε όσα διεκδικούμε.