137 χρόνια μετά, οι αγώνες και τα αιτήματα του Σικάγο, παραμένουν αναγκαία κι επίκαιρα – πυξίδα για τους εργατικούς αγώνες του σήμερα, για τις μικρές και μεγάλες νίκες του εργατικού κινήματος, μέχρι την καθοριστική νίκη και χειραφέτησή του.

Κεφάλαιο και αστική τάξη, προσπαθούν να γυρίσουν τα ρολόγια της ιστορίας πίσω, ξαναγράφοντάς την από την αρχή. Σήμερα που οι σύγχρονες επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις καθιστούν εφικτή τη ραγδαία αλλαγή και βελτίωση των όρων ζωής και εργασίας των εργαζομένων σήμερα ο αντίπαλος επιδιώκει και καταφέρνει την υλοποίηση βαθιά αντιδραστικών αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, που γυρνάνε την εργατική τάξη αιώνες πίσω.

Η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, η ουσιαστική κατάργηση του 8ωρου, η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων και διαπραγματεύσεων, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, η μείωση μισθών και συντάξεων και η ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και του ίδιου του δικαιώματος της απεργίας, αποτελούν το διεθνές υπόδειγμα. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση της ΝΔ, με την ψήφιση και την προσπάθεια εφαρμογής του Νόμου Χατζηδάκη, έρχεται να ισοπεδώσει ο,τι άφησαν όρθιο οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις που εφάρμοσαν πλήρως και απαρεγκλίτως όλα τα παραπάνω.

Την ίδια στιγμή οι συνέπειες της συνύπαρξης υγειονομικής, οικονομικής και ενεργειακής κρίσης, με τον εν εξελίξει πόλεμο στην Ουκρανία που πληρώνουν η εργατική τάξη και οι λαοί όλου του κόσμου και πρώτα από όλα της Ουκρανίας και της Ρωσίας, και τις ιστορικά υψηλές τιμές του πληθωρισμού, διαμορφώνουν ένα σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα, επιβίωσης για την τεράστια κοινωνική πλειοψηφία. Συνθήκη, που αποδεικνύει με τον πιο περίτρανο τρόπο, ότι το αφήγημα των αστών για το τέλος της ιστορίας και της πάλης των τάξεων, είναι πιο σαθρό και από τα θεμέλια της ανάπτυξης που ευαγγελίζονται. Μιας ανάπτυξης βαμμένης στο αίμα της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, όπως αποδεικνύουν τα καθημερινά εργατικά ατυχήματα και όπως με κυνικό τρόπο απέδειξε το τραγικό συμβάν των Τεμπών που έφερε στο προσκήνιο ξανά το θέμα των δημόσιων αγαθών και της υπεράσπισής τους.

Ένα ρήγμα που ξεκίνησε από τα χρόνια της πανδημίας, μπροστά στην υπεράσπιση του ΕΣΥ και ενάντια στα σχέδια των ΣΔΙΤ και της ιδιωτικοποίησής του, γαλουχήθηκε μέσα από τους αγώνες υπεράσπισης του περιβάλλοντος, των ελεύθερων χώρων και των δημοκρατικών δικαιωμάτων και κορυφώθηκε τον Μάρτιο με αιτία και αφορμή των έγκλημα στα Τέμπη. Οι δύο μεγάλες μαζικές και με πανελλαδική διάσταση απεργίες στις 8 και 17 Μαρτίου, όπως και εκείνη στις 9 Νοέμβρη, έδειξαν ότι παρά τον αρνητικό συσχετισμό, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ο λαός και η νεολαία είναι εδώ διεκδικούν και αγωνίζονται.

Σήμερα που οι κοινωνικές ανισότητες οξύνονται, και που εν έτει 2023 μεγάλα ποσοστά της κοινωνίας δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο κόστος ζωής με μισθούς, συντάξεις και επιδόματα να κινούνται κάτω από τα όρια της φτώχειας σε συνδυασμό με την ακρίβεια σε σίτιση και στέγαση και τον πληθωρισμό. Το ερώτημα για τη δική μας ταξική απάντηση παραμένει αναπάντητο. Οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και των εργατικών κέντρων, δεν θέλουν και δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τα εργατικά συμφέρονται και δικαιώματα, ειδικά η ΓΣΕΕ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και της κοινωνικής συμμαχίας είναι φανερό ότι βρίσκεται στην αντίπερα όχθη. Την ίδια στιγμή ο συνδικαλισμός που υποτάσσει τα πάντα στο στενό κομματικό συμφέρον δεν ευνοεί την ανεξάρτητη κι ενωτική ταξική συνδικαλιστική δράση και εντείνει τον πολυκατακερματισμό και την αδυναμία συγκέντρωσης δυνάμεων.

Γι’ αυτό και σήμερα μοιάζει πιο αναγκαία παρά ποτέ η συζήτηση για ένα άλλο εργατικό κίνημα, στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων – παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Μάχιμο, νέο, ασυμβίβαστο ώστε να μπορεί να είναι νικηφόρο. Η λαϊκή δυσαρέσκεια χρειάζεται να γενικευτεί και να μετατραπεί σε δύναμη οργής και ποτάμι που θα συμπαρασύρει στο διάβα του, κάθε τι που μπαίνει εμπόδιο στη δικαίωση των σύγχρονων αιτημάτων για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και ψαλιδίζει τις δυνατότητες της εποχής μας. Γιατί οι εργατικοί αγώνες όταν αναπτύσσονται γύρω από αιχμηρά και αναγκαία ζητήματα για τους εργαζόμενους, με ενότητα, συντονισμό και επιμονή μπορούν να επιφέρουν νίκες και κατακτήσεις. Γι’ αυτό η φετινή πρωτομαγιά, μέσα στο προεκλογικό κλίμα των ημερών, πρέπει να αποτελέσει μήνυμα ότι το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα είναι εδώ και θα συνεχίσει να διεκδικεί απέναντι σε οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει.

Με τις εργατικές ανάγκες μπροστά για δουλειά, υγεία, ελευθερίες, ειρήνη!

ΜΕ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

ΜΕ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΌΤΗΤΑ

ΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Σήμερα, είναι δίκαιοι, ώριμοι και εφικτοί οι στόχοι για :

- Σταθερή δουλειά με μείωση του χρόνου εργασίας για να ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας, γιατί αυτό επιτάσσουν οι δυνατότητες της εποχής μας.

- Αυξήσεις στους μισθούς σύμφωνα με τις δυνατότητες της εποχής και πάνω από τους δείκτες πληθωρισμού.

- Επαναφορά τωνΣυλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με όρους στο ύψος των σύγχρονων εργατικών αναγκών.

- Επαναφορά του13-14ουμισθού στο δημόσιο σε μισθούς και συντάξεις.

- Ουσιαστικέςαυξήσεις στις συντάξεις, κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου.

- Ουσιαστική ενίσχυση των ανέργων, ατόμων με αναπηρία και χρονίως πασχόντων.

- Κατάργηση όλων των αντεργατικών μνημονιακών νόμων και του νόμουΧατζηδάκη.

- Ελεύθερη δημοκρατική συνδικαλιστική δράση.

- Δημόσια υγεία-παιδεία-ρεύμα-νερό-συγκοινωνίες. Καμία ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ και του αγαθού του νερού.

- Μείωση των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης, μείωση στην προοπτική της κατάργηση του ΦΠΑ. Προστασία του λαϊκού εισοδήματος.Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο.

- Ειρήνη στους λαούς και την Ουκρανία. Να σταματήσει εδώ και τώρα η εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο, να κλείσουν οι βάσεις του ΝΑΤΟ από τη χώρα.

Για όλα αυτά είναι αναγκαία η ενότητα της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς καθώς και η συγκέντρωση των δυνάμεων που αγωνίζονται για έναν κομμουνισμό του 21ου αιώνα.

Πρωτοβουλία για μια

ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

(ΑΡΑΝ - Κ/ΣΧΕΔΙΟ - Αγωνιστές/τριες)