Αν θέλουμε πραγματικά να συνεισφέρουμε πραγματικά σε μια διαδικασία ανασύνθεσης της ριζοσπαστικής αριστεράς, και αν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό δεν είναι μια διαδικασία εκτός τόπου και χρόνου, θα πρέπει να ξεφύγουμε από μια διάχυτη αίσθηση ότι η πολιτική μας συλλογικότητα δεν έχει πρόταση ή θέση, επειδή δεν καταλήξαμε στη πρώτη συνδιάσκεψη πάνω στο ερώτημα των εκλογών. Αυτό δεν είναι μόνο μια μηχανιστική αντίληψη της διαδικασίας της ανασύνθεσης (έμμεσα την ταυτίζει με τις εκλογές) είναι ταυτόχρονα και μια υποτίμηση της δικιάς παρέμβασης αλλά και του πλούτου των συζητήσεών μας.

Σήμερα, λίγους μήνες μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν νέο γύρο πρωτοφανούς αντεργατικής επίθεσης. Η νέα κυβέρνηση εκμεταλλεύεται την προβληματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, εκμεταλλεύεται τις ‘πιέσεις’που διαμορφώνονται από τα επιτελεία της ΕΕ για την τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας με στόχο να φέρει πρόσθετες αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, να διαμορφώσει μια ακόμα χειρότερη πραγματικότητα για την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία