Η Αριστερή Ανασύνθεση δηλώνει ότι τα ψέματα και οι εκφοβισμοί κατά της δημοτικής συμβούλου Αγίας Παρασκευής Μελίνας Αλεφαντή μάς βρίσκουν όλους και όλες απέναντι. Η βία και ο φόβος δεν αγγίζουν τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές της αριστεράς. Θα πέσουν όλα στο κενό, μαζί με τα σχέδια εμπορευματοποίησης της πλατείας του Άη Γιάννη, τα προερχόμενα από τον εμπνευστή και ενορχηστρωτή όλης αυτής της υπόθεσης, τον δήμαρχο Ζορμπά, αλλά και την αξιοπιστία της κυβέρνησης, που αδυνατεί να παρουσιάσει τελικά ένα ασφαλές σχέδιο για την έξοδο από την καραντίνα.

Με το διάγγελμα του πρωθυπουργού της 28.4 μπήκαμε και συμβολικά στην επόμενη φάση της διαχείρισης της επιδημίας του κορονοϊού από την πλευρά του κράτους. Το βασικό ερώτημα είναι αν η σταδιακή χαλάρωση των μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης, με την εξαγγελία για τουριστική σεζόν και άνοιγμα των συνόρων, αντιστοιχεί σε μια φάση υποχώρησης της εξάπλωσης του ιού και απαλοιφής των κινδύνων για νέα πιθανή διασπορά μετά τη χαλάρωση. Τα μέχρι τώρα δεδομένα στη χώρα μας και διεθνώς παραμένουν ανεπαρκή για τη δημιουργία σαφούς εικόνας σε σχέση με αυτό. Είναι ορατό πανευρωπαϊκά, ακόμα και σε χώρες με περισσότερους νεκρούς από τον ιό από την Ελλάδα (Ιταλία, Γαλλία), ότι η ζυγαριά πλέον γέρνει προς την πλευρά της ικανοποίησης των αναγκών το κεφαλαίου για «επανεκκίνηση της οικονομίας». Μια επανεκκίνηση για να ελαττωθούν οι ζημιές από την κατάρρευση τόσο στην πλευρά της «προσφοράς» (επιβράδυνση ή και διακοπή της παραγωγής, των μεταφορών και των υπηρεσιών) όσο και της «ζήτησης» (κατάρρευση της κατανάλωσης).

Αυτό που ενοχλεί στην περίπτωση του Βασίλη Δημάκη δεν είναι «η προσπάθεια ενός κρατουμένου να μορφωθεί», ούτε φυσικά το γεγονός ότι ένας κρατούμενος είναι «αριστούχος και υπότροφος». Το πρόβλημα δεν είναι πως η κυβέρνηση δεν ανέχεται ένα success story των φυλακών. Ίσα ίσα, αυτό ακριβώς θα ήθελε: Ο (κάθε) Βασίλης Δημάκης να σκύψει το κεφάλι, να αριστεύσει «κοιτώντας τη δουλειά του», δίχως να δίνει σημασία σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του, και όταν έρθει η ώρα της αποφυλάκισης, με το πτυχίο στο χέρι, να είναι πανέτοιμος για τον κατώτατο μισθό. Αυτό θα ήταν το success story των φυλακών, ο κρατούμενος που πειθάρχησε, μορφώθηκε, σωφρονίστηκε και κανονικοποιήθηκε – έγινε «κανονικός». Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ότι ο Βασίλης Δημάκης επιδιώκει να μορφωθεί με τα μάτια στραμμένα σ’ ένα μέλλον στο οποίο θα είναι «κανονικός και άριστος», το πρόβλημα είναι πως η προσπάθειά του αυτή είναι εξαρχής άρρηκτα συνδεδεμένη με την πρακτική διαμόρφωσης ενός διαφορετικού παρόντος μέσα στον χώρο στον οποίο ζει, στη φυλακή.

Είναι φανερό ότι αυτή η χρονιά μαθησιακά πήγε σε μεγάλο βαθμό στον βρόντο. Για να κατακτήσουμε τα στοιχειώδη, χρειάζεται πρόβλεψη για την επόμενη. Κατάργηση των προαγωγικών εξετάσεων για φέτος και αναπλήρωση των ωρών τις μέρες που θα γίνονταν εξετάσεις. Δεκαπέντε χιλιάδες μόνιμα διορισμένοι συνάδελφοι και συναδέλφισσες στα σχολεία στη 1.09.2020 από την ολοκλήρωση των τρεχουσών προκηρύξεων χωρίς άλλη καθυστέρηση και ταυτόχρονη προκήρυξη για τουλάχιστον άλλες 20.000. Πρόβλεψη για κάλυψη της ύλης από τη νέα σχολική χρονιά.

Είναι σε όλο τον κόσμο εμφανές ότι ζούμε πλέον σε πρωτόγνωρες ιστορικές συνθήκες. Μια πανδημία μετατρέπεται σε διεθνή υγειονομική κρίση και τελικά σε συγχρονισμένη παγκοσμίως οικονομική ύφεση με κίνδυνο εκτροπής σε ανοιχτή κρίση. Δίνουμε μαζί με τον λαό μας τη μάχη για την αντιμετώπιση της αρρώστιας και τις συνέπειές της στην υγεία, την κοινωνία και την εργασία. Γνωρίζοντας ότι ήδη από τώρα, αλλά πολύ περισσότερο στην «επόμενη μέρα» το ερώτημα ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα αυτής της κρίσης θα τεθεί και πάλι επιτακτικά και με οξύτερη μορφή, όπως το 2008-09.