Σίγουρα είναι πολύ σημαντικό στοιχείο ότι μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ γίνεται επιτέλους μια έντονη και ουσιαστική συζήτηση για τη στρατηγική και την τακτική και δεν πηγαίνομε σε μια συνδιάσκεψη παράλληλων μονολόγων. Κανείς δεν έχει να χάσει από την έντονη αλλά συντροφική αντιπαράθεση.

Σημείωμα για το σύγχρονο ιμπεριαλισμό, το πρόγραμμα, το μέτωπο, την εξουσία.

Ποια όμως μπορεί να είναι τα σύγχρονα σοβιέτ; Πώς θα μπορέσουμε, αν όχι να τα παραγάγουμε, τουλάχιστον, όταν και εφόσον εμφανιστούν, να τα αναγνωρίσουμε; Πώς θα μπορέσουμε να μη σταθούμε κριτικά ή φοβικά απέναντι στις σύγχρονες νέες μορφές που σαν και αυτές δεν θα έχουμε ίσως ξαναδιαβάσει, αυτές που μπορούν να αποτελέσουν τις «αρχαιολογίες του (επαναστατικού μας) μέλλοντος»; Αυτά ίσως είναι ήδη «τα καίρια ζητήματα του κινήματός μας» σήμερα.

Κάθε συνέδριο του ΚΚΕ αποτελεί γεγονός για την ελληνική Αριστερά, ειδικά την κομμουνιστογενή. Πόσο μάλλον όταν διαφαίνεται ότι θα επικυρώσει σημαντικές μεταλλαγές στο πολιτικό φορτίο του Κόμματος. Εδώ και καιρό φαίνεται ότι υπάρχουν “ανοιχτοί λογαριασμοί” με το ισχύον πρόγραμμα και αλλαγές που έγιναν σταδιακά (με τον περίφημο “εμπλουτισμό” του Προγράμματος του 15ου συνεδρίου στα επόμενα -μη προγραμματικά- συνέδρια) θα επικυρωθούν προγραμματικά . Αυτή την πορεία μεταλλαγής, που έχουμε περιγράψει και αλλού , οι πρόσφατες Θέσεις της ΚΕ και το Σχέδιο Προγράμματος την ολοκληρώνουν με την τυπική στροφή στον σεχταριστικό αριστερισμό. Προκαταβολικά λέμε ότι αυτό που για την ηγεσία του Κόμματος αποτελεί “άρνηση της άρνησης” και εξέλιξη του κόμματος σε επαναστατική κατεύθυνση εκτιμούμε ότι θα είναι απλά μία μετατροπή ενός μαζικού λαϊκού κόμματος σε ένα φοβικό και οργανωτικά απομειωμένο κόμμα.

Σε μια περίοδο κατά την οποία είναι σαφές ότι η απάντηση στην κρίση από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων θα είναι συνολική και πολιτική, μια τακτική για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία