Η προηγούμενη πενταετία χαρακτηρίστηκε από την υποχώρηση των αμυντικών αγώνων της περιόδου των μνημονίων. Το βασικό μέσο κεντρικής αντιπαράθεσης με τις μνημονιακές κυβερνήσεις, η γενική απεργία έχασε σταδιακά την αποτελεσματικότητα της τόσο σαν μέσο συσπείρωσης όσων αγωνίζονται όσο και στο μπλοκάρισμα της παραγωγής, αφού οι απεργίες αποκτούσαν όλο και μικρότερη συμμέτοχη. Η απουσία αυτής, της ανώτερης δυνατής στην αντίληψή μας, μορφής διεκδίκησης έχει φέρει σε όριο και τις προοπτικές που αντιλαμβανόμαστε ότι είναι δυνατές από τους εργατικούς αγώνες εν γένει. Αυτά τα όρια στην αντίληψή μας καλούμαστε σήμερα να ξεπεράσουμε, όχι όσον αφορά τη γενική απεργία στενά σαν μέσο πάλης αλλά κυρίαρχα τον τρόπο οργάνωσης που δίνει στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία τα κλειδιά για την θεσμική κάλυψη τέτοιας έκτασης κινητοποιήσεων.