Εν μέσω πανδημίας και ενώ η προστασία της εργασίας αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί, επιλέγουν να χτυπήσουν ρεβανσιστικά το εργατικό κίνημα και τον κόσμο της εργασίας πλήττοντας κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα χρόνων.

Η τηλεργασία ως μορφή εργασίας υπάρχει παγκοσμίως εδώ και 25 χρόνια. Είχε παρουσιαστεί από το κεφάλαιο σαν πρόοδος συμπληρωματικά με έναν κόσμο παγκοσμιοποιημένο στον οποίο δεν έχει σημασία που μένεις αφού η τεχνολογία σου δίνει τη δυνατότητα να απολαμβάνεις τις ίδιες ευκαιρίες. Πήγαινε πακέτο με την τηλεκπαίδευση, την τηλε-ιατρική και άλλες τηλε-υπηρεσίες. Το όραμα δεν ήταν τεχνικά δυνατό τη δεκαετία του '90: οι υποδομές του ίντερνετ ήταν ακόμα νηπιακές, ο παγκόσμιος ιστός μόλις είχε φτιαχτεί, οι εμπορικές χρήσεις του διαδικτύου ήταν ελάχιστες, η ηλεκτρονική ασφάλεια των συναλλαγών ήταν μια άγνωστη φράση. Σήμερα τα περισσότερα από αυτά τα τεχνικά προβλήματα έχουν λυθεί σε μεγάλο βαθμό. Εκτός από αυτό, ολόκληροι τομείς της ζωής και της οικονομίας έχουν υποστεί ψηφιακό μετασχηματισμό εδώ και αρκετά χρόνια.

Διαδικτυακή εκδήλωση

Το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που ψηφίζεται στη βουλή αποτελεί την εμπέδωση όλων των αντιασφαλιστικών παρεμβάσεων που έγιναν την περίοδο των μνημονίων. Ανατρέπει οριστικά τον κοινωνικό και αναδιανεμητικό χαρακτήρα του ασφαλιστικού και, παρότι στα χαρτιά παραμένει δημόσιο, ανοίγει την πόρτα για την είσοδο με ακόμα χειρότερους όρους της ιδιωτικής ασφάλισης και των ιδιωτικών κεφαλαίων στη δημόσια ασφάλιση.

Σε μια περίοδο κατά την οποία είναι σαφές ότι η απάντηση στην κρίση από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων θα είναι συνολική και πολιτική, μια τακτική για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία