Σε μια περίοδο κατά την οποία είναι σαφές ότι η απάντηση στην κρίση από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων θα είναι συνολική και πολιτική, μια τακτική για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία

Το να μιλήσει κανείς για το εργατικό κίνημα στο τρίτο έτος της εποχής του μνημονίου, δεν είναι απλή υπόθεση. Και αυτό γιατί στις μέρες που ζούμε, καθώς τροποποιείται συνολικά ο συσχετισμός δύναμης σε βάρος της εργασίας, τροποποιούνται και οι όροι συγκρότησης και δράσης του εργατικού κινήματος και ταυτόχρονα χρειάζεται να επαναπροσδιοριστεί και ο ρόλος που έχει να παίξει αυτό στην αντιμετώπιση της επίθεσης.

Χαιρετίζουμε τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στη σημερινή πανεργατική απεργία, τη συγκλονιστική παρουσία στο πανεργατικό συλλαλητήριο και ιδιαίτερα στο κάλεσμα του Συντονισμού για συγκέντρωση στο Μουσείο - πολυτεχνείο, τη μαχητικότητα και το σθένος με το οποίο αντιστάθηκαν στις αλλεπάλληλες επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής, τη μαζική παρουσία της νεολαίας στο πλευρό των εργαζομένων παρά τις συνεχείς επιθέσεις που δέχτηκαν για άλλη μια φορά τα φοιτητικά μπλοκ.

Η περίοδος επιβάλλει η φετινή ΔΕΘ να είναι μια μεγάλη ταξική κινητοποίηση που θα αποτελέσει σημείο αφετηρίας αγώνων για το εργατικό κίνημα. Με μεγάλη ενωτική παρουσία του Συντονισμού των σωματείων, των φοιτητικών συλλόγων και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη μεγάλη διαδήλωση των συνδικάτων και των ομοσπονδιών στο Άγαλμα του Βενιζέλου, για να δώσουν τον τόνο οι δυνάμεις της ρήξης και της ανατροπής και όχι της ενσωμάτωσης.

Οι εργαζόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που βλέπουμε τους μισθούς μας να συρρικνώνονται δραματικά, οι απεργοί των συγκοινωνιών που βλέπουμε να καταπατούνται οι συλλογικές συμβάσεις και να ξεπουλιούνται οι δημόσιες συγκοινωνίες, οι γιατροί του κατηλειμμένου Υπουργείου Υγείας, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι που τους βάζουν να πληρώσουν φάρμακα και εξετάσεις, οι γονείς που χυδαία τους λένε ότι θα κλείσουν σχολεία και πανεπιστήμια, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες που συντρίβονται από την απελευθερωμένη» επέλαση των πολυεθνικών, οι μικροί και μεσαίοι αγρότες που καταστρέφονται από τα καρτέλ των τραπεζιτών και των βιομήχανων, τα κινήματα πολιτικής ανυπακοής «δεν πληρώνω» και αλληλεγγύης στους μετανάστες και τους ξένους εργάτες, όλες και όλοι εμείς που βλέπουμε τη ζωή και το μέλλον μας να καταρρέει ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ!