Το 21ο συνέδριο είναι ένα συνέδριο αυτοσυντήρησης χωρίς ιδιαίτερες πολιτικές και θεωρητικές αλλαγές στο νέο «κεκτημένο» του Προγράμματος και της στρατηγικής που το ΚΚΕ εκπόνησε στο 19ο συνέδριό του. Παρά τις ορθές επισημάνσεις για τις αντικειμενικές δυσκολίες που επιφυλάσσει το μέλλον της εγχώριας και διεθνούς κατάστασης, οι στόχοι πάλης και η πολιτική κατεύθυνση παραμένουν εξαιρετικά αυτοαναφορικοί.

Κάθε συνέδριο του ΚΚΕ ήταν παλαιότερα ένα πολιτικό γεγονός για την Αριστερά και την εργατική τάξη της χώρας μας. Τα τελευταία, όμως, χρόνια τα συνέδριά του έχουν μετατραπεί, λόγω της πολιτικής του περιχαράκωσης, σε μία σχεδόν εσωτερική διαδικασία του χωρίς ευρύτερη πολιτική απήχηση και ενδιαφέρον.

Κάθε συνέδριο του ΚΚΕ αποτελεί γεγονός για την ελληνική Αριστερά, ειδικά την κομμουνιστογενή. Πόσο μάλλον όταν διαφαίνεται ότι θα επικυρώσει σημαντικές μεταλλαγές στο πολιτικό φορτίο του Κόμματος. Εδώ και καιρό φαίνεται ότι υπάρχουν “ανοιχτοί λογαριασμοί” με το ισχύον πρόγραμμα και αλλαγές που έγιναν σταδιακά (με τον περίφημο “εμπλουτισμό” του Προγράμματος του 15ου συνεδρίου στα επόμενα -μη προγραμματικά- συνέδρια) θα επικυρωθούν προγραμματικά . Αυτή την πορεία μεταλλαγής, που έχουμε περιγράψει και αλλού , οι πρόσφατες Θέσεις της ΚΕ και το Σχέδιο Προγράμματος την ολοκληρώνουν με την τυπική στροφή στον σεχταριστικό αριστερισμό. Προκαταβολικά λέμε ότι αυτό που για την ηγεσία του Κόμματος αποτελεί “άρνηση της άρνησης” και εξέλιξη του κόμματος σε επαναστατική κατεύθυνση εκτιμούμε ότι θα είναι απλά μία μετατροπή ενός μαζικού λαϊκού κόμματος σε ένα φοβικό και οργανωτικά απομειωμένο κόμμα.