Με μεγάλη θλίψη μάθαμε σήμερα τον απροσδόκητο ξαφνικό θάνατο του συντρόφου Τάσου Σταυρόπουλου.

Εκτιμούμε ότι μπροστά στις ραγδαίες εξελίξεις με την ψήφιση του Τρίτου Μνημονίου και την ανοιχτή διαφοροποίηση σημαντικού αριθμού βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την σημαντική τοποθέτηση τάσεων που προέρχονται από το χώρο του ΚΚΕ υπέρ μιας λογικής μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες της και πάρει πρωτοβουλίες για τη διαμόρφωση του αναγκαίου Πολιτικού Μετώπου του Όχι μέχρι τέλους με βάση το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα. Μέτωπο σε σαφή αντι-ΕΕ κατεύθυνση, για τη ρήξη με τον ιμπεριαλισμό και τις δυνάμεις του κεφαλαίου, για το άνοιγμα ενός άλλου δρόμου για την ελληνική κοινωνία:

Η ελπίδα και η δυναμική του λαϊκού ΟΧΙ κάθε άλλο παρά τελείωσε, στο χέρι μας είναι να της δώσουμε διέξοδο, βάζοντας πλάτη στο μέτωπο του ΟΧΙ, χτίζοντας την Αριστερά του άλλου δρόμου. Με τόλμη, αποφασιστικότητα και εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού να σφραγίζει ο ίδιος τις εξελίξεις.

Αυτό απαιτεί να ανοίξουμε τη συζήτηση για την επαναστατική στρατηγική σήμερα, για τα ζητήματα του κράτους, της εξουσίας και της ηγεμονίας. Όσο δεν αποτελεί απάντηση ο καταναγκαστικός ευρωπαϊσμός και κυβερνητισμός που συμπυκνώνει την αστική και μικροαστική ηγεμονία μέσα στη ρεφορμιστική Αριστερά, άλλο τόσο δεν δίνει προοπτική ο φοβικός αριστερισμός που στο όνομα ενός φαντασιακού «Οκτώβρη» αρνείται να ξεφύγει από τα όρια ενός αντικαπιταλιστικού βερμπαλισμού που δεν μετασχηματίζεται σε γραμμή μαζών.

7 χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, 5 χρόνια μετά από την είσοδο της Ελλάδας στη μέγγενη των μνημονίων αλλά και στην εποχή της πιο βαθιάς πολιτικής και κοινωνικής κρίσης από την εποχή της Κατοχής, 5 μήνες μετά από μία μεγάλη πολιτική και εκλογική ανατροπή, αυτή της 25ης Γενάρη, όλα όσα βλέπουμε τριγύρω μας, απλώς αποδεικνύουν ότι το τοπίο της Αριστεράς, οι απόψεις και οι στάσεις που ηγεμονεύουν σε αυτό, οι συσχετισμοί που έχουν παγιωθεί παραμένουν εκρηκτικά αναντίστοιχοι και τραγικά ανακόλουθοι με τις ιστορικές δυνατότητες, με το πρωτοφανές παράθυρο ιστορικής ευκαιρίας που ο ίδιος ο λαϊκός παράγοντας άνοιξε με την εκρηκτική του είσοδο στο προσκήνιο, σε όλη την «Μεγάλη Πορεία» των μεγάλων αγώνων, από το κίνημα της νεολαίας στο 06-07, στον εκρηκτικό και προφητικό Δεκέμβρη του 08, στον εξεγερσιακό κύκλο του 10-12, στις σημερινές αντιστάσεις και διεκδικήσεις.